Przyszła do kawiarni z dzieckiem w wózku. Kazali jej wyjść

Spodziewałam się raczej samotnego życia, bo miałam tylko córkę. A w ostatnie Święta Bożego Narodzenia przy stole wigilijnym zasiadłam z Julią, Markiem i ich dziećmi, Kasią z mężem Jackiem i córeczkami, rodzicami Marka, moją mamą i dość liczną rodziną Jacka. Wszystko zaczęło się, gdy moja córka poszła do przedszkola. Jesień 1973 roku Pewnego dnia w przedszkolnej szatni Julka spojrzała na mnie błagalnie. – Mamo, czy Kasia może do nas pójść? – spytała, wskazując drobną blondyneczkę, która stała obok w towarzystwie postawnej kobiety. – Jasne, że tak, jeśli tylko mama Kasi pozwoli? – odparłam i spojrzałam w ich stronę. Chyba mam omamy wzrokowe , albo czytam za dużo książek – pomyślałam. Jakbym widziała oberżystkę i Kozetę z "Nędzników"! Dziewczynka wyraźnie bała się matki . A ta mama! Wiek trudny do określenia, cera szara, mina skrzywiona, żałosny widok! – Mieszkam tuż obok – zachęciłam. – Może Kasia pójdzie do nas, a potem przyjdzie pani po córeczkę? – Za to my mieszkamy daleko – zacharczała dama głosem przepalonym i mocno "wczorajszym". – Niech ją pani odwiezie wieczorem taksówką! – Nie mam na taksówki – oświadczyłam. – To może pani wejdzie do nas na herbatę? Dziewczynki pobawią się chociaż chwilę – zaproponowałam. Miałam w domu dwa kotlety mielone, więc dałam obiad tylko dziewczynkom, a dla nas zaproponowałam kawę. – Po turecku i mocną – zażyczyła sobie Barbara, już mówiąc mi po imieniu, po czym zapaliła. Na moją uwagę, że u mnie się nie pali , a już na pewno nie w obecności dzieci, odparła, że "z dzieciakami nie ma się co cackać". "Ale się wpakowałam" – wściekłam się w duchu. Na diabła mi taka znajomość? Natomiast dziewczynki były uszczęśliwione . W pokoiku Julki, z dala od matczynego spojrzenia, Kasia rozkwitła! Śliczne dziecko. Nie mogłam pojąć, jakim cudem takiej...

Do wychowania dziecka potrzeba całej wioski. Kiedyś do pomocy w opiece nad dziećmi miałyśmy mamy, babcie, ciocie, sąsiadki, starsze dzieci. Nie zostawałyśmy same z macierzyńskimi trudami, problemami i bolączkami . W dzisiejszych czasach nie dość, że często mieszkamy z dala od rodzinnych miejscowości, same nierzadko stawiamy się w sytuacji, w której musimy samodzielnie zająć się wszystkim, co dotyczy dziecka. Bo zrobimy to najlepiej. Bo dobre matki tak robią. Bo tego się od nas oczekuje. Czasami nie mamy na to wpływu. Czujemy się samotne. Nocna samotność matki W macierzyństwie nie brakuje chwil, kiedy czujemy, że jesteśmy samotnymi wyspami . Same z niekończącym się nocnym karmieniem , same z ząbkującym niemowlęciem, same z jego kolkami, samotne z nieutulonym płaczem, na który nie działa noszenie, głaskanie, śpiewanie, słodkie słówka. Ba! Nawet szum suszarki jest wobec niego bezsilny! Czasami mamy wrażenie, że nasz świat stoi w miejscu , a ten za oknami pędzi z prędkością światła. Ludzie gdzieś wychodzą, z kimś się spotykają, robią coś miłego, coś dorosłego. A my w czterech ścianach sypialni, nocą, z ukochanym dzieckiem u piersi, które znowu trzeba przewinąć, znowu podnieść do odbijania . Obok chrapie mąż, w jego snach świat rozpędzony, a on w pelerynie superbohatera brawurowo ratuje ludzkość przed pędzącym w stronę Ziemi meteorytem-gigantem. A my obok, bezsenne, odpowiedzialne, czuwające . Noc karmi naszą samotność, podczas gdy my karmimy nasze dzieci. Nas przygniotła już planeta olbrzym. Macierzyństwo to milion synonimów wspaniałości Trafnie oddała to Chrissie Jones, autorka bloga onehangrymama.com , która napisała: "Czasami macierzyństwo jest samotnością. I nic w tym złego, bo wiesz co? Jest także satysfakcjonujące. I wzbogacające. I porywające, i oszałamiające, i ekscytujące. I można je określić jeszcze milionem innych synonimów...

Gender to gorący temat, który wywołuje sporo zamieszania w głowach rodziców. Jakie znaczenie ma płeć w wychowaniu dzieci, co sądzić o wychowaniu równościowym i dziecięcych zabawach, uważanych czasem za niepokojące, rozmawiamy z psychologiem rozwojowym. Podobno w Szwecji do drugiego roku życia nie zwraca się uwagi na płeć dziecka? To margines, którym nie należy się przejmować – nie ma szans, by przebił się do normalnej praktyki. Co nie zmienia faktu, że całkowicie akceptuję wyniki badań, z których wiemy, że wcale nie jest tak prosto, jak mówią niektórzy, czyli że matka natura podzieliła nas tylko na dwie płcie . To właśnie matka natura sprawia, że mamy do czynienia ze zjawiskami bardziej złożonymi, jak choćby transpłciowość. Ale to mało liczne przypadki i przeogromna większość z nas nie ma z nimi do czynienia. A z czym mamy do czynienia? Z problemem, jak postrzegamy kobiety i mężczyzn. Kiedyś uważano za rzecz naturalną, że dziewczynki wychowuje się tak, by w przyszłości podejmowały rolę żeńską – kobieta ma być posłuszna, chuchać na domowe ognisko, sprzątać, a mężczyzna jest dostarczycielem białka, które kobieta przyrządzi i poda rodzinie. Dziś te role są inne, a jednak w wielu domach dziewczynki nadal wychowuje się, jakby zmian nie było.  Czyli jak to wygląda na co dzień? Dziewczynka, która za 40 lat może być szefową dużego przedsiębiorstwa, ma brata, ale to ona pomaga mamie w kuchni, sprząta ze stołu czy zmywa. A gdy braciszek wraca ze szkoły, czeka, aż wróci siostrzyczka, która obierze mu ziemniaki i podgrzeje obiad. Dziewczynka to ciepło, serdeczność, opieka, a chłopiec ma zdobywać świat.  Do czego prowadzi ten stereotyp w wychowaniu? Jeśli mu ulegamy, regularnie podcinamy dziewczynce skrzydła. Uniemożliwiamy jej zajmowanie się aktywnościami, w których być może byłaby rewelacyjna . Nie tylko nie sprzyjamy jej...