Era dinozaurów, czyli moje życie z gadami

Wszystkie mamy stale podlegają ocenie. Dobre ciocie i babcie wiedzą lepiej, jak wychować dziecko . Sposób karmienia malucha to jeden z najczęstszych powodów do krytyki. Karmisz mieszanką? Jak to, nie jest ci wstyd? Dlaczego nie karmisz piersią ? Jesteś leniwa i nie zależy ci na dziecku! Karmisz piersią? Wcale nie jest lepiej. Na pewno karmisz za długo, za krótko, zbyt często, za rzadko i po prostu źle. Jeśli znasz takie sytuacje i słyszałaś podobne komentarze – nie jesteś sama ! Najważniejsze jest szczęśliwe, najedzone dziecko Annie Ferguson Muscato jest mamą ślicznej i zdrowej córeczki. Podczas zakupów, gdy stała przy półce z mieszkankami mlecznymi, usłyszała: " kobiece mleko jest dla dziecka najlepsze!". Postanowiła odpowiedzieć na ten komentarz i wytłumaczyć, dlaczego nie karmi córki piersią. Jej słowa powinny dodać otuchy innym mamom, które są oceniane i osądzane przez sposób, w jaki karmią dzieci.  Przeczytaj list Annie: Droga Nieznajoma w Sklepie, Nie musiałaś mi mówić, że “ kobiece mleko jest najlepsze ", gdy kupowałam mleko modyfikowane, bo dobrze o tym wiem. Wiem, że gdy byłam w ciąży, mój mąż i ja byliśmy na kursie karmienia piersią. Wiem, że moje maleństwo od razu poczuło moją skórę i piło z mojej piersi w ciągu godziny od narodzin, bo to było dla mnie ważne. Wiem, że byliśmy na spotkaniu z doradcą laktacyjnym zanim zabraliśmy małą do domu. I kolejny raz, kilka tygodni później. Wiem, że było nam ciężko , że płakaliśmy. Moje przyjaciółki obiecywały, że będzie lepiej. Wiem, że miały rację, było. Wiem, że "kobiece mleko jest najlepsze" tak samo dobrze, jak ty. Pozwól, że powiem ci co jeszcze wiem. Wiem, że moje dziecko zaczynało rozpaczliwie krzyczeć zaraz po jedzeniu . (...) Wiem, że trzymałam moją córeczkę, moje maleństwo, kiedy płakała i krzyczała godzinami, przez całe dnie. Wiem, że co najmniej dwa razy w...

Nerwowo poprawiłem krawat, raz za razem zerkając na zegarek. Kiedy w końcu odezwał się domofon, byłem już nieźle wściekły. – Co tak długo, mamo? – rzuciłem zniecierpliwiony, biorąc od niej siatkę z zakupami. – Wiesz, że powinienem już być w firmie. – Ciesz się, że w ogóle się zgodziłam. Zawsze dzwonicie do mnie w ostatnim momencie, jakbym nie miała swojego życia – narzekała, biorąc na ręce płaczącego Kubę. – Dalej ma gorączkę? – Trzydzieści siedem i pięć. I jest bardzo marudny – dodałem, chwytając za torbę z laptopem. – To ja już naprawdę muszę lecieć – ruszyłem w stronę drzwi. – Po kim on tak choruje? Ty w jego wieku byłeś okazem zdrowia, nawet lekarze się dziwili, jak to możliwe – pokiwała głową, tuląc do siebie płaczącego Kubusia. – Pewnie po mamusi – mruknąłem, krzywiąc się złośliwie. Problemów jest coraz więcej Rano znowu pożarliśmy się z Aldoną o jakąś głupotę i byłem w kiepskim nastroju, a kolejna choroba syna też nie poprawiała mi humoru. Raz, że znowu nie wyśpię się, dwa, że leki coraz droższe, a trzy, że ta bieganina od lekarza do lekarza zaczyna mnie wykańczać. Wczoraj pediatra powiedział, że to normalne. Dzieci chorują, bo ich układ odpornościowy nie jest jeszcze w pełni rozwinięty i nic się na to nie poradzi. Tylko jakoś mało mnie to pociesza, pomyślałem, wciskając guzik windy. W dodatku dochodziły problemy z Aldoną, z którą kłóciłem się już praktycznie o wszystko . Czasem zastanawiam się, czy to przez to, że jej ciąża zaskoczyła nas na samym początku naszego związku? Proza życia Poznałem ją w nocnym klubie i zakochałem się od pierwszego wejrzenia. Wysoka, szczupła i opalona blondynka przyciągała spojrzenia, ale to ze mną wyszła tamtego wieczoru. Zaczęliśmy się spotykać, ale jeszcze dobrze nie zdążyliśmy nacieszyć się sobą, kiedy powiedziała mi, że jest w ciąży ....

Pamiętam świetnie, kiedy spotkałyśmy się pierwszy raz. Wysoka, młoda, w granatowej garsonce i białej bluzeczce sama wyglądała na uczennicę. Nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia. – Teraz dzieci zatrudniają w szkole czy co – mruknęłam do koleżanki siedzącej obok. Tamta tylko pokiwała twierdząco głową, a ja zatopiłam się we wspomnieniach. Nie było to jak profesor Szatkowska... To dopiero był pedagog! A ile się od niej pochwał nasłuchałam! Maciuś to, Maciuś tamto, grzeczny, zawsze mówi "dzień dobry", a i zakupy wniesie, jak trzeba, bo mieszkamy w tym samym bloku. Szkoda, że odeszła na emeryturę... A ta co, ledwie przyszła do pracy, zaraz jakieś uwagi. – Panią proszę o zostanie po zebraniu – wskazała na mnie. – Chciałabym porozmawiać o pani dziecku . Mama kontra wychowawczyni Wtedy, ten pierwszy raz, nie wiedziałam jeszcze czego się spodziewać, więc oczywiście zostałam . Oczekiwałam, że znowu usłyszę, jaki to mój Maciuś jest cudowny . Srodze się zawiodłam. – Nie wiem, jaką Maciek miał opinię u poprzedniej wychowawczyni – mówiła bez ogródek ta smarkula – ale już zauważyłam niepokojące symptomy w jego zachowaniu. Syn jest bardzo emocjonalny , nie panuje nad agresją, odreagowuje na słabszych. Mówiła tak przez ponad dwadzieścia minut, a we mnie się gotowało . Ledwie zdążyłam wydusić "dziękuję za informację" i wybiec na korytarz, żeby nie wykrzyczeć tej przemądrzałej pannicy, co o niej myślę. Po przyjściu do domu od razu chciałam porozmawiać z moim synem. – Maciek, wychowawczyni się na ciebie skarżyła – zaczęłam groźnie. Zza drzwi wychynęła blond główka mojego syneczka i od razu serce mi zmiękło. – Mamo, ten babsztyl się na mnie uwziął – rozpłakało się moje dziecko. – Ona mnie nienawidzi, nie wiem czemu. Jak tylko coś się dzieje w klasie, ona zaraz do mnie. Nic ci nie mówiłem, bo nie chciałem, żebyś się...