„Kiedy mam zacząć ukrywać przed synem swoją nagość?” - posłuchajcie tych mam!

Małe dziecko nie boi się nagości ani się jej nie wstydzi. W początkowej fazie rozwoju maluch traktuje ją naturalnie. Co więcej, dwulatek jest wręcz dumny ze swoich genitaliów i chętnie je pokazuje. Dopiero około 4.–5. roku życia zacznie się wstydzić, zasłaniać, zamykać drzwi do łazienki. Z pewnością nie będzie chciało również biegać nago po plaży . A co zrobić z młodszym dzieckiem? Czy pozwolić mu na chodzenie z gołą pupą? Komu przeszkadza goły maluch na plaży? Większość małych dzieci uwielbia chodzić bez pieluchy i majtek, które krępują im ruchy. Są jednak i takie, które nawet na plaży nie chcą się rozebrać. Warto to uszanować. Nie musisz obawiać się, że upodobanie do nagości uczyni kiedyś z twojej pociechy dożywotniego członka klubu nudystów. Warto przeczytać: Mamo, co to jest seks? Naucz je szacunku do własnego ciała Dziecko wyczuwa, jaki masz stosunek do nagości . Nie dopuść, by udzieliło mu się twoje skrępowanie. Gwałtowna reakcja na rozbieranie się też może być dla niego przesłaniem, że powinno wstydzić się własnego ciała. Ekstremalne postawy – purytańska, która każe okrywać się zawsze i wszędzie, oraz epatująca nagością – nie są dobre, gdy wychowujesz dziecko. Maluchy powinny uczyć się, że ciało – okryte czy nagie – jest piękne, że należy je szanować i o nie dbać. Taką naukę pobiera się w rodzinie. Wspólne życie w domu, otwartość i granice, które tam obowiązują, mają duży wpływ na rozwój dziecka jako istoty seksualnej . Na to, czy w wieku dorosłym będzie potrafiło korzystać ze swej seksualności i odpowiedzialnie się z nią obchodzić. Stosunek rodzica do nagości = stosunek do własnego ciała dziecka Wielu rodziców udaje, że nie widzi zachowań dziecka związanych z jego rozwojem seksualnym, a ich pociecha dowiaduje się z książek, jak wygląda nagi człowiek . W ten sposób kształtuje się...

Względy zdrowotne nie budzą tylu wątpliwości, ile te natury obyczajowej. Dobrze wiesz, że wrażliwą skórę malca trzeba chronić przed słońcem. A jak potraktować problem „gołej pupy”? Roczne albo dwuletnie dziecko nie boi się nagości ani się jej nie wstydzi. Traktuje ją naturalnie. Dwulatek jest wręcz dumny ze swoich genitaliów i chętnie je pokazuje. Dopiero około czwartego roku życia zacznie się wstydzić albo zamykać drzwi do łazienki. Dopiero wtedy pozbędziesz się dylematu, czy na plażę włożyć mu kąpielówki: paradowanie z gołą pupą stanie się dla niego nie do pomyślenia. Ale teraz zastanawiasz się, czy pozwolić mu biegać po plaży nago. Większość dzieci uwielbia chodzić bez pieluchy i majtek, które krępują ruchy. Są jednak i takie, które nawet na plaży nie chcą się rozebrać, więc to uszanuj. Nie musisz się również obawiać, że upodobanie do nagości uczyni kiedyś z twojej pociechy dożywotniego członka klubu nudystów.   Dziecko wyczuwa, jaki masz stosunek do nagości. Nie dopuść, by udzieliło mu się twoje skrępowanie. Gwałtowna reakcja na rozbieranie się może być dla niego przesłaniem, że powinno wstydzić się swojego ciała. Obie skrajne postawy: purytańska, która każe okrywać się zawsze i wszędzie, oraz epatująca nagością nie są właściwe. Maluchy powinny uczyć się, że ciało, okryte czy nagie, jest piękne, że należy je szanować i o nie dbać. Taką naukę przekazuje rodzina, już od wczesnych lat dzieciństwa. Wspólne życie w domu, otwartość i granice, które tam obowiązują, wpływają na rozwój dziecka jako istoty seksualnej. A także na to, czy jako dorosły będzie potrafiło korzystać ze swej seksualności i odpowiedzialnie się z nią obchodzić. Ekspert odpowiada: Małgorzata Ohme, psycholog, wykładowca w Instytucie Psychologii UAM w Poznaniu. → Czy chodzenie w domu nago jest niedopuszczalne? Kiedy...