Wyznanie mamy: „Tak, zabrałam dziecko z gorączką na zakupy!”

Jeszcze może tego misia przestawię.. Koniecznie. Przecież Amelka tak go lubiła. I jeszcze tę lalkę... O, teraz jest idealnie. Tylko czy to coś zmieni? Przecież to już duża dziewczynka! Gdzie uciekły mi te lata , kiedy Amelka bawiła się misiami?... Ile bym dała, żeby cofnąć czas! Niewinne początki Wszystko zaczęło się tak niewinnie. Byliśmy zwykłym małżeństwem . – Jaka ta Agata mądra, wykształcona, no i dziewczyna pochodzi tu od nas, ze wsi, żadnej pracy się nie boi, nie mogłeś lepiej trafić, synku – powtarzała przyszła teściowa jeszcze przed ślubem. Już wtedy, kiedy się poznaliśmy, różniliśmy się wykształceniem, pozycją, ambicjami. Sławek był mechanikiem, skończył zaledwie zawodówkę. Nie ciągnęło go w świat, najchętniej cały dzień przesiedziałby przed telewizorem tępo wgapiając się w ekran, na którym leciały jakieś programy motoryzacyjne. Wtedy mi to nie przeszkadzało, nie myślałam o tym, byłam zakochan a, młoda i głupia, jak wolę mówić dzisiaj. Większą uwagę zwracałam na to, że Sławek jest przystojny, zawsze elegancko ubrany. No i wpatrzony we mnie , jak w obraz – tak, jak żaden mężczyzna przed nim i – powiedzmy to sobie szczerze – po nim. Nie należałam do szczególnie urodziwych i niestety wiedziałam o tym aż za dobrze. W szkole, kiedy inne dziewczyny latały na dyskoteki, ja zostawałam w domu, nad książkami. Bo po co miałam iść – żeby podpierać ściany?  Udowdnię wszystkim, że sama dam radę – I na co ci tyle tego uczenia się – powtarzała mama nie raz i nie dwa. – Lepiej byś poszła gdzieś między ludzi, chłopa sobie znalazła. Co to dla dziewczyny za życie w pojedynkę? Więc może dlatego, żeby rodzicom udowodnić, że sama dam sobie radę , a może tak jakoś po prostu wyszło... W każdym razie zaraz po maturze wyjechałam na studia i to daleko, aż do Warszawy. Mieszkałam w akademiku,...

Mam na imię Asia, mam 28 lat, mieszkam w Sieradzu. Moja opowieść zaczyna się w listopadzie w dniu, w którym zrobiłam test ciążowy. Miałam mieć miesiączkę, ale nie pojawiła się. Jechałam do apteki po lekarstwa dla mojej mamy (chorowała na raka), więc przy okazji kupiłam test ciążowy. W pracy go zrobiłam – wyszły dwie kreski. Z radością zadzwoniłam do mojego męża. Była taki szczęśliwy. Wieczorem po pracy poszłam do mojej mamy. Była zmęczona, ale pomyślałam, że taka wiadomość nie może czekać. „Mamusiu, zostaniesz babcią!” – powiedziałam. Tak bardzo się cieszyła ze mną. Przez chwilę pomyślałam: „Czy dożyjesz mojego rozwiązania?”. Strach ma wielkie oczy Mijały dni i tygodnie. W styczniu była ładna pogoda, więc poszłam na spacer. Gdy wróciłam, zaczął mnie boleć brzuch, więc wzięłam no-spę. W nocy obudził mnie bardzo silny ból . Mąż zawiózł mnie do szpitala. Bałam się, że tracę dziecko. Na szczęście okazało się, że jego serduszko bije, a moje dolegliwości spowodowane są niedoborem magnezu. Podłączono mi kroplówkę. Po trzech dniach mogłam wrócić do domu. Mamusiu, co się z tobą dzieje? Miałam sporo energii, w czasie ciąży jeździłam z mamą do Łodzi na chemioterapię. Wszystko tak dobrze się układało. Niestety 1 lipca podczas odwiedzin u mamy, usłyszałam: „Asia, krew mi leci”. Byłam przerażona. Krwotok był ogromny. Ale nie zemdlałam, tylko zaczęłam działać. Położyłam mamę na podłodze, następnie zadzwoniłam po karetkę, po brata mamy, który mieszkał niedaleko, oraz do męża. Gdy czekałam na pomoc, myślałam, że to moje ostatnie chwile z mamą, ale nie chciałam przy niej płakać. Gdy przyszedł wuj, zastąpił mnie i uciskał mamie ranę, ja tymczasem pobiegłam, by poczekać na karetkę i wskazać im drogę.   Ekipa ratunkowa zabrała mamę do szpitala, z mężem pojechaliśmy za nimi. Mnóstwo myśli kłębiło się...

Dzieci pokazały jej, jak naprawdę powinna patrzeć na swoje ciało. Może i ty spróbujesz popatrzeć na siebie oczami dziecka? Bridgette White mama dwójki dzieci dzieli się swoją historią z innymi matkami, by przestały nienawidzić swoje ciała. Historia zaczyna się od fotografii, którą zrobił jej 7-letni syn, bez wiedzy mamy. Kiedy Brigette przeglądając zdjęcia w telefonie, znalazła fotografię samej siebie leżącej na plaży w kostiumie kąpielowym , była przerażona. Natychmiast chciała ją usunąć. Na swoim blogu napisała: "Moją pierwszą reakcją był szok! Kto zrobił mi takie ohydne zdjęcie?! Odraza i obrzydzenie niemal doprowadziły mnie do łez. Gdy chciałam je usunąć, do pokoju wszedł mój syn.  - Czy wiesz coś o tym zdjęciu? - zapytałam go. Odwróciłam telefon w jego stronę, by mógł zobaczyć zdjęcie, a on się szczerze uśmiechnął. - Zrobiłem je, gdy byliśmy nad jeziorem Tahoe – odpowiedział i dodał - wyglądałaś tak pięknie, że nie mogłem się powstrzymać. Do pokoju wkroczyła moja córka i zerknęła na zdjęcie. - To mogłaby być pocztówka – powiedziała – jesteś taka piękna! Uwielbiam to zdjęcie! Wzięłam głęboki oddech. To był miód na moje serce. Najczęściej funkcjonuję w trybie skupiającym się na wadach i niedoskonałościach. Teraz zaczynam widzieć nieco więcej.  Wciąż widzę moje fałdy tłuszczu (...) Widzę opuchnięte ramiona. Wciąż widzę kobietę w czarnym kostiumie próbującą ukryć problem z waga (...) Podobnie, jak wiele kobiet przez większość życia się odchudzam. Nigdy pewnie mi się to nie uda. Nie mam naturalnie szczupłego ciała. Nigdy będę miała. Teraz ważę najwięcej, biorąc pod uwagę ostatnie 10 lat. Póki, co... Nie pozwolę, by moja waga stała się przeszkodą w moim życiu. Będę nosić koszulki na ramiączka, letnie sukienki i kostiumy kąpielowe. Tego lata będę bawić się z moimi dziećmi i czasami nawet...