Bieg córki do taty chwyta za serce. Musisz zobaczyć!

Koniec z moimi ambicjami i poczuciem niezależności, postanowiłam pewnego dnia, gdy mój czteroletni syn Kacper popłakał się, bo nie mogłam mu kupić rowerka. Nie ma co przekonywać wszystkich dookoła, że sobie sama z dzieckiem doskonale radzę . Cóż to za niezależność, jeżeli muszę stale wysłuchiwać od matki utyskiwań, że tak naprawdę, to jestem z Kacprem na jej utrzymaniu, a moja pensja starcza tylko na czynsz za wynajętą kawalerkę i bieżące opłaty. Nawet nie mogłam zaprotestować, bo to, niestety, prawda. Przy okazji takiej rozmowy zawsze powracał temat pana Waldka. Matka uważała, że najwyższy czas, abym zdecydowała się na ślub z właścicielem sklepu mięsnego , który buduje duży dom, ma luksusowy samochód i dużo cierpliwości, jeżeli przez pięć lat nie zmienił zdania i chce mnie poślubić. Pan Waldek ma 45 lat, jest grubym i łysym facetem o piskliwym głosie, ale to wszystko nie powinno mi przeszkadzać. – Przy takim obrotnym mężu, ptasiego mleka by ci nie zabrakło. A tak, to nie wiadomo, jak związać koniec z końcem – biadała. Upomnieć się o alimenty czy poślubić Waldka z mięsnego Pan Waldek, mimo swoich braków, powinien być według niej moim faworytem, bo w małych, powiatowych miasteczkach samotna kobieta ma niewielkie możliwości znalezienia dobrze płatnej pracy. W dodatku czteroletnie panieńskie dziecko nie jest dla niej dobrą wizytówką. Miałam do wyboru: albo wyjść za pana Waldka, który gotów był mnie przyjąć z moim nieślubnym synem, albo upomnieć się wreszcie o alimenty od Marka, ojca Kacpra, który do tej pory nie miał pojęcia o jego istnieniu. A właśnie dowiedziałam się z listu mojej koleżanki Doroty, u której pięć lat temu spędzałam wakacje po zdaniu matury, że na biednego nie trafi. Ten zaradny Marek, który kiedyś wyjeżdżał do Włoch na winogrona i oliwki, miał teraz świetnie prosperujący skład materiałów budowlanych. Teraz...

Moja historia zaczyna się półtora miesiąca po ślubie, kiedy to zaniepokojona spóźniającym się okresem poszłam do ginekologa. Okazało się, że jestem w ciąży i to już trzeci tydzień. Nie staraliśmy się z mężem o dziecko, ani nie planowaliśmy powiększania rodziny do czasu, aż będziemy mieć swój dom. Dlatego w pierwszych chwili przeżyliśmy szok, który stopniowo ustępował radości. Cały czas zmęczona Całą ciążę znosiłam bardzo źle . Przez pierwsze pięć miesięcy męczyły mnie wymioty. Wielu potraw nie mogłam jeść, a nawet ich wąchać, bo od razu zbierało mi się na mdłości. Byłam cały czas zmęczona, spałam po kilkanaście godzin na dobę, a mimo to nie czułam się wypoczęta. Mimo złego samopoczucia nie przestałam chodzić do pracy, bo wiedziałam, że nie jest to mile widziane i bałam się o swoją posadę. Mąż wyjeżdżał za granicę, ale starał się mnie wspierać, jak tylko potrafił. Ja starałam się o siebie dbać, zażywałam witaminy zalecane przez ginekologa prowadzącego moją ciążę. Dziecko rozwijało się prawidłowo, a ja przybierałam na wadze 1 kg na miesiąc, a mój brzuch rósł w oczach. Bez wymiotów, ale z kaszlem W szóstym miesiącu wymioty ustąpiły. Mdłości zdarzały mi się już tylko sporadycznie. Brzuch się nadal powiększał, a synek rozwijał się prawidłowo. Za to ja złapałam przeziębienie, które przerodziło się w zapalenie oskrzeli. Dostałam dwa antybiotyki i przeleżałam w łóżku dwa tygodnie, aż wreszcie wydobrzałam. Z początkiem ósmego miesiąca ciąży poprosiłam ginekologa o chorobowe. Nie chciałam już chodzić do pracy, bo z brzuchem ledwo mieściłam się między siedzeniem a kierownicą. Bałam się, że mogłabym narazić moje maleństwo na jakieś niebezpieczeństwo przy np. ostrym hamowaniu, więc wolałam siedzieć w domu. Na wizyty i badania od tej pory woziła mnie moja siostra, lub mąż, gdy był w...

Nie lubię kwiatów, a już najbardziej nie znoszę tych polnych. Kiedyś uwielbiałam chabry i maki , układałam z nich śliczne bukiety. Pomagała mi w tym moja kilkuletnia wtedy córeczka Patrycja. Uczyłam ją rozróżniać roślinki, wpajałam miłość do przyrody . Po zimie znów przyjdzie wiosna, a potem lato i widać będzie łany dojrzewających zbóż, w których ukryją się błękitne zdradzieckie chabry. Znów przypomni mi się tamto okropne lato, kiedy moje dziecko, spuszczone na chwilę z oczu, straciło zdrowie i sprawność. Z powodu mojego niedopilnowania i z powodu tych przeklętych chabrów. Gdybym wtedy nie zaczęła rozmawiać z sąsiadką, gdybym pilnowała córeczki ... Wystarczyła chwila nieuwagi. Nigdy sobie tego nie wybaczę, karą za moje gapiostwo jest fakt, że każdego dnia widzę moją ukochaną, cierpiącą niepełnosprawną córeczkę, widzę jej cierpienie i nie mogę jej pomóc. A ona tylko chciała zerwać kwiatki na bukiecik dla mnie. Straciłam ją z oczu tylko na chwilę To był upalny lipcowy dzień. – Gdzie jest tatuś? – spytała Patrycja. – Pracuje w polu. Chodź, pójdziemy na spacer , zaniesiemy tacie kanapki – powiedziałam, pakując śniadanie dla męża. Wojtek jeździł ciągnikiem z doczepioną żniwiarką. Kosił zboże, nasze i okolicznych gospodarzy. – Staniemy przy drodze i zaczekamy, aż tata podjedzie – powiedziałam do Patrycji, która zaczęła grzebać patykiem w piasku. Ja tymczasem zagadnęłam sąsiadkę, która wracała właśnie ze sklepu. Nie wiem jak to się stało, że żadna z nas nie zauważyła tego momentu, jak mała podniosła się i weszła w środek wysokiego zboża . W ogóle nie było jej stamtąd widać. Słyszałam coraz głośniejszy stukot maszyny, która zbliżała się do nas, dyskutowałam nadal z sąsiadką, przekrzykując się przy tym. Nagle ciągnik zatrzymał się, a ja usłyszałam potworny wrzask mojego męża pomieszany z przeraźliwym...