Drugie dziecko jest bardziej kłopotliwe? A może to twoja wina?

Relacji między rodzeństwem nie da się z niczym porównać – mówi psycholog dziecięcy Beata Płażewska. – Przyjaciół i partnerów możemy sobie wybrać. Brata czy siostrę po prostu się ma. Więź między rodzeństwem jest jedyna w swoim rodzaju: pełna emocji, sprzecznych uczuć, czasem burz, a przy tym niesamowicie silna. Dlaczego warto mieć rodzeństwo? Mieć brata czy siostrę to mieć kogoś, kto zna nas od podszewki i jest w naszym życiu już na zawsze, nawet jeśli mieszka na drugim końcu świata lub gdy widzimy się z nim jedynie w święta Bożego Narodzenia. Świat dziecka, któremu rodzi się brat czy siostra, staje się bogatszy. Takie dziecko ma obok siebie kogoś, kto także jest dzieckiem. W dodatku ma go nie od czasu do czasu, np. popołudniami w piaskownicy (z której zawsze można zabrać zabawki i pójść na inne podwórko), ale na stałe, także wtedy, gdy nie jest łatwo być razem. Starsze dziecko uczy się odpowiedzialności za inną osobę, ma kogoś, kto jest w nie wpatrzony jak w obrazek. Młodsze dziecko ma idola, którego może naśladować, pomocnika, jeśli trzeba obrońcę, doradcę. Czasem podpowiedź starszego brata czy siostry, jak poradzić sobie z rówieśnikami, jest trafniejsza niż ta udzielona przez mamę, tatę, czy nawet psychologa. I starsze, i młodsze dziecko oprócz towarzysza zabaw zyskuje... nowego rywala, – To bywa trudne, ale na ogół wszystkim wychodzi na zdrowie – przekonuje Beata Płażewska. – Dziecko, które ma rodzeństwo , uczy się dzielić, walczyć o swoje, wygrywać, przegrywać, iść na kompromis, wybaczać, czekać na swoją kolej. Dzięki temu lepiej radzi sobie wśród rówieśników. Mając rodzeństwo, dziecko uczy się również, że można kochać kogoś mimo jego wad, i czasem go nie cierpieć, nawet jeśli obdarowany jest wieloma zaletami. A także tego, że tę samą osobę można kochać i nie cierpieć jej jednocześnie. Dzieci,...

Kolejność, w jakiej dzieci pojawiają się w rodzinie, ma wpływ na ich charakter. Mimo że rodzicom wydaje się, iż traktują pociechy jednakowo, zmienia się przecież układ rodzinny. W tej kwestii nie bez znaczenia jest także różnica wieku między starszym a młodszym dzieckiem. Dużo starsze, nieco starsze, tylko o rok starsze – to wszystko nie jest bez znaczenia i dla dzieci, i dla wychowujących je rodziców. Zanim zaplanujesz braciszka lub siostrzyczkę dla swojego jedynaka, sprawdź, jakie konsekwencje wynikają z różnicy wieku. A może mając dwie pociechy, dzięki naszym radom lepiej zrozumiesz ich wieczne wojny? Jedno jest pewne: idealna różnica wieku między rodzeństwem nie istnieje! Mała różnica wieku między rodzeństwem: rok, 2 lata „Moja półtoraroczna córka Kasia często krzyczy, kiedy zajmuję się jej dwumiesięczną siostrzyczką. Ma smutną minkę, gdy biorę Anię na ręce. Czasem bywa smutna i z zazdrością patrzy, jak karmię malutką. Mnie też to smuci, bo nie wiem, jak postąpić” – martwi się Dorota, mama dwóch dziewczynek z niewielką różnicą wieku. Z punktu widzenia dziecka Roczne i niewiele starsze dziecko przyjmuje narodziny rodzeństwa w sposób naturalny. Bywa ono jednak bardzo zazdrosne, gdy mama lub tata zajmują się maleństwem, więc zwraca na siebie uwagę płaczem lub krzykiem. Dwulatek często naśladuje młodszego brata albo siostrę. Niechętnie dzieli się zabawkami, bo jeszcze nie umie bawić się z innymi dziećmi. Wkrótce jednak podczas wspólnej zabawy odkrywa korzyści z posiadania rodzeństwa. Nawiązuje się pierwsza nić porozumienia. Mała różnica wieku ułatwia dzieciom dogadywanie się ze sobą, wspólne spędzanie czasu. Sprzeczki są nieuniknione i burzliwe, ale pozwalają dzieciom bardziej realistycznie oceniać swoje możliwości. Z punktu widzenia rodziców Rodzicom jest z jednej strony łatwiej, bo dzieci w zbliżonym wieku mają podobne...

Umiejętność dzielenia się – zabawkami, przestrzenią czy zainteresowaniem – nie jest mocną stroną małych dzieci. Dziecko, które przestaje być jedynakiem , jest w wyjątkowo trudnej sytuacji: ni stąd, ni zowąd musi się podzielić tym, co dla niego najważniejsze: miłością i uwagą rodziców. Podpowiadamy, co zrobić, by starszy brat lub siostra nie czuli się odtrąceni i dobrze przyjęli nowego członka rodziny. 1. Nie mów o swojej ciąży zbyt wcześnie Nie informuj dziecka o tym, że przestanie być jedynakiem, gdy tylko odczytasz wynik testu ciążowego. Dla takiego dziecka dziewięć miesięcy to cała wieczność. Z tego, że jesteś w ciąży, nie rób jednak niepotrzebnie tajemnicy. 2. Dyplomatycznie powiedz dziecku o przyszłym rodzeństwie Powiedz: „W naszym domu pojawi się dzidziuś”, a nie: „Ja i tatuś będziemy mieć dzidziusia”. Różnica pozornie jest niewielka, ale wybierając tę pierwszą formę, informujesz dziecko, że bobasek będzie także jego, a sprawa dotyczy całej rodziny, nie tylko mamy i taty. Nie oczekuj wybuchu radości, choć oczywiście może się zdarzyć, że i tak będzie. Daj dziecku czas na oswojenie się z nowiną. Powiedz mu, kiedy mniej więcej dzidziuś przyjdzie na świat („Jak zrobi się ciepło”, „Mniej więcej wtedy, kiedy są święta”). Nie pytaj: „Wolałbyś mieć siostrę czy brata ?”, bo jego odpowiedź niczego nie zmieni, a w dodatku możesz też usłyszeć, że zamiast rodzeństwa zamawia psa. 3. Opowiadaj dziecku o początkach jego życia Opowiadając dziecku o maluszku, mów, jak to było, gdy ono samo było jeszcze w twoim brzuszku („Byłeś malutki jak ziarenko, a potem rosłeś, stawałeś się coraz większy, aż zrobiłeś się taki duży, że było ci za ciasno, i przyszedłeś na świat. Tak samo będzie z twoją siostrzyczką albo braciszkiem”). Zachęcaj, by dotykało brzucha, przykładało do niego ucho. Jeśli jednak nie ma ochoty na...