Pewna mama opisała swoją historię, by pokazać innym, że czas spędzony z dzieckiem nie zawsze jest tak samo wartościowy. Posunęła się o krok dalej i wysnuła wniosek na podstawie własnych doświadczeń, mówiący o tym, że mamy zajmujące się domem na cały etat, tak naprawdę spędzają z dziećmi mniej czasu niż te pracujące poza domem. Jak to możliwe? Poznajcie jej historię.
Amanda Elder jest mamą dwójki dzieci. Jej historia zaczyna się w dniu, w którym oddała dzieci do strefy zabaw i spędziła godzinę bez nich.
"Ta mała przerwa od moich dzieci napełniła mnie nową energią. Odebrałam je z wielką radością i wycałowałam. Z pełną uwagą słuchałam opowieści mojego 4-latka. Nie zawsze jest to łatwe, bo dziecko w tym wieku mówi non stop, ale tak bardzo cieszyłam się, że znów jest obok mnie. Chciałam dowiedzieć się, w co się bawił w piaskownicy. Słuchałam ich głosów z rozkoszą. Udało mi się być bardziej obecną, dzięki temu, że spędziłam trochę czasu bez nich.
Na co dzień jestem mamą na cały etat, która rzadko spędza czas z dala od dzieci. Na końcu ciężkiego dnia zastanawiam się, czy spędziła z dziećmi wystarczająco dużo czasu. Lubię oglądać sztuczki mojego 4-latka na hulajnodze. Cieszy mnie nawet udawanie psa z moim rocznym synkiem. Jednak najbardziej cieszę się z chwil, które „skradnę” dla siebie. Wiele czasu spędzam, słuchając mojego 4-latka wyłącznie „jednym uchem”, równocześnie zajmując się odpowiadaniem na wiadomości czy szukaniem inspiracji na Instagramie. Jedną ręką zmywam naczynia, jednocześnie rozmawiając z moją mamą przez telefon, podczas gdy dzieci wołają: „Mamo, mamo!”.
Większość kobiet, która wybiera pozostanie z dziećmi w domu, robi to po to, by spędzać z nimi więcej czasu, ale czy rzeczywiście go tak spędza? Oczywiście biorąc pod uwagę ilość czasu, to zapewne tak, ale co, jeśli weźmiemy pod uwagę jego jakość?”
Młoda mama żali się, że ciężko jej pogodzić wymagania, którym powinna sprostać jako matka z jej aspiracjami i rozwojem, z którego nie chce zrezygnować. Swoją wypowiedź podsumowuje słowami:
„To ile czasu spędzamy z naszymi dziećmi, nie jest tak ważne, jak to w jaki sposób go spędzimy. Gdy kobieta „odżywia” własne serce, jest w stanie „odżywiać” serca innych. Dlatego nie ma znaczenia, czy kobieta zdecyduje się zostać w domu z dziećmi, czy iść do pracy. Kiedy czuje równowagę w swoim życiu i czuje się spełniona, łatwiej jej skupić się na rodzinie”.
Też tak uważacie? Wróciłyście do pracy czy postanowiłyście pozostać w domu z dziećmi? Napiszcie w komentarzach.
Zobacz też: Bo przecież siedzi pani w domu... – felieton czytelniczki
"Chciałabym siedzieć w domu cały dzień i ćwiczyć z dziećmi, zamiast tego muszę chodzić do pracy i pracować" – taki komentarz przeczytała pod jednym ze swoich postów Anna Strode, ciężarna mama bliźniaków, która promuje aktywny styl życia. W odpowiedzi opublikowała na Instagramie wzruszający post, w którym wyjaśnia, dlaczego mamy, które zajmują się dziećmi i domem , pracują tak samo ciężko, jak mamy pracujące zawodowo. "Myślisz, że ja nie PRACUJĘ?" – pyta Anna "Myślisz, że całe dnie siedzę w domu i pstrykam palcami? Myślisz, że 22-miesięczne bliźniaki pozwalają mi na leżenie z nogami w górze, jak tylko skończę poranny trening? Myślisz, że promienieję i tryskam energią, kiedy rośnie we mnie dziecko i robię wszystko, co w mojej mocy, żeby nadążyć za moimi rozbrykanym 2-latkami? Tak dla jasności... ćwiczę 20-30 minut dziennie. Czasem robię w trakcie 20 przerw, żeby skontrolować chłopców, przynieść im jedzenie, rozdzielić ich, kiedy ciągną się za włosy albo wyrywają sobie zabawki. Czasem przestaję już po 2 minutach, bo to po prostu nie jest ten dzień" – zaczęła Anna. "Całe dnie spędzam na zmienianiu brudnych pieluch, radzeniu sobie z atakami histerii , zabawie autkami i ciężarówkami, przygotowywaniu jedzenia, które upada na podłogę jeszcze zanim trafi do buzi, spacerach, próbach usypiania markotnych dzieci, przekonywaniu dwóch małych ludzi, że dzielenie się jest lepsze niż gryzienie, ciągnięcie się za włosy, drapanie czy popychane siebie nawzajem" – wylicza Anna. "Na odkurzaniu 3 razy dziennie, bo całe jedzenie, które gotuję, nie jest nawet zjadane, och, a wspominałam już o ciągłej walce pomiędzy dwoma małymi, rozbrykanymi małpkami, które, wyobraźcie sobie, nie bawią się grzecznie przez cały dzień?" – dodaje. Wychowanie dziecka to ciężka praca "Zanim urodziłam dzieci, zajmowałam wysokie stanowiska w marketingu. Presja i stres...
Gdy Monika dowiedziała się, że straciła ciążę, "skończył się jej świat". Na swoim blogu opisała, z jakimi emocjami musi radzić sobie kobieta, która dowiaduje się, że nie zostanie mamą. Przeczytajcie jej historię. Wśród nas również są kobiety, które musiały poradzić sobie ze stratą i nauczyć się żyć na nowo... "Gdy się kończy świat..." "Życie przynosi mi mnóstwo niespodzianek, które zazwyczaj trzęsą mocno moim światem, ale przynoszą pozytywne zmiany. Ostatnio jednak przyniosło mi coś, o czym wciąż trudno mówić bez łez pod powiekami. Miałam być mamą. Tym razem nie będę..." – zaczęła swoją historię Monika. O tym, że jest w ciąży, dowiedziała się przed Mikołajkami. Jak tylko zobaczyła dwie kreski na teście ciążowym , poczuła to, co czuje każda mama i każda przyszła mama: lęk o własne dziecko. Lęk, który znają tylko matki. Monika powiedziała o ciąży rodzinie i przyjaciołom, dzieliła z nimi swoją radość. Jednak szczęście nie trwało długo. 16 stycznia zabrała ją do szpitala karetka. "W niedzielę w nocy zaczął się koszmar. Obudziła mnie krew. Szybko wybiegliśmy z domu na pogotowie, stamtąd do szpitala zabrała mnie karetka. Mąż nie mógł ze mną jechać, a ja nawet nie wiedziałam, gdzie mnie zabierają. Leżałam w karetce, migały mi za oknem światła lamp, czas mijał, a ja płakałam i modliłam się. Lekarka, która mnie przyjęła, szybko zrobiła mi USG i okazało się, że już po wszystkim. Powiedziała, że tak się zdarza na wczesnym etapie ciąży, jeśli zarodek się źle rozwija. Płacz, którego doświadczyłam, był taki inny, taki ze środka, jakby wycie. Nie wiedziałam, że mam w sobie i taki głos... Zatrzymali mnie w szpitalu Żeromskiego (Kraków). Pielęgniarki, położone, lekarze, wszyscy byli dla mnie mili. To mnie ktoś pytał o głupoty, żeby oderwać moje myśli, choć na chwilę; to mnie ktoś pogłaskał, to powiedział...
Młoda mama opublikowała na Facebooku historię, znaną większości mam. Bunmi Laditan opisuje sytuację, w której po całym dniu pracy przy dzieciach marzyła o chwili odpoczynku, ale zaledwie po godzinie snu jej syn zaczął przywoływać ją płaczem. Zmęczona i niezadowolona starała się uśpić go jak najszybciej. Wtedy odkryła prawdę doskonale znaną wszystkim mamą – im szybciej próbujemy zrobić coś przy dzieciach, tym więcej czasu nam to zajmuje, bo dzieci wymagają całkowitej naszej uwagi. Odłożyła więc na bok ulubiony film i postanowiła być z dzieckiem tu i teraz. Poświęcamy wiele dla naszych dzieci, ale z pewnością każda z nas potwierdzi, że warto! „Wraz z nadejściem nocy przychodzi, nastaje mój czas. Dzień jest wypełniony pracą, sprzątaniem, zakupami, podczas gdy wraz z ciężkimi i systematycznymi oddechami ostatniego dziecka, odżywam na nowo. Gdy milczenie zstępuje na mój dom, jestem wolna i mogę robić, co chcę. Godzinę po tym, jak wszystkich położyłam, usłyszałam płacz dziecka . Zamarłam i słuchałam. Czasem popłakuje przez sen, ale nie, on wołał mnie. Znalazłam go wpółsiedzącego, poruszonego i spoconego. Mówił coś niezrozumiale płaczliwym głosem. Próbowałam moich wszystkich zwykłych sztuczek: szukania jego ulubionego czerwonego misia (…) Nic nie działało i czułam, że znajoma frustracja rośnie. Nie chcę być tu w tym pokoju, walcząc z najtrudniejszą wersją jego. Chciałam leżeć, czytać, oglądać tv czy jeść coś, czego nie powinna. Zasłużyłam na to (…) A co jeśli obudzi rodzeństwo? Gorszą rzeczą niż jedno płaczące w nocy dziecko, jest trójka płaczących dzieci. Moim pierwszym odruchem była walka w obronie tego, co moje – świętej nocy – ale jeśli czegoś macierzyństwo mnie nauczył to, to że niektórych rzeczy nie można robić w pośpiechu. Dzieci czują, gdy jesteśmy zniecierpliwione i wtedy z premedytacją, celowo...
