- Mamo, a co Wróżka Zębuszka właściwie robi z tymi wszystkimi perłami, w które zamienia ząbki? – zapytało moje dziecko i nie czekając na odpowiedź udzieliło jej same: - Może robi z nich biżuterię i potem ona i jej siostry chodzą całe obwieszone perłami!
Bo Wróżka Zębuszka ma siostry, magiczne moce i jest bez wątpienia naprawdę fajna. Jest też mega gapą, o czym moje dziecko zdążyło się już przekonać nie raz ani nie dwa razy... Tak, w naszym domu Wróżka Zębuszka dała plamę już trzykrotnie, a przecież w buziach moich dzieci tkwią jeszcze tuziny mleczaków...
Wierzę w to, że dzieciństwo powinno być spowite magią i nie przekonują mnie argumenty, że opowieści o Mikołaju to rodzaj przemocy symbolicznej służącej wymuszaniu posłuszeństwa u dziecka. Nie uważam też, że odkrycie prawdy wywoła u nich traumę i że historie te są kłamstwem, a więc powinny być ścigane z urzędu jako moralnie naganne. Dlatego też moje dzieci wierzą w Mikołaja - a z racji regionalnych rodzinnych przynależności także w Dzieciątko i Aniołka – oraz we Wróżkę Zębuszkę, gwiezdny pył i gwiezdne wojny, a nade wszystko w to, że ten świat jest zadziwiającym, pełnym cudów miejscem.
I nawet ja nie potrafię im tego zepsuć, mimo że od kilku lat usilnie próbuję. U nas bowiem Wróżka Zębuszka nazywa się Gapiuszka. I chociażbym nie wiem, jak się starała, wykładam się na tej pannicy ze skrzydłami raz za razem. Dwója, mamo, siadaj.
Pierwszy upadek Wróżki był niezwykły, bo dotyczył jej pierwszej wizyty w naszym domu. Jaka matka zapomina o wsunięciu pod poduszkę pieniążka dziecku, któremu właśnie wypadł pierwszy ząbek? Ja. Wieczorne pełne ekscytacji oczekiwanie mojej córki zamieniło się w ponure rozczarowanie, kiedy rano pod poduszeczką znalazła tylko swojego zęba. Bo-wróżka-zapomniała-przyjść.
Czułam się paskudnie i w panice próbowałam znaleźć jakieś rozwiązanie z tej na wskroś beznadziejnej sytuacji. W końcu wymyśliłam: zawołałam córę, żeby powiedzieć jej, że coś leży na parapecie. Był to list od Wróżki, która przepraszała, że nie zdążyła przyjść w nocy. W ramach zadośćuczynienia zostawiła jej bardzo szczególną monetę z dziurką w środku. Świat mojego dziecka został ocalony.
Przez chwilę jakoś szło. A potem znowu zapomniała! Tym razem córka była starsza, więc nie było już sensu wyskakiwać z listem (pewien użytkownik forum Reddit opisał historię, jak to pokazał córce list od Wróżki do jej siostry. Zapytał, czy pismo jest odpowiednio niepodobne do jego, zapomniawszy, że starsza córka nadal wierzyła we Wrózkę Zębuszkę!). Podpowiedziałam więc córce żeby włożyła zęba pod poduszkę jeszcze raz, może Wróżka się nie wyrobiła i wróci kolejnej nocy. Wróciła, a świat mojego dziecka ocalał po raz drugi.
Nic więc dziwnego, że podchodzę do Zębuszki z pewną rezerwą i dużą dozą lęku, prawda? Kiedy więc w ubiegłym tygodniu po powrocie z pracy moje dziecko przywitało mnie informacją o utraconym zębie, solennie przysięgłam sobie w duchu, że tym razem stanę na wysokości zadania. Upewniłam się, że mam drobne. Uprzedziłam męża, że musimy pamiętać. Przed pójściem spać przypomniał mi o Wróżce. Schowałam 2 złote pod poduszkę dziecka i poszłam spać z poczuciem sukcesu i należycie spełnionego obowiązku rodzicielskiego. Zwycięstwo!
Rano obudziła mnie przejęta córka. – Mamo, mamo, niesamowite! Nie uwierzysz! – dłonie miała zaciśnięte w pięści, w których coś trzymała. Wstrzymałam oddech. – Wróżka zostawiła mi 4 złote! 2 razy po 2! I zapomniała zabrać zęba!!!
Poddaję się. Ja nie wiem, co ze mną jest nie tak. Ta wróżka to jakaś może kulturowa obca albo co? Mogę oczywiście tłumaczyć to też tym, że może to nie tak, że Gapiuszka rozwala nam magię dzieciństwa, tylko podświadomie dążę do tego, by później w lśniącej matczynej zbroi mogła ten magiczny świat ratować...
Prawdę mówiąc, moje przygody z Wróżką są dla mnie doskonałym przykładem na to, że rodzice są tylko ludźmi. Wieczorem są śpiący, zmęczeni i mogą zapominać, nawet kiedy bardzo tego nie chcą. Nie jesteśmy idealni i pora to zaakceptować. "Nie jestem idealna, ale chociaż się staram" – kiedyś przeczytałam takie zdanie, niezwiązane z macierzyństwem, a teraz kiedy mam dzieci powinnam je sobie wyhaftować na makatce. Wam też to polecam, jeśli i wy czujecie, że momentami nie wyrabiacie!
PS Myślałam, że to tylko ja jestem taka beznadziejna w temacie Wróżki Zębuszki, ale odkryłam że internet, a przynajmniej jego anglojęzyczna część, roi się od historii o zapominalskich wróżkach! To budujące. A wam zdarzyły się takie wpadki? Napiszcie w komentarzu.
Zobacz też:
Rabat do -30% na wybrane nowości z kolekcji Wiosna/Lato 2024 i wiele więcej! Oferta dostępna w sklepach stacjonarnych i na gomez.pl. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Produkt widoczny na zdjęciu nie jest objęty rabatami.
Rabat -30% na cały asortyment, również produkty przecenione. Kupuj na www.gap.pl. Szczegóły na stronie.
Najniższa cena produktu ze zdjęcia z 30 dni przed obniżką - 239 zł.
Cena produktu po zastosowaniu rabatu – 167,30 zł
Rabat 40% na wszystkie nieprzecenione produkty dostępny na christianlaurent.eu. Wpisz w polu kod rabatowy tuż przed finalizacją zamówienia. Szczegóły na stronie.
Rabat 30%* od 299 złotych i prezent** od 499 złotych w salonach Estēe Lauder oraz na www.esteelauder.pl. *Wykluczenia: linia AERIN, Luxury Collection, Re-Nutriv, zestawy, nowości, produkty mini i przecenione. Nie łączy się z innymi rabatami. **Oferta ważna do wyczerpania zapasów. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Rabat na wszystkie produkty Pharmaceris dostępne na www.pharmaceris.com. Oferta nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły u Partnera.
Dzisiaj po raz ostatni zaprowadziłam mojego syna do przedszkola. To jego ostatni dzień w przedszkolu , mój ostatni dzień jako mamy przedszkolaka. We wrześniu będziemy z pompą świętować jego pierwszy dzień w szkole , tak jak świętowaliśmy jego pierwszy uśmiech, pierwsze kroki, pierwszy cały dzień bez pieluszki, pierwszą kąpiel w morzu i pierwszą przejażdżkę na dwukołowym rowerze... Te wszystkie pierwsze razy, pierwsze dni – jaką one maja moc ! Jaką odświętną oprawę im dajemy, jak zapadają w naszą pamięć... Czy nie powinniśmy też celebrować - kto wie, czy nie bardziej? – tych wszystkich ostatnich razy? Nie zauważamy ich, bo odchodzą w ciszy, opuszczają nasze życie bokiem, na paluszkach, dyskretnie . Nie wiedziałam, czytając pewnego zwyczajnego wieczoru "Muminki", że to po raz ostatni czytam córce książkę do snu. Gdybym wiedziała, czytałabym dłużej. Nie opuściłabym żadnego przymiotnika, nie spieszyła się do końca rozdziału, zmieniałabym głos czytając słowa Muminka, Małej Mi, Włóczykija. Teraz czyta już sama . Nie pamiętam tego dnia, kiedy mój syn spal po raz ostatni zamotany w chustę i wtulony w moje piersi. Nie wiem, gdzie poszliśmy na ostatni spacer z wózkiem i nie wiem, jaki był ostatni posiłek, którym nakarmiłam moja córkę, zanim zaczęła jeść sama. Te ostatnie razy... Jak żałuję, że ich nie dostrzegłam! Że nie smakowałam tej chwili, nie zapamiętałam każdej drobnej sekundy, nie przeciągnęłam, by trwała dłużej, by odpowiednio ją pożegnać, by odprawić w przeszłość z należytą celebrą. Już nigdy nie nakarmię swojego dziecka siedzącego w wysokim krzesełku, nigdy nie będę wkładać w pulchne rączki chrupek kukurydzianych, nie będę trzymać główki mojego niemowlęcia podczas wieczornej kąpieli w mini wanience. Każdą z tych rzeczy zrobiłam kiedyś po raz ostatni, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, że coś...
I co ja mam teraz zrobić? Wszystko wygląda ładnie w filmie: rzucamy się sobie w ramiona i żyjemy potem długo i szczęśliwie. Życie jednak nie zawsze bywa tak proste, a serce matki nie wybiera. Kocham Zuzę całą sobą. A Sylwia, czy ona też nie zasługuje na miłość? To wszystko dlatego, że ktoś wiele lat temu popełnił straszny błąd. Ciąża była dla mnie wielką radością Bardzo się cieszyłam, kiedy dwadzieścia trzy lata temu zobaczyłam na teście ciążowym dwie kreseczki. Nie przypuszczałam wtedy, że moje życie tak bardzo się skomplikuje. Najpierw odszedł ode mnie Marek, mój mąż. Byliśmy małżeństwem zaledwie dwa lata, wydawało się, że to wielka miłość. Kto przypuszczał, że okaże się wprawdzie wielka, ale i krótkotrwała, spali się jak płomień przedwcześnie zapalonej zapałki. Na szczęście narodziny Zuzi miały mi te trudne chwile wynagrodzić. Przyszła na świat w piękny, letni dzień i od razu okazała się prawdziwym słoneczkiem. Pogodna, śliczna, zdrowa, z malutką główką z blond włoskami, podobna do mnie i do swojego ojca jak dwie krople wody. Ufna, delikatna, cichutka. Niestety, trzy doby po narodzinach Zuzi dowiedziałam się, że żółtaczka fizjologiczna przedłuża się i malutka będzie musiała zostać kilka dni dłużej w szpitalu. Nie robiłam z tego powodu paniki – wiedziałam, że takie rzeczy zdarzają się u niemowląt. Za kilka dni odbiorę Zuzankę i będziemy już zawsze razem. Jak bardzo się myliłam... Kilka rzeczy zwróciło moją uwagę, ale zapewnienia pielęgniarki uśpiły moją czujność Po dziesięciu dniach przyjechałam z mamą po córeczkę. Może trudno w to uwierzyć, ale nic wtedy nie wzbudziło moich podejrzeń. To były inne czasy – teraz matki mają wiele dni i godzin, żeby leżąc wspólnie ze swoimi niemowlętami, studiować ich buźki, uczyć się na pamięć dołeczków w policzkach, całować po milion razy włoski....
Lubię, jak moje przyjaciółki, kuzynki i siostry wychwalają moje dzieci. Ale nie oczekuję od nich samych pochwał. Wprost przeciwnie. Oczekuję od nich przede wszystkim, że nie będą bały się mi powiedzieć, że coś je w moich dzieciach martwi. Być może mnie to zaboli. Być może z nimi się nie zgodzę. Ale zawsze będę im wdzięczna za szczerość i troskę. To, że jestem mamą moich dzieci, wcale nie znaczy, że jestem w stanie wszystko u nich wychwycić. Nie jestem! Dlatego potrzebuję wokół siebie osób, które nie będą się zastanawiać, w jaki sposób mi coś powiedzieć – tylko po prostu mi o tym powiedzą. To, że moja starsza córka ma wadę wzroku spostrzegliśmy zupełnie przypadkiem. Oglądaliśmy skoki narciarskie i nagle jakoś tak wyszło, że wszyscy widzieliśmy, jak daleko skoczył Kamil Stoch – tylko ona nie. U okulistki okazało się, że wada już jest mocno posunięta: -1,5 dioprii. Gdy powiedziałam o tym koleżance, ona odrzekła, że już dawno jej się wydawało, że Iga mruży oczy. Ale wolała nie poruszać tematu, bo nie wiedziała, jak na to zareaguję. Serio? Czemu boimy się, że urazimy kogoś naszą troską? Dlaczego tak się dziwnie porobiło, że macierzyńskie wsparcie zostało zredukowane do miziania się po główkach? Ja naprawdę nie tego potrzebuję. Jestem dorosła: zamiast czułych słówek wolę prawdę, nawet niewygodną i trudną! Jeżeli więc zauważysz, droga koleżanko czy kuzynko, że moje dziecko ma kłopoty – że potrzebuje konsultacji u okulisty, psychologa, psychiatry, laryngologa czy jeszcze kogoś innego – po prostu stań naprzeciwko mnie i mi o tym powiedz. Nie zastanawiaj się, jak ja zareaguję. Myśl o tym, że w ten sposób mi pomagasz. Możemy się tak umówić? Zobacz też: Jedno zdjęcie i dziecko oślepło
