Butelka wody działa podczas hamowania jak pocisk. I tak samo może zabić!

"A może od razu napiszecie, jak się odchudzać ? W końcu wasze czytelniczki mają już 9 lat!" - pisze jedna z oburzonych internautek. Trudno się dziwić poruszeniu, skoro w amerykańskim piśmie "Discovery Girls" , przeznaczonym dla dziewczynek od 8-12 roku życia, ukazuje się artykuł o tym, jak dobrać kostium kąpielowy odpowiedni do figury .  Autorzy artykułu sugerują, że jeśli dziewczynka jest " zaokrąglona " w odpowiednich miejscach, powinna wybrać kostium z górą jak w bikini, a jeśli jest nadal " płaska " - na dole i na górze (!) - powinna zdecydować się na strój ze wzorami, doda sobie w ten sposób pożądanych krągłości. Jeśli zaś wasza córka, uczennica szkoły podstawowej, jest zaokrąglona w talii , koniecznie powinna poszukać stroju, który będzie miał wyższy stan.  Litości! Kto to pisał i czy ręka nie zadrżała mu na klawiaturze? Naprawdę trudno dziwić się oburzeniu w mediach społecznościowych. Takie publikacje tylko sprzyjają wpędzaniu dziewczynek w kompleksy i przedwcześnie wpychają je w troskę o swoją figurę. Stąd prosta droga do braku pewności siebie, problemów z akceptacją własnego ciała , kompleksów – czyli tych wszystkich rzeczy, z którymi większość z nas musi mierzyć się przez całe dorosłe życie, bo wszechobecny kult idealnej sylwetki nie pozwala nam się od tego odciąć. Seksualizacja małych dziewczynek to niestety powszechne zjawisko, a jej przykłady docierają do nas zdecydowanie zbyt często. Dopiero co pisaliśmy o wypchanych biustonoszach dla czterolatek , a tu taka nowa perełka! Pomysł na taki artykuł jest na tyle kuriozalny, że aż dziw bierze, że nie jest wymyślony. Wstyd.  Wydawca "Discovery Girls" przeprasza w otwartym liście na Facebooku, pisząc, że nie wie, jak to możliwe, że taki artykuł ukazał się w ich piśmie, które ma na celu wyłącznie wspieranie dziewczynek. Przeprosiny rzecz ważna, ale duży niesmak...

Kiedy spotkałyśmy się w kawiarni, przekrzykiwałyśmy siebie nawzajem. Nikt by o nas nie powiedział, że jesteśmy mamami. Chyba że posłuchałby naszej rozmowy. Było o dzieciach, mężach i... poczuciu winy. Każda z nas je odczuwała. Powody były niby różne, ale tak ostatecznie chodziło o to, że chyba jednak nie zawsze chce nam się być mamami! Brzmi strasznie?  Baby blues – początki bywają trudne Najmniejsze doświadczenie w poczuciu winy miała Basia – jej córeczka skończyła dopiero 3 miesiące. – Na początku, w szpitalu byłam zachwycona – wspomina – Całymi godzinami wpatrywałam się w śpiącą córcię. Byłam w euforii.  Ale kiedy Basia wróciła z dzieckiem do domu, zaczęła płakać po kątach. Pamiętam to bardzo dobrze. To do mnie dzwoniła zalana łzami. Żaliła się, że nie może spokojnie wyjść nawet do toalety, bo córka ciągle chce ssać. Że prawie w ogóle nie śpi, nie ma czasu na jedzenie, nie mówiąc już o takich ekstrawagancjach jak chwila na fejsie. Narzekała, że czuje się, jak w więzieniu – bez jakichkolwiek własnych praw, za to z mnóstwem obowiązków. Ale najbardziej przerażała ją myśl, że nie ma od tego odwrotu, że przecież, kiedy zostaje się mamą, to jest się nią do końca życia! Klasyczny baby blues .  Teraz Basia opowiada o tych wszystkich burzliwych emocjach ze spokojem. – Czuję, że najgorsze już za mną. Teraz będzie z górki – śmieje się. Matka w depresji – No nie wiem – wtrąca się do rozmowy Marysia. Właśnie uświadomiłam sobie, że widzę ją pierwszy raz od odwiedzin w szpitalu, po narodzinach jej synka. To niemożliwe – myślę – przecież mały ma już rok! A jednak. Mary opowiada nam o tym, co się wydarzyło przez ostatnie dwanaście miesięcy. Nie wiedziałam, że było jej tak ciężko. Zawsze, jak dzwoniłyśmy do niej z zaproszeniem na kawę, miała jakiś pretekst, by nie przyjść. A to jej mały zachorował, a to...

Laura Grace Weldon jest mamą, która udowodniła, że za wszelką cenę będzie walczyć o swoje dzieci. Tak było w tym przypadku. Po porodzie była wykończona i obolała , potrzebowała czasu dla siebie i swojej rodziny. Co się stało, gdy ktoś naruszył je prywatność? Przeczytajcie je historię. Co się stanie, jeśli odwiedzisz noworodka bez zgody jego mamy? "Jestem oddana mojej wielopokoleniowej rodzinie. Moja teściowa i mój szwagier mieszkali z nami przez 10 lat, moje dzieci same robią prezenty dla bliskich, a ja organizuję większość świąt. Ale nauczyłam się ostrzegać innych, żeby chociaż przez pierwszy tydzień po narodzinach dziecka dali nam spokój. Stałam się jeszcze bardziej waleczna, kiedy babcia mojego męża zignorowała moją prośbę o zostawienie nas samych. [...] Kiedy przyjechała babcia mojego męża, moje postanowienie nieco przygasło. Kiedy pochyliła się, żeby pocałować policzek naszego maleństwa, jej delikatne zmarszczki poruszyły coś we mnie, w moim sercu... Patrzyła na swojego potomka, chłopca, który dorośnie w świecie poza jej czasem. Moja delikatność odeszła, kiedy ona nagle wzięła go z moich ramion, jak złodziejka. Jej wyperfumowane nadgarstki zaczęły go kołysać. Od razu zaczął płakać, ale ona nie chciała mi go oddać. Powiedziała, że zna się na dzieciach. Nie byłam tego taka pewna. Natychmiast zmrużył oczka. Wciskała go w swoje ramię, jego drogocenną buzię w jej sweter, który, nie żartuję, wyszywany był jakimiś świecidełkami, wbijającymi się w skórę mojego maluszka. Podbiegłam, żeby go złapać, ale zanim zdążyłam, ona odwróciła się i zaczęła go podrzucać do góry i na dół, spacerując z nim po pokoju. Dopiero teraz zaczął płakać tak naprawdę. Darł się. Ten płacz poruszył każdą cząstkę mojego matczynego ciała. Zobacz także:   18 sposobów, by niemowlę przestało płakać Włosy stanęły mi dęba. Otwarłam usta,...