Do młodych mam: "Nie zgadzajcie się na odwiedziny rodziny po porodzie!"

Mama 2 dzieci, Laura Muzza, opublikowała na swoim blogu The Mum on the Run wpis dedykowany mamom karmiącym mieszanką mlekozastępczą. Według nas powinny go przeczytać wszystkie mamy, także te karmiące piersią . Powinnyśmy skończyć z wzajemnym ocenianiem i krytykowaniem naszych wyborów! Do butelkowych mam Podjęcie decyzji o niekarmieniu piersią i karmieniu mieszanką to nie bycie samolubną i uznanie swoich potrzeb za ważniejsze od potrzeb dziecka. To robienie tego, co najlepsze, dla ciebie i dla dziecka. Nieszczęśliwe mamy cierpią na depresję , nikt tego nie chce. Rób to, co cię uszczęśliwia, żebyś była szczęśliwa w macierzyństwie i szczęśliwa ze swoim dzieckiem. Nikt nie powinien tego kwestionować. Chcesz spróbować, żeby pomóc maluchowi dłużej spać? Zrób to. Chcesz zamienić karmienie piersią na mieszkankę, bo chcesz wrócić do pracy albo masz już dość siedzenia w domu? Zrób to. Musisz wyjechać, chcesz wyjść wieczorem, masz dosyć? Nie ma w tym nic złego. Jeśli chcesz, żeby twoje ciało należało wyłącznie do twojego partnera, łącznie z twoimi piersiami. Jeśli karmienie piersią nie pasuje do twojego stylu życia. Jeśli od razu wiedziałaś, że to nie jest twój świat, jeszcze zanim urodziłaś dziecko. Żyjesz w zgodzie ze sobą, trzymasz się swoich decyzji. Jesteś wspaniałym przykładem dla swoich dzieci. Jeśli karmienie mieszane ułatwi ci życie, olej to, co inni myślą i po prostu to zrób. Do mam, które przestały karmić z medycznych powodów, z powodu raka, problemów zdrowotnych, niewystarczającej ilości pokarmu, depresji: jesteście bohaterkami. Jeśli czujesz, że coś ci zabrano, jest mi naprawdę przykro, ale wiem, że możesz stworzyć więź z dzieckiem, dać mu swoją miłość i wszystko to, co najlepsze, prosto z głębi twojej duszy. Nikt tego nie ma, tylko ty i twoje dziecko. To, jak je karmisz, nie ma znaczenia. Do mam, które...

Czy mamy jedynaków powinny mieć wyrzuty sumienia, że ich dzieci będą się wychowywać bez rodzeństwa? Laura Lifshitz, mama jedynaczki, przekonuje, że nikt nie powinien wpędzać mam w poczucie winy tylko dlatego, że mają jedno dziecko . Przeczytajcie, co napisała w serwisie Popsugar. Zgadzacie się z nią? Czy mamy jedynaków to złe matki? "Mam tylko jedno dziecko i, najwidoczniej, niektórzy uważają, że to straszne. Obcy ludzie to komentują i pytają o moją dzietność: Och, ona musi mieć małą siostrzyczkę albo braciszka, po prostu musi! (Ona, czyli moja córka.) Albo te pytania: Czy naprawdę chcesz mieć tylko jedno dziecko?  Tylko jedno. Tak, jakby jedno dziecko nie było samo w sobie darem albo błogosławieństwem. Jakby jedno dziecko było odrażające. Potem, oczywiście, nawałnica komentarzy, bo przecież jedynacy są tacy samolubni i rozpieszczeni albo jedynacy są tacy samotni, mają później o to pretensje do rodziców . Cóż, najwyraźniej bycie jedynakiem przypomina życie trędowatego, jest pełne minusów. Szczerze mówiąc, gotuje się we mnie, kiedy słyszę takie komentarze. Przez większość czasu czułam się fatalnie z myślą, że moja córka najprawdopodobniej będzie jedynym dzieckiem. Po niepowściągliwych wymiotach i dwukrotnym poronieniu zaczęłam myśleć, że może to i lepiej, że bycie mamą to dla mnie jednorazowa sprawa. Później, kiedy rozstałam się z byłym mężem, uświadomiłam sobie, że zegar tyka bardzo głośno. Jestem przed czterdziestką, musiałabym poznać kogoś naprawdę niesamowitego, żeby zajął się mną, gdybym znów miała te wymioty, do tego musiałabym przechodzić przez to wszystko jeszcze raz, dość szybko wziąć ślub. Według statystyk szanse na to są marne i chociaż sklep jest wciąż otwarty , pogodziłam się z faktem, że moje życie pozostanie przedstawieniem dwóch dziewczyn, mnie i mojej córki. To nie jest coś, co wspaniałomyślnie...

Nie jesteś sama ze swoimi obawami przed powrotem do pracy po urodzeniu dziecka! To naturalne, że kiedy mama wraca do pracy towarzyszy jej lęk, że dziecku będzie gorzej pod opieką innych osób, że będzie nieszczęśliwe i będzie gorzej się rozwijać. Przecież nikt tak pięknie nie przeczyta mu książki, prawda? Nie poświęci tyle niepodzielnej uwagi, nie ułoży po raz setny puzzli , nie objaśni świata, nie przytuli... Jak wrócisz do pracy, będziecie mieć mniej czasu na te wszystkie ważne sprawy - czy to nie wpłynie na rozwój emocjonalny i intelektualny twojego dziecka? Naukowcy uspokajają: nie martw się , dzieciom nie dzieje się krzywda, kiedy mama wraca do pracy. Nie rozwijają się gorzej. Coś innego ma znaczenie.  Dzieci w żłobkach nie rozwijają się gorzej Dzieci, które chodzą do żłobków i przedszkoli są tak samo szczęśliwe, zadbane i rozwinięte, jak te, którymi opiekują się mamy. Zbliżone są też ich osiągnięcia. Naukowcy z Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku przyjrzeli się ponad tysiącu dzieciom poniżej 7. roku życia, które chodziły do żłobka i przedszkola oraz pozostawały pod opieką mam. Ich wnioski są pocieszające dla matek, które planują powrót do pracy: dzieci, które pozostawały pod opieką mam nie rozwijały się inacze j niż te, którymi opiekowali się inni ludzie; ważniejsze dla rozwoju dziecka jest nie to pod czyją opieką pozostaje w trakcie dnia, a to,  jaka jest atmosfera w domu rodzinnym , czy rodzice poświęcają dziecku uwagę, są wrażliwi na jego emocje i potrzeby. Naukowcy z Nowego Jorku przyjrzeli się różnym czynnikom: czasowi spędzanemu przez matkę w pracy, jej zarobkom, opiece nad dzieckiem, kiedy mama jest w pracy . Analizowano umiejętność czytania, pisania, zachowanie, interakcje w rodzinie i na tej podstawie wysunięto wniosek, że to jakość opieki i rodzinnych relacji jest ważniejsza od tego, kto ją sprawuje. Zauważono...