Dlaczego chce być tylko z mamą?

Mojej ośmiomiesięcznej córeczce dokuczają wzdęcia. Wiem, że niemowlęta oddają gazy, ale Ewuni przydarza się to zbyt często. Córka dostaje już kaszki, zupkę, różne jarzynki: kalafiora, brokuły, zielony groszek. Bardzo też lubi owoce i soki, ponadto pije mleko modyfikowane. Czy popełniam jakieś błędy w jej diecie? Barbara z Kazimierza Wzdęcia spowodowane są gromadzeniem się w jelitach gazów, których źródłem może być niecałkowicie strawiony pokarm. Występują najczęściej u dzieci otrzymujących pokarmy łatwo fermentujące (zbyt obficie słodzone) albo wzdymające (m.in. wymienione przez Panią kapustka, kalafior, brokuły i groszek). Każdy z tych pokarmów warto włączać do codziennej diety pojedynczo (każdego dnia inny) i w umiarkowanych ilościach. Proszę zwrócić uwagę na to, po czym wzdęć jest szczególnie dużo. W porozumieniu z lekarzem pokarmy te trzeba na pewien czas wyeliminować, a potem obserwować dziecko. Czasami bowiem mamy do czynienia z rzeczywistą nietolerancją niektórych pokarmów wywołaną na przykład reakcją alergiczną albo zaburzeniami trawienia i wchłaniania innego pochodzenia, które wymagają szeregu badań i leczenia. Nie pisze Pani, od kiedy pojawiły się wzdęcia i czy Ewunia jest karmiona według przyjętych zasad przekazanych przez pediatrę. Proszę porozmawiać z lekarzem opiekującym się córeczką, może uda mu się ustalić przyczynę wzdęć, a jeśli nie, może Pani poprosić o skierowanie małej do gastroenterologa. Odpowiada ekspert: prof. dr hab. Jacek Grygalewicz, pediarta, leczy małych pacjentów od 45 lat. Aktywnie działa w Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego. Pracuje w Klinice Pediatrii w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego. Stworzył poradnię zaburzeń oddychania w czasie snu. Wiceprezes Komitetu Rozwoju Człowieka PAN.          

Jest jak członek rodziny, przyszywana ciocia lub babcia. Troskliwa, czuła, pomocna, doradzi w każdej trudnej sprawie. Taką nianię znaleźć niełatwo. Przekonały się o tym nasze bohaterki. Jeszcze w szpitalu, zaraz po porodzie, Ewa prosiła zaprzyjaźnioną pielęgniarkę o pomoc w szukaniu niani . Niby miała jeszcze całe pięć miesięcy do powrotu do pracy, ale wiedziała, że znalezienie opiekunki nie jest łatwe. Gdy dostała wiadomość, że świetna niania już niedługo sprowadzi się do Warszawy, postanowiła na nią cierpliwie poczekać. I dobrze zrobiła, bo pani Janina od razu jej się spodobała. – Ujęła mnie swoim ciepłem i tym, że na spotkanie przyszła z wnuczką. I z zaangażowaniem mówiła o dziewczynce , którą opiekowała się wcześniej – opowiada Ewa. – Poczułam, że mogę powierzyć jej moją córeczkę. Dziś dwuipółletnia Honoratka traktuje panią Janinę jak przyszywaną babcię. – Nie mamy problemów z porannymi rozstaniami – mówi Ewa. Już o siódmej rano Honoratka siada u babci Jasi na kolanach. – Dostaję buziaka na pożegnanie – uśmiecha się Ewa. A niania z Honoratką planują, dokąd pójdą dziś na spacer. Zaufać intuicji Mniej szczęścia miała Beata. Na poszukiwania miała trzy miesiące. Pierwsza niania bez uprzedzenia wyjechała za granicę. Został jej wtedy miesiąc do powrotu do pracy. Wspólnie z mężem rozwiesili ogłoszenia na okolicznych przystankach autobusowych. Odpowiedziało dwanaście pań. – Były różne – śmieje się Beata. – Jedna oglądała widoki z balkonu, inna mówiła tylko o zapłacie, a w ogóle nie zainteresowała się dzieckiem. A kolejna... po prostu nieładnie pachniała. Trzynasta (nomen omen) była pani Hania. Spodobała się i Beacie, i... Mikołajowi. Od razu wyciągnął do niej rączki. Referencje nie były potrzebne, Beata zaufała intuicji. – Ciocia Hania przytulała małego, dużo o niego pytała. Czułam, że jest w...

          Jeszcze w szpitalu, tuż po porodzie, Ewa prosiła zaprzyjaźnioną pielęgniarkę o pomoc w szukaniu niani. Wiedziała, że znalezienie opiekunki nie jest łatwe. Gdy dostała wiadomość, że świetna niania już niedługo sprowadzi się do Warszawy, postanowiła na nią cierpliwie poczekać. I dobrze zrobiła, bo pani Janina od razu jej się spodobała. – Ujęła mnie swoim ciepłem i tym, że na spotkanie przyszła z wnuczką. I z zaangażowaniem mówiła o dziewczynce, którą opiekowała się wcześniej – opowiada Ewa. – Poczułam, że mogę powierzyć jej moją córeczkę. Dziś dwuipółletnia Honoratka traktuje panią Janinę jak przyszywaną babcię. – Nie mamy problemów z porannymi rozstaniami – mówi Ewa. Już o siódmej rano Honoratka siada u babci Jasi na kolanach. – Dostaję buziaka na pożegnanie – uśmiecha się Ewa. A niania z Honoratką planują, dokąd pójdą dziś na spacer. Zaufać intuicji Mniej szczęścia miała Beata. Na poszukiwania miała trzy miesiące. Pierwsza niania bez uprzedzenia wyjechała za granicę. Został jej wtedy miesiąc do powrotu do pracy. Wspólnie z mężem rozwiesili ogłoszenia na okolicznych przystankach autobusowych. Odpowiedziało dwanaście pań. – Były różne – śmieje się Beata. – Jedna oglądała widoki z balkonu, inna mówiła tylko o zapłacie, a w ogóle nie zainteresowała się dzieckiem. A kolejna… po prostu nieładnie pachniała. Trzynasta (nomen omen) była pani Hania. Spodobała się i Beacie, i… Mikołajowi. Od razu wyciągnął do niej rączki. Referencje nie były potrzebne, Beata zaufała intuicji. – Ciocia Hania przytulała małego, dużo o niego pytała. Czułam, że jest w porządku. Przez kilka dni jednak sprawdzałam, jaki ma kontakt z Mikołajem – opowiada Beata. Teraz, gdy chłopczyk ma ponad dwa latka, spędzają ze sobą niemal...