Żywiołową dyskusję wywołał post Doroty Zawadzkiej o prowadzaniu dzieci na smyczach bądź szelkach, dzięki którym rodzice są w stanie utrzymać malucha blisko siebie nawet w nieoczekiwanych sytuacjach. Superniania stwierdziła, że smycz upokarza dziecko i jest raczej przeznaczona dla psa. W odpowiedzi rodzice zasypali ją historiami o nadpobudliwych dzieciach. Kto ma rację?
Dorota Zawadzka nie ma wątpliwości, że dziecka nie powinno się prowadzać na smyczy, ale podkreśla, że to jedynie jej opinia. Szczegółowo ją zresztą uzasadniła: smycz to „upokorzenie dziecka, ograniczenie możliwości zaspokajania naturalnej ciekawości oraz brak możliwości rozwijania kontroli własnego ciała”. Psycholożka dołączyła do postu wymowne zdjęcia, na których widać m.in. dzieci przywiązywane za smycz do barierek, jak zwierzęta. Faktycznie, taki widok budzi niesmak...
Ale nie wszyscy rodzice zgadzają się z Supernianią. Wielu opisało własne doświadczenia z nadaktywnymi dziećmi (lub po prostu z maluchami, których trudno przypilnować, bo są za małe, by rozumieć zasady bezpieczeństwa na ulicy). Smycz nierzadko okazywała się najlepszym sposobem na zabezpieczenie dziecka!
„Trzymałam za rączkę i byłam w końcówce ciąży... Bogu dziękuję za pana, który wyrwał mi córcię sprzed samochodu, jak mi się wyrwała i pobiegła w stronę ulicy”.
„A ja jestem na TAK! Szczególnie na lotnisku, kiedy leciałam z moją małą córką, która mi uciekała. Córka ma 3,5 roku”.
„Niech pani spróbuję wytłumaczyć to dziecku z autyzmem. Mój syn dla bezpieczeństwa chodził na szelkach do lat 6”.
„Mój syn wbiegł mi pod samochód jako 1,5-roczne dziecko. Nie tolerował wózka. Był tak żywym dzieckiem, że musiałam mieć oczy dookoła głowy. Od tego incydentu, gdzie na szczęście nic się nie stało, nosił plecaczek ze smyczą”.
Nie mamy wątpliwości, że smycz to dla wielu rodziców wygodne rozwiązanie, które pomaga chronić żywiołowe, ciekawskie maluchy. A przecież dbanie o bezpieczeństwo dziecka to nie powód do tego, by mieć poczucie winy!
Zobacz też:
Wydaje ci się, że winą, za to, że twój malec jest wulkanem energii, jest fakt, że zjada zbyt dużo słodyczy? Wielu rodziców uważa podobnie. Ale czy słusznie? Okazuje się, że…. wcale nie! To nie cukier odpowiada za nadpobudliwość dziecka. Zaskoczona? Już w latach 20. ubiegłego wieku łączono nadmierną aktywność z ilością spożywanego cukru. Teoria ta stała się niezwykle popularna w 1975 roku za sprawą książki dra Bena Feingolda „Dlaczego twoje dziecko jest nadpobudliwe”. Autor opisywał w niej chłopca, który uwielbiał słodkie przekąski i napoje (które dziecko za nimi nie przepada?), a później szalał, np. podczas przyjęć urodzinowych, spotkań rodzinnych czy wyjazdów na wakacje. Jak to jest z tym cukrem? W latach 70. XX wieku pojawiło się kilka badań, które sugerowały, że dieta o wysokiej zawartości cukru powoduje gwałtowne wydzielanie się insuliny , co z kolei wyzwala produkcję adrenaliny i nadpobudliwość. Kolejne badania wskazywały jednak na słabości tej teorii i podważały jej założenia. Zobacz też: Nie cukier i nie złe wychowanie. ADHD ma inne przyczyny Cukier nie wpływa na zachowanie dziecka W 1994 roku grupa naukowców zbadała dzieci pod kątem wpływu cukru na ich zachowanie. Wyniki analizy zostały opisane w New England Journal of Medicine. Badanie polegało na tym, że eksperci oceniali zachowanie grupy dzieci, nie wiedząc, które z nich otrzymywały słodką żywność, a które spożywały produkty słodzone aspartamem i innymi sztucznymi środkami słodzącymi. Wyniki pokazały, że cukier nie wpływa na zachowanie dzieci ani ich funkcje poznawcze . W artykule wstępnym do badania napisano: „nie ma dowodów, że sam cukier może zmienić dziecko z normalną uwagą w dziecko nadpobudliwe”. Rok później analiza, która zgromadziła dane ze wszystkich opublikowanych badań na ten temat, doprowadziła do tego samego wniosku. Czy zatem ograniczanie...
W sieci pojawiło się szokujące nagranie, na którym widać kobietę ciągnącą dziecko na smyczy po ziemi. W jednej ręce trzyma coś, co wskazuje na szkolny plecak. Nie wiadomo czy kobieta jest matką dziecka. Wiadomo jednak, że żaden z przechodniów nie zareagował na tę sytuację. Ludzie zamiast zaoferować pomoc, rzucali wymowne spojrzenia w stronę matki i dziecka. Nikt nawet nie zareagował Do tego niecodziennego zdarzenia doszło na jednej z ulic Liverpoolu. Na podstawie informacji zamieszonych na stronie „Liverpool Echo”, wiadomo, że sprawą zajmuje się policja. Funkcjonariusze badają nagrania z monitoringu, aby ustalić tożsamość kobiety i dziecka. Nie wiadomo kto jest autorem nagrania, które trafiło do Internetu. Przypuszczalnie jest to przypadkowy przechodzień, który akurat był w pobliżu. Niestety ani on, ani nikt inny, nie pomyślał, by zauważyć problem i od razu podejść do kobiety, zamiast sięgać po telefon komórkowy. Właśnie na to zwrócili uwagę internauci, którzy komentowali zamieszczony w sieci film. Kobieta została natychmiast potępiona za swoje zachowanie. "Ktoś taki nie zasługuje na to, by być matką", "Ta kobieta ma nie po kolei w głowie", "Założyć kobiecie kaganiec i wypuścić w nim na ulicę!" - ruszyła lawina obraźliwych komentarzy. Tymczasem, kiedy kobieta złożyła wyjaśnienia, okazało się, że prawda wygląda zupełnie inaczej niż przypuszczano. "Myślą, że jestem złą matką" Okazało się, że syn kobiety cierpi na autyzm i dlatego nie reaguje na żadne polecenia ze strony matki. Pomimo zaburzenia osobowości, dziecko ma w sobie duże pokłady siły i zdarza się, że potrafi nawet zaatakować. Jego mama nie zawsze umie sobie z tym poradzić, a jedyne co ją spotyka, to osąd ze strony społeczeństwa. „ Przechodnie widzieli jak moje dziecko upada na ziemię, a ja go nie podnoszę, wtedy ktoś porównał mojego syna do szmacianej lalki, bardzo mnie to...
