Co robić, gdy dziecko krzyczy: Mamo, kup mi!

Chyba nie ma takiego rodzica, który od czasu do czasu nie poczułby lęku i nie zwątpił w swoje metody wychowawcze. Ale co innego samemu wątpić, a co innego przyjmować krytykę. Nie lubimy, gdy ktoś wytyka nam w tej dziedzinie błędy. Wiele emocji budzi wychowanie bezstresowe. Ktoś zarzuca ci pobłażliwość, proponuje większą dyscyplinę... Gdzie jest racja? Wychowanie bezstresowe: definicja Upraszczając, wychowanie bezstresowe to bezgraniczne tolerowanie tego, jak zachowuje się dziecko. Zwolennicy tej metody zakładają, że zabranianie mu czegoś, np. kupienia kolejnej zabawki (teoretycznie niepotrzebnej), czy nakazanie czegoś, by np. wcześnie chodziło spać, może dziecku zaszkodzić. Ich zdaniem zakazy i nakazy stresują oraz zakłócają dzieciństwo. O wychowaniu bezstresowym mówi się też jako o „wychowaniu bez granic” (czyli wychowaniu permisywnym). Dziecko może wszystko, a rodzice to akceptują. Rodzic nie każe dziecka i nie ma w stosunku do niego żadnych oczekiwań.  Wychowanie bezstresowe: wady i zalety Niektórym rodzicom wydaje się, że tylko wychowując bezstresowo, dają swojemu dziecku swobodę i wolność. Uważają, że dyscyplina je ogranicza. Prawda jest jednak taka, że dziecko do prawidłowego rozwoju potrzebuje jednego i drugiego. Musi wiedzieć, że rodzic (ze względu na swój wiek i doświadczenie) wie, co jest dla niego najlepsze. Musi czuć, że obok niego jest ktoś, kto będzie umiał się nim zaopiekować. Z drugiej strony chce, by jego potrzeby były zauważane. Chce wyrażać swoje myśli i być wysłuchanym. Jak zwykle, kluczem do sukcesu jest więc złoty środek. Dobrze pojmowane bezstresowe wychowanie ma sporo zalet. Zalety bezstresowego wychowania otwartość śmiałość pewność siebie kreatywność zaradność spontaniczność Wady bezstresowego wychowania Wady bezstresowego wychowania będą zależeć od rodziców. Dziecko ma nieograniczone...

Czasami chodzi o rezygnację z wyjścia na plac zabaw z powodu deszczu, innym razem o brak ulubionych ciasteczek czekoladowych w sklepie... Tak, dziecko spotyka w życiu wiele zawodów. Jednak, choćbyśmy bardzo chcieli, wielu z nich nie jesteśmy w stanie mu oszczędzić. I dobrze! Jeżeli dzieci już teraz nauczą się radzić sobie z rozczarowaniami , będą to umiały i w przyszłości. Chroniąc dziecko przed nimi, pozbawiasz je możliwości nauki ważnych umiejętności. Nie oznacza to jednak oczywiście, że masz w tych najtrudniejszych sytuacjach zostawiać dziecko samo. Jak nauczyć swoje dziecko, że mimo zawodu, wściekłości czy smutku poprosi o wsparcie, pozostanie optymistą i nie będzie się bać tego, co może przynieść życie? Na początku zastanów się, jak twój kilkulatek zwykle reaguje na drobne (i nie tylko) rozczarowania, i zakwalifikuj go do jednej z trzech głównych grup: 1. Tykająca bomba zegarowa Dziecko wybucha płaczem , gdy zabraknie w domu jego ulubionego soczku czy płatków? Albo rzuca się na ziemię i wali w nią piąstkami, gdy inny brzdąc weźmie jego zabawkę? Jeżeli twój kilkulatek przeżywa drobiazgi jak wielkie nieszczęścia i rozpamiętuje rozczarowania całymi godzinami, zacznij jego edukację panowania nad emocjami od podstaw. Wytłumacz, że są rzeczy, które można zmienić, oraz takie, na które nie mamy wpływu. Przedszkolak może po prostu nie wiedzieć, że czasami rozwiązanie problemu jest poza jego zasięgiem i nawet największa awantura tego nie zmieni. Zmniejszysz jego stres , mówiąc: „Widzę, że jesteś zdenerwowany”. Gdy dziecko się trochę uspokoi, poszukajcie razem realnych rozwiązań problemu. Prowadzaj dziecko na różne zajęcia dla przedszkolaków , aż znajdzie takie, które dadzą mu wyjątkowo dużo frajdy i uczynią w czymś prawdziwym mistrzem. Gdy dziecko wie, że jest w czymś dobre, to nawet po porażce w innej dziedzinie będzie miało...

Kolejność, w jakiej dzieci pojawiają się w rodzinie, ma wpływ na ich charakter. Mimo że rodzicom wydaje się, iż traktują pociechy jednakowo, zmienia się przecież układ rodzinny. W tej kwestii nie bez znaczenia jest także różnica wieku między starszym a młodszym dzieckiem. Dużo starsze, nieco starsze, tylko o rok starsze – to wszystko nie jest bez znaczenia i dla dzieci, i dla wychowujących je rodziców. Zanim zaplanujesz braciszka lub siostrzyczkę dla swojego jedynaka, sprawdź, jakie konsekwencje wynikają z różnicy wieku. A może mając dwie pociechy, dzięki naszym radom lepiej zrozumiesz ich wieczne wojny? Jedno jest pewne: idealna różnica wieku między rodzeństwem nie istnieje! Mała różnica wieku między rodzeństwem: rok, 2 lata „Moja półtoraroczna córka Kasia często krzyczy, kiedy zajmuję się jej dwumiesięczną siostrzyczką. Ma smutną minkę, gdy biorę Anię na ręce. Czasem bywa smutna i z zazdrością patrzy, jak karmię malutką. Mnie też to smuci, bo nie wiem, jak postąpić” – martwi się Dorota, mama dwóch dziewczynek z niewielką różnicą wieku. Z punktu widzenia dziecka Roczne i niewiele starsze dziecko przyjmuje narodziny rodzeństwa w sposób naturalny. Bywa ono jednak bardzo zazdrosne, gdy mama lub tata zajmują się maleństwem, więc zwraca na siebie uwagę płaczem lub krzykiem. Dwulatek często naśladuje młodszego brata albo siostrę. Niechętnie dzieli się zabawkami, bo jeszcze nie umie bawić się z innymi dziećmi. Wkrótce jednak podczas wspólnej zabawy odkrywa korzyści z posiadania rodzeństwa. Nawiązuje się pierwsza nić porozumienia. Mała różnica wieku ułatwia dzieciom dogadywanie się ze sobą, wspólne spędzanie czasu. Sprzeczki są nieuniknione i burzliwe, ale pozwalają dzieciom bardziej realistycznie oceniać swoje możliwości. Z punktu widzenia rodziców Rodzicom jest z jednej strony łatwiej, bo dzieci w zbliżonym wieku mają podobne...