Do wszystkich mam: zróbcie sobie przerwę!

Adrian Wood, mama 4 dzieci i pisarka, opublikowała na Facebooku zdjęcie, które nie wszystkim się spodobało. Jak sama napisała: To było naprawdę oczyszczające. Chociaż dostałam kilka szokujących komentarzy, najlepszą odpowiedzią było uczucie ulgi. Nie muszę udawać. Co jest na zdjęciu? Adrian, mama 4 dzieci, w sportowym biustonoszu i dresowych spodniach. Adrian dołączyła do zdjęcia opis, który ma uświadomić innym mamom, że są wystarczające takie, jakie są. Dopóki są zdrowe i silne, są doskonałe. Zobaczcie post: Jestem tylko dziewczyną stojącą w przymierzalni, próbującą pogadać ze sobą o dresach. Dlaczego? Dlaczego nie mogę nosić dresowych spodni? Mój umysł mówi mi NIE, chociaż dusza powtarza "Nie słuchaj". Noszenie elastycznych, rozciągliwych ubrań oznacza, że noszę ubrania dla grubasów. Nie powinnam tego robić, bo przez to mam ochotę jeść więcej. Mój umysł mówi, że nie powinnam, ale dusza powtarza "Nie słuchaj". Jestem wystarczająco dobra. Nigdy nie będę dość chuda. Nigdy nie założę ubrań w rozmiarze 38 czy 40. Mój umysł mówi, że nie jestem dość dobra, ale moja dusza mówi "Nie słuchaj". Powinnaś ćwiczyć . Powinnaś wstawać rano, iść na spacer i zrobić coś więcej niż zaparzenie kawy i przygotowanie drugiego śniadania. Mój umysł mówi, że jestem leniwa, ale moja dusza mówi "Nie słuchaj". Powinnaś brać częściej prysznic, malować się, gotować, być lepszą, być inną, być tym, kim nigdy nie będziesz. Mój umysł mówi, że jestem słaba, dusza powtarza "Nie słuchaj". Moja dusza mówi "Jesteś zdrowa". Moja dusza mówi "Jesteś doskonała". Moja dusza mówi "Jesteś silna". Moja dusza mówi "Jesteś córką, żoną i mamą. Jesteś wystarczająca". Tu tak naprawdę nie chodzi o dres. Zgadzamy się z przesłaniem Adrian. Każda kobieta jest wystarczająca i "dość dobra" – dopóki jest zdrowa, silna i zna swoją...

Trudno było się zdecydować na drugą ciążę? Nie, chociaż rzeczywiście dopiero co zdążyłam odpocząć po pierwszych latach z Adasiem. Są dzieci, które po narodzinach tylko jedzą i śpią, ale nasz synek był akurat zupełnie inny. W pierwszym roku życia dał nam naprawdę niezłą szkołę przetrwania: bezsenne noce, kolki , ciągły płacz. Przed jego narodzinami nie spodziewałaś się, że będzie tak ciężko? Nie spodziewałam. Jasne, wiedziałam, że w nocy się wstaje na karmienie czy przewijanie, ale nie wiedziałam, że przez pierwsze pół roku po porodzie nie prześpię nawet dwóch godzin z rzędu. Jak to przetrwałaś? Odliczałam kolejne dni z myślą: „Z każdym kolejnym dniem jesteśmy bliżej końca kolek. Skoro tyle wytrzymałam, to jeszcze trochę dam radę”. Boisz się, jak teraz będzie? Nie. Nawet powrotu tamtych kolek? Albo chociaż porodu? Przeszłam już przez to raz, przejdę i drugi. Za pierwszym razem byłam nieświadoma, co przede mną. Dziś dokładnie wiem, czego mogę się spodziewać dzięki czemu mogę się dobrze do tego przygotować psychicznie. Jak wiem, co mnie czeka, o wiele lepiej to znoszę, niż wtedy, kiedy jestem zaskakiwana. Ostatnio coraz więcej mówi się o porodach w domu – zdecydowałabyś się na to? Nie, ale uprzedzając twoje następne pytanie, na pewno nie zdradzę, gdzie i kiedy będę rodzić. Nie chcę powtórki z tego, co przeżyłam cztery lata temu, kiedy cały oddział w szpitalu był szturmowany przez paparazzich, którzy udawali np. ojców innych dzieci albo nawet zakładali fartuchy lekarskie, aby tylko wejść na salę noworodkową i zrobić mojemu synkowi zdjęcie. Nie umiem sobie tego wyobrazić. Ja też bym nie umiała, gdybym tego nie przeżyła. Wchodzenie na salę, gdzie leżą jednodniowe dzieci, tylko po to, aby zdobyć zdjęcie jednego z dzieci, jest dla mnie przekroczeniem wszystkich tabu. Na szczęście lekarze zorientowali...

Dwie kreski na teście ciążowym mogą wywołać panikę, nawet gdy ktoś starał się o dziecko. Lęk przed nieznanym, przed odpowiedzialnością, jest naprawdę zrozumiały. Tym bardziej, że ciągle słyszymy "straszne" opowieści innych mam o nieprzespanych nocach, kolkach , ząbkowaniu, buntach, problemach materialnych. Owszem, jest w tym sporo prawdy, ale i na wiele spraw możemy przymknąć oko.  " Gdy dowiedziałam się,  że jestem w ciąży, zamarłam . Od razu przed oczami stanęły mi koleżanki, które zniknęły z życia towarzyskiego. Koleżanki, które nie odbierają telefonów, bo nie mają czasu, a jak odbiorą, to w tle słychać zawsze płacz dziecka. Rodzice, którzy połykają szybko swoje jedzenie w restauracji, by móc nakarmić dzieci i mieć czas je uspokajać.  Chciałam być niezależna, podróżować, zdobyć lepszą pracę... ale chciałam też mieć dziecko. Może nie tak szybko, dopiero od 4 miesięcy byłam szczęśliwą żoną, ale widziałam dziecko w swoim życiu. Nie sądziłam jednak, że tak spanikuję. Zaczęłam bać się czy dam sobie radę. Czy pokocham dziecko, a ono mnie? Czy będę umiała je wychować na dobrego człowieka? Czy będę dobrą mamą ? Myślałam o tym przez całą ciążę, aż nadszedł dzień porodu. Wtedy wszystko się zmieniło. Przeszłam na drugą stronę. Dowiedziałam się, że choć nie jest lekko czasami, to jednak macierzyństwo nie jest tak straszne, jak to wszyscy opisują.  Gdy patrzy się z boku, to widać tylko nerwy, pośpiech, zmęczenie, krzyki. Widać zmęczone mamy , które przychodzą po raz kolejny na ten sam plac zabaw. Ale nie widać ich całego dnia. Poranków, gdy budzą cudownie pachnące dziecko, które się w nie wtula. Przytulasów, całusów i słodkich słów "kocham Cię". Uczucia, które je ogarnia, gdy trzymają w ramionach dziecko. Wiem, jesteś sceptyczna, ale możesz się o tym przekonać, gdy tylko poczujesz ciepłe rączki przytulone...