Dramatyczny apel mamy: "Błagam, szczepcie swoje dzieci!"

I co ja mam teraz zrobić? Wszystko wygląda ładnie w filmie: rzucamy się sobie w ramiona i żyjemy potem długo i szczęśliwie. Życie jednak nie zawsze bywa tak proste, a serce matki nie wybiera. Kocham Zuzę całą sobą. A Sylwia, czy ona też nie zasługuje na miłość? To wszystko dlatego, że ktoś wiele lat temu popełnił straszny błąd. Ciąża była dla mnie wielką radością Bardzo się cieszyłam, kiedy dwadzieścia trzy lata temu zobaczyłam na teście ciążowym dwie kreseczki. Nie przypuszczałam wtedy, że moje życie tak bardzo się skomplikuje. Najpierw odszedł ode mnie Marek, mój mąż. Byliśmy małżeństwem zaledwie dwa lata, wydawało się, że to wielka miłość. Kto przypuszczał, że okaże się wprawdzie wielka, ale i krótkotrwała, spali się jak płomień przedwcześnie zapalonej zapałki. Na szczęście narodziny Zuzi miały mi te trudne chwile wynagrodzić. Przyszła na świat w piękny, letni dzień i od razu okazała się prawdziwym słoneczkiem. Pogodna, śliczna, zdrowa, z malutką główką z blond włoskami, podobna do mnie i do swojego ojca jak dwie krople wody. Ufna, delikatna, cichutka. Niestety, trzy doby po narodzinach Zuzi dowiedziałam się, że żółtaczka fizjologiczna przedłuża się i malutka będzie musiała zostać kilka dni dłużej w szpitalu. Nie robiłam z tego powodu paniki – wiedziałam, że takie rzeczy zdarzają się u niemowląt. Za kilka dni odbiorę Zuzankę i będziemy już zawsze razem. Jak bardzo się myliłam... Kilka rzeczy zwróciło moją uwagę, ale zapewnienia pielęgniarki uśpiły moją czujność Po dziesięciu dniach przyjechałam z mamą po córeczkę. Może trudno w to uwierzyć, ale nic wtedy nie wzbudziło moich podejrzeń. To były inne czasy – teraz matki mają wiele dni i godzin, żeby leżąc wspólnie ze swoimi niemowlętami, studiować ich buźki, uczyć się na pamięć dołeczków w policzkach, całować po milion razy włoski....

Miałam taki plan: w tydzień albo dwa znajdę swój ideał, potem przez miesiąc wdrożę, jednocześnie przyzwyczaję Ninkę do niani – i ze spokojem wrócę do pracy. Zalogowałam się na niania.pl, napisałam ogłoszenie i zaczęłam czekać. A one zaczęły dzwonić, umawiać się i przychodzić (a czasem nie). Pierwsza: garsonka, torebka, solidne buty. Mary Poppins na emeryturze. Z wyglądu idealna. Dopóki nie zaczęła przekonywać nas, że możemy jej ufać: – Mnie, proszę państwa, możecie ufać – mówiła. – Ja nie jestem taka, jak się słyszy o opiekunkach. No bo kto to widział, usypiać dziecko nad kuchenką gazową! Przecież ono potem chodzi jak skołowane – oburzała się z prawdziwą znajomością tematu. Kiedy wyszła, rzuciliśmy się sprawdzać kurki w kuchence. Na szczęście okazało się, że to, co czuliśmy, to była jednak pełna pieluszka. Następna kandydatka nie zjawiła się wcale. Trzecia byłaby super, gdybym tylko rozumiała, co mówi . Dowiedziałam się wtedy o sobie, że nie mam nic przeciwko ludziom z wadami wymowy, dopóki nie zapytam ich, co dziś robiło moje dziecko. Wreszcie czwarta. Młoda, wesoła, ludzki człowiek. Gdy złapała mnie, jak zerkam na jej czarne obwódki wokół paznokci, bez cienia zażenowania wyjaśniła, że nie udało się ich domyć po zbieraniu malin. A zbiera je, bo maliny świetnie uzupełniają się smakowo z bimbrem, jaki pędzi jej mąż. Została u nas na miesiąc, potem sama zaszła w ciążę i lekarz kazał jej leżeć. Absolutnie to rozumiałam, choć wtedy nauczyłam się jednej ważnej rzeczy, jeśli chodzi o nianie (i nie tylko). Nigdy nie płaćcie z góry. Piąta miała idealne doświadczenie zawodowe: przez pół życia była położną na oddziale noworodkowym. Przewijanie i karmienie: level master. Z miejsca bym ją zatrudniła, gdyby nie Marcin. To, co dla mnie było na plus, dla niego było na minus. Powiedział, że...

Poród na długo pozostaje w głowie mamy. Odtwarzamy, analizujemy, wspominamy. Podzielcie się swoimi opowieściami porodowymi. Napiszcie swoje historie. Najciekawsze, najbardziej wzruszające opublikujemy w serwisie babyonline.pl. • Ile godzin rodziłyście? • Z kim? • Jak znosiłyście ból? • Czy poród był w terminie? • Co Was zaskoczyło? • Co najbardziej utkwiło Wam w pamięci? Opisz swój poród >>   Mój drugi poród mnie zaskoczył Mam za sobą 2 porody. Będąc w drugiej ciąży , czytałam na forach, jak wygląda poród u wieloródek, ale mało było opinii kobiet, które rodziły po raz drugi, dlatego chciałam opisać, jak to wyglądało u mnie. W drugiej ciąży byłam przerażona, gdy zbliżał się termin porodu , bo wiedziałam już, co mnie czeka... Pierwszy poród wspominam źle. Byłam po terminie dokładnie tydzień, mój lekarz prowadzący kazał mi przyjechać z torbą do szpitala - musiał mnie położyć na oddziale patologii ciąży. Leżałam tam 3 dni i w tym ostatnim dniu zaczęło się. Po kroplówce z oksytocyną o godzinie 18 odeszły mi wody, zabrali mnie na salę porodową. A tam, leżałam bez skurczy i czekałam wystraszona na męża, bo poród miał być rodzinny. Gdy mąż przyjechał, była godzina 21, położna podała kroplówkę i zastrzyk na rozwarcie. Po zastrzyku wymiotowałam i tak się męczyłam... raz skurcz, raz wymioty, do 3 nad ranem. Położna dała kolejny zastrzyk oraz kroplówkę i nareszcie o godzinie 5.25 urodziłam córeczkę Zuzię. Natomiast drugi poród w porównaniu do pierwszego w moim przypadku to niebo i ziemia. Pod koniec ciąży byłam przerażona tym, co mnie czeka, po 37. tygodniu ciąży robiłam wszystko, by urodzić przed lub w terminie. Okna w moim domu lśniły, myłam je codziennie, sprzątałam, myłam podłogi na kolanach, a po schodach to już nie wspomnę, ile razy przeszłam. Nawet z tej desperacji wzięłam łopatę i...