Dekalog matki niezniszczalnej – też nią jesteś?

"A nie mówiłam...?" - ile razy usłyszałaś to od swojej mamy? A ile razy ty, gdy ona powiedziała: „A nie mówiłam?”, obiecałaś sobie, że nigdy nie będziesz taka jak ona? Scena pierwsza: trzydziestoparoletnia mama dwóch dziewczynek dzwoni do rodzinnego domu. Modli się, by odebrał tata, a nie mama. Bo gdy z nią rozmawia, natychmiast się denerwuje. – Krytykuje mnie – tłumaczy swoją niechęć. Scena druga: opowiadam o swojej mamie. Dwie koleżanki są zdziwione, że tak ciepło o niej mówię. Że one o swoich nigdy w ten sposób… Nie mogą się dogadać, nie tolerują, niszczą się, nie cierpią być w tym samym pomieszczeniu. Wtedy to ja się dziwię. Opowiadam o tym Julicie Wojciechowskiej, psycholożce. Trudno mi uwierzyć, że nie da się stworzyć zdrowych relacji z własną mamą. Czemu tak wiele matek ma pretensje do córek? Niektórym matkom trudno zaakceptować to, że ich córki, gdy dorastają, wybierają inną drogę, niż one im wskazywały. Że mają inne upodobania, wartości, pomysł na życie, karierę, wychowanie dziecka czy prowadzenie domu. Córka wymyka im się spod kontroli, nie potrzebuje już jej opieki. Staje się niezależna, wybiera to, co jest ważne dla niej, a nie dla matki. To trudny moment dla tej drugiej. Teoretycznie matka powinna zaakceptować to, że córka nie jest jej wierną kopią. Zaufać jej, ale też i sobie: „Tak wychowałam swoje dziecko, że jakąkolwiek podejmie decyzję, będzie ona dla niego dobra”. Jeśli matka nie podoła temu, to pojawia się konflikt. Każdy inny wybór córki potraktuje jak krytykę. Bo nie rozumie, że inny nie oznacza gorszy. Ani tego, że dziecko, chcąc określić własną tożsamość, musi oderwać się od mamy i określić ją po swojemu. Czyli brak matczynej zgody na inność córki oznacza początek pretensji? O wszystko. Że córka wybrała nie tego chłopaka, co powinna. Że nie poszła do tej szkoły, którą doradzała matka. A gdy...

Czujesz się fatalnie, bo siedzisz w domu, bo z powodu dzieci wielokrotnie budzisz się w nocy, bo musisz być na każde żądanie, bo macierzyństwo przerwało zawodową karierę, bo czujesz się służącą we własnym domu, bo nie masz czasu dla siebie ani dla męża... Taki myśli mogą nagle pojawić się w głowie każdej młodej mamie. Warto wiedzieć, jak sobie wtedy pomóc, aby nie stać się ofiarą depresji .   Miej odwagę mówić Gdy matki wychowujące dzieci przyznają się do chwili zwątpienia , gniewu czy załamania, robią to wyjątkowo szczerze. Nierzadko w desperackim odruchu „ na skraju załamania nerwowego”, jakby chciały wszystko z siebie wyrzucić, zanim stracą wiarę w sens takiego działania. Ale chwile szczerości, by zostały dobrze przyjęte, wymagają właściwego słuchacza. Pewnie dlatego kobietom brakuje otwartości w opowiadaniu o trudach macierzyństwa . Bezpieczniej czują się w gronie innych matek i podczas rozmów telefonicznych. Kiedy jednak mówią, jak bardzo mają dość, że czują się zapędzone w kozi róg, padają z wyczerpania fizycznego i emocjonalnego, nie zawsze mogą liczyć na zrozumienie. Dlaczego? Bo „dobra matka nie narzeka”, bo „jak się chciało mieć dzieci, to trzeba mieć cierpliwość”. Takie stereotypy tkwią w wielu ludziach. Polecamy: Zalety macierzyństwa Rozmowa daje siłę Nie będzie chyba przesady w stwierdzeniu, że wiele osób nie potrafi rozmawiać o trudnych przeżyciach (czego bardzo zazdrości się bohaterom amerykańskich filmów). Nie umieją też oddzielać spraw ważnych od niewartych uwagi, przez co marnują szansę na szczerą rozmowę. Dwa przeciwstawne typy kobiet, które nie radzą sobie z mówieniem, to milczące słuchaczki nastawione na odbieranie i gaduły na bieżąco relacjonujące wydarzenia każdej chwili. Oczywiście, samo mówienie nie rozwiązuje problemu, ale bez tego nie sposób przekonać się, o co tak naprawdę chodzi,...

Czy dzisiejsze dzieci są najbardziej rozpieszczone w historii? Wiele wskazuje na to, że tak. Czy przychylając im nieba na każde zawołanie (albo z własnej woli), wychowujemy generację „ja”, dla której nie będzie się liczyło nic poza czubkiem własnego nosa? Brzmi okrutnie, ale może my rodzice faktycznie trochę przesadzamy? Dzieci, które teraz dorastają, mają wszystko natychmiast, a ich potrzeby – faktyczne bądź wyobrażone – są stawiane na pierwszym miejscu. Jest co najmniej kilka rzeczy, które się do tego przyczyniają. Zajmijmy się trzema z nich. Rodzice kupują dzieciom za dużo rzeczy Nowa łopatka do piaskownicy tylko dlatego, że stara jest stara albo kolorowanka w nagrodę tylko za to, że dziecko weszło do sklepu i się nie rozryczało… To nie są przykłady wyssane z palca. Rodzice nagle stali się bezradni wobec własnych dzieci i gorączkowo maskują to zakupami za setki złotych. Przyczyna może być też inna – dzieci nie szanują tego, co mają, a rodzice im na to pozwalają. 8-latek z drogim telefonem jest już niemal na porządku dziennym i nikt nie kwestionuje tego, gdy dziecko po paru (nastu) miesiącach chce go wymienić na nowszy model. Albo gdy beztrosko psuje lub gubi sprzęt (to nie musi być telefon, ale np. zabawki, ubrania), a rodzice bez szemrania kupują nowy. Dziecko zachowuje się tak, bo ktoś mu na to pozwolił i spełnił jego zachciankę. Rodzice z kolei nie potrafią (lub nie chcą) odróżnić zachcianek od prawdziwych potrzeb dziecka. Czy kilkulatek naprawdę potrzebuje w pokoju telewizora, konsoli i własnego tabletu? To kwestia do rozważenia dla nas. Dzieci nie potrafią o siebie walczyć To, że są apatyczne głównie dzięki rodzicom, ustaliliśmy w poprzednim punkcie. Dzieciaki nie muszą dziś pracować ani czekać na nic! Dostają niemal od razu wszystko, o co poproszą. To nie sprzyja samodzielności . W ostatnich latach dokonał się pewien zwrot w relacjach...