Dziecięcy onanizm (masturbacja)

„Aby dziecko mogło zachowywać się lepiej, potrzebuje tyle samo empatii i wsparcia, co osoba w depresji, choć tego typu zachowania zwykle nie zachęcają nas do bycia empatycznym” – twierdzi Dave Anderson, psycholog z Child Mind Institute w Nowym Jorku. Istnieje przekonanie, że złe zachowanie dziecka odzwierciedla jego kiepskie wychowanie, a w rzeczywistości może ono wynikać z pewnych problemów natury biologicznej. W takich przypadkach typowe reakcje rodziców mogą nie przynieść pożądanych rezultatów, czyli poprawy zachowania malca. Dzieci biją, gryzą, kopią             Pediatrzy pod kierownictwem Michaela F. Lorbera przeprowadzili badanie, w którym przyjrzeli się 477 dzieciom w wieku od 6 do 24 miesięcy. Ich matki miały notować, jak często maluchy wykazywały się negatywnym zachowaniem, łącznie z biciem, gryzieniem i kopaniem. Wyniki obserwacji opublikowano na łamach Journal of Pediatrics. Okazało się, że tego typu zachowania były dość powszechne, w dodatku nasilały się wraz z wiekiem, a punkt kulminacyjny następował zwykle u dwulatków. Na tej podstawie naukowcy polecili pediatrom, by uspokajali rodziców, martwiących się niewłaściwym zachowaniem swoich dzieci. Zaznaczali jednak, że tego typu wybuchy agresji powinny być od początku zmieniane. Rodzice powinni ustalać jasne granice i reagować w odpowiedni sposób. Zamiast karać jednak dziecko wrzaskiem, gniewem lub klapsem, lepiej odwrócić jego uwagę i nakierować ją na coś zupełnie innego. Niektóre dzieci zachowują się wyjątkowo agresywnie Naukowcy podkreślają, że wybuchy agresji to typowe zachowanie u najmłodszych , jednak u niektórych dzieci zdarzają się one wyjątkowo często i są bardziej nasilone. Wówczas potrzebna jest inna forma pomocy, takie problemy z zachowaniem mogą utrzymywać się dłużej, nawet u starszych dzieci. Jeśli wybuchy agresji u dziecka zdarzają się codziennie i nie wynikają z...

Moja półtoraroczna córeczka ani chwili nie usiedzi spokojnie. Przez cały dzień raczkuje, chodzi, biega, kręci się w kółko, podskakuje, wspina się na meble, ciągle jest w ruchu. Do tego piszczy, krzyczy lub wydaje inne dźwięki. Trudno ją uspokoić. Boję się, czy nie jest nadpobudliwym dzieckiem . Oliwia z Poznania   Dr Joanna Urbańska: Niejeden rodzic, którego dziecko to żywe srebro, chciałby mieć w domu, choć przez dzień, małego flegmatyka. Z kolei niejeden rodzic flegmatyka z nutką zazdrości patrzy na ruchliwe dziecko znajomych – tak szybko się rozwija, tak ciekawi je otoczenie... Rodzice wszędobylskiego malucha często martwią się jego szczególną żywiołowością – jak będzie się dalej rozwijał, czy nauczy się koncentrować uwagę na zadaniach? Czy usiądzie spokojnie w przedszkolu? Jak wytrzyma w szkolnej ławce? Prof. Anna Brzezińska: Obserwując pełne energii dziecko, rzeczywiście trudno oprzeć się wrażeniu, że jest nadpobudliwe . Szczególnie, jeśli nie ma możliwości porównania go z rówieśnikami. Większość mam może jednak spać spokojnie. Maluch, który wreszcie nauczył się chodzić, może, a nawet chce, wszędzie dotrzeć i niemal w każde miejsce zajrzeć. Dr Joanna Urbańska: Raczkuje, wspina się, biega jak szalony. Kiedy na nas spojrzy, zaraz jego wzrok ucieka w inną stronę... Wyniki badań przesiewowych pokazują, że nadpobudliwość jest częstsza u chłopców niż u dziewczynek. Jak ją odróżnić od intensywnego dziecięcego odkrywania świata? Prof. Anna Brzezińska: Jeśli ruchliwość dziecka, jego energia w działaniu niepokoi rodzica, należy porozmawiać o tym z pediatrą, który ewentualnie da skierowanie do neurologa lub psychologa ( Jak wygląda wizyta u psychologa? ). Nie warto diagnozować u dziecka zaburzeń na własną rękę i doszukiwać się patologii tylko dlatego, że dziecko wydaje się inne niż np. my w jego wieku czy dzieci...

Jeżeli dziecko ma trudności z mówieniem (np. nie wymawia niektórych głosek, inne zniekształca, jąka się, sepleni, „połyka” sylaby) z pewnością trzeba udać się z nim do logopedy. Specjalista fachowym okiem oceni problemy malucha i postara się znaleźć ich przyczynę. Przygotuje również ćwiczenia, które powinniśmy wykonywać z dzieckiem w domu. Warto też pamiętać, że równie ważna, jak wizyta u logopedy , jest także cierpliwość oraz wyrozumiałość rodziny. Przyjazna i ciepła atmosfera w domu pozwoli maluchowi łatwiej i szybciej pokonać problemy z mówieniem . Zobacz też: Nauka mówienia - prawdy i mity Jak pomóc dziecku, które ma problemy z mówieniem? Oto kilka rad, jak w domu możesz pomóc dziecku, które ma problemy z mówieniem: zawsze uważnie słuchaj swojego dziecka, nie przerywaj mu i nie zniechęcaj do mówienia ; staraj się mówić wyraźnie , w normalnym tempie i nie za głośno; buduj zrozumiałe zdania i używaj wyrazów , które dziecko zna; wymyślaj zabawy polegające na naśladowaniu różnych dźwięków i odgłosów ; ćwicz  oddech dziecka : zabawy, w których dziecko dmucha (baloniki, świeczki, słomki) świetnie się do tego nadają; wykorzystuj w ćwiczeniach smaczne słodkości, które zachęcą dziecko do gimnastykowania  narządów mowy – języka, warg: wciąganie ustami żelków np. w kształcie dżdżownic. Oczywiście bez pomocy rączek! Zobacz też: Jak mówi dwulatek? Sprawdź, czy twoje dziecko powinno pójść do logopedy Czego nie robić z dzieckiem? nie nakłaniaj dziecka do powtarzania słowa , które wymawia nieprawidłowo, bo utrwali niewłaściwe dźwięki; nie zawstydzaj dziecka, powtarzając, że nieprawidłowo mówi - nie pozwalaj również, aby inni się z niego śmiali i je przedrzeźniali; nie zmuszaj dziecka, aby rozmawiało przez telefon, deklamowało wierszyki przed dziadkami czy odzywało...