Domowy uniwersytet

Kto z nas nie robił noworocznych postanowień... Dlaczego chcemy coś zmieniać akurat wtedy? Ta data, pierwszy stycznia, to taki symbol. Myślę, że akurat wtedy energia w świecie sprzyja, że się o tym mówi. Koniec roku to też naturalne zamknięcie cyklu, więc otwieramy się na coś nowego. Jest w nas chęć na nowe. Ale w moim odczuciu to wszystko za mało, jeśli nie jesteśmy gotowi na zmianę. Wtedy ani pierwszy stycznia, ani pierwszy września nie będzie dobry, by coś zmienić. Jak zacząć? Tak książkowo, z podręcznika dla trenerów, którzy wspierają ludzi w zmianach… …bo postanowienie noworoczne to rodzaj zmiany w życiu, tak? Właśnie. Żeby zmiana zaistniała, potrzebne są trzy czynniki. Po pierwsze, trzeba mieć cel. Musi być naprawdę ważny. To powinno być coś, czego bardzo pragniemy. Jeśli mamy tylko pomysł, np.: chciałabym mieszkać w Hiszpanii, bo tam morze jest ładne i widoki, to za mało, by udało się go zrealizować. Cel musi być ważny, to coś, bez czego trudno sobie wyobrazić fajne życie. Niektórzy pragną np. mieć swoją kawalerkę i są skłonni wiele dla tego zrobić. Albo ktoś chce rzucić palenie czy zmienić dietę z powodu choroby. Musimy mieć silną wewnętrzną potrzebę zmiany. Cel, który sobie wyznaczamy, coś konkretnego, musi być czymś, w co chcemy zainwestować czas, energię, postawić wszystko na głowie. Bo inaczej po co się męczyć? To pierwsza rzecz. Jak do tego nie dotrzemy, to jest mała szansa na zmianę. Jak znaleźć to, co jest naprawdę ważne? Żeby wytrwać dłużej niż miesiąc. Trzeba sobie przede wszystkim zadać pytanie: dlaczego to jest ważne? Dlaczego chcę to zrobić? Tam jest odpowiedź. W czym mi to ma pomóc? Jaka głębsza wartość się za tym kryje? OK. Mamy już ważny cel i jesteśmy gotowi poświęcić dla niego wiele. Teraz drugi warunek. Cel powinien być w ramach naszych możliwości. Musi nas motywować, oznaczać lepsze...

Dorota Zawadzka została wolontariuszką Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy , bo jak sama twierdzi, pomaganie jest jej filozofią życiową. Uważa także, że do pomocy warto zachęcać już najmłodsze dzieci. W tym wywiadzie udzielonym nam w 2019 roku wyjaśnia, dlaczego wspiera WOŚP i radzi, jak nauczyć dziecko empatii i wpoić mu chęć pomagania potrzebującym. W naszym wydawnictwie już od kilku lat zakładamy przed Finałem sztab WOŚP. Gdy zaprosiliśmy Cię do udziału, Ty natychmiast zgodziłaś się zostać wolontariuszką. Dlaczego?  Dorota Zawadzka: - Prawda jest taka, że jestem wolontariuszką w bardzo wielu miejscach i często pomagam potrzebującym. Ale rzeczywiście nie robiłam tego jeszcze w ramach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Do tej pory nikt mnie nie zaprosił do udziału w Finale, a sama jakoś nigdy na to się nie zdobyłam, choć zawsze wrzucałam pieniądze do puszek. Żeby było ciekawiej, w tym roku dostałam dwa zaproszenia – od was i ze sztabu w Irlandii. Jednak, ponieważ unikam latania, wybór był dla mnie prosty. Teraz jestem szalenie podekscytowana i czekam z niecierpliwością na 13 stycznia. [W 2021 roku 29. Finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy odbędzie się 31 stycznia - przyp. red.] Co daje pomaganie? Dlaczego warto to robić? Oprócz takiego oczywistego powodu, że dzięki temu osoby wymagające pomocy mają szansę ją otrzymać. - Nie chcę na to pytanie odpowiadać za wszystkich. Dlatego powiem w swoim imieniu. Mój zawód polega na pomaganiu, więc to trochę moja misja. Niesienie pomocy jest też moją filozofią , czymś, bez czego nie potrafiłabym żyć. Dzięki temu czuję się osobą potrzebną – mogę zrobić coś dobrego, uczestniczyć w czymś ważnym, potrzebnym. Jestem otwarta na ludzi, uważna – dostrzegam tych, których łatwo przeoczyć. A oni często wymagają pomocy, choć boją się czy wstydzą o nią poprosić. Tak naprawdę trudno...

Dziecko - kochasz je nad życie, ale czasami doprowadza cię do wściekłości. Podnosisz głos, a za chwilę masz wyrzuty sumienia widząc jego wykrzywioną w podkówkę buzię. Obiecujesz sobie, że już nigdy nie nakrzyczysz na dziecko , nie stracisz panowania nad sobą. Do następnego razu. Dzieci marudzą, płaczą, zachowują się irracjonalnie. Odmawiają współpracy, kiedy trzeba się spieszyć. W takich sytuacjach czujesz złość na dziecko. Znowu to robi – myślisz sobie. Robi mi na złość. Już nie mogę. Nie wytrzymam, mam dość. I wybuchasz. Krzyczysz, twoje dziecko się boi, a ty czujesz się podle. Chcesz nauczyć dziecko panowania nad emocjami, ale czujesz, że sama nie jesteś dobrym przykładem. Skąd bierze się ta złość, którą odczuwasz w stosunku do dziecka? Złość nie jest zła Wyobraźmy sobie taką sytuację: codziennie rano budzisz dziecko, żeby iść z nim do przedszkola. Potem biegniesz do pracy. I każdego ranka powtarza się ten sam scenariusz : najpierw dziecko nie chce wstać, potem nie chce się ubrać, potem rozlewa na siebie mleko, potem płacze, bo nie chce wyjść z domu albo zaczyna się czymś bawić i nie chce tej zabawy przerwać. A minuty nieubłaganie mijają. Wiesz już, że znowu wyjdziecie za późno i znowu spóźnisz się do pracy. Boisz się reakcji szefa. Do tego jesteś niewyspana. Co robisz? W którymś momencie pękasz: może już przy ubieraniu, może dopiero przy rozlanym mleku: zaczynasz krzyczeć . Jesteś zła, sfrustrowana i zestresowana. Złość bierze górę. Złość sama w sobie, jako uczucie, nie jest zła. Zły może być sposób, w jaki ją wyrażamy - i to tutaj jest pole do pracy nad sobą. Odczuwamy całe spektrum różnych emocji – niektóre są przyjemne, inne nie. Każda ma jakiś cel, czemuś służy. Złość jest sygnałem ostrzegawczym : coś mi nie pasuje, czuję się zagrożona, moje potrzeby są zaniedbywane. Złość motywuje do zmiany sytuacji...