Oznaką fobii szkolnej jest to, że dziecko nie chce chodzić do przedszkola lub szkoły i próbuje wymusić na rodzicach, by zostało w domu. Jeśli próby pomocy dziecku przez rodziców i nauczycieli nie pomagają – konieczna jest wizyta u psychologa dziecięcego lub psychiatry. Jakość życia dzieci, które cierpią z powodu fobii szkolnej, jest znacznie obniżona i porównywalna do osób z rozpoznaniem depresji. Fobii szkolnej towarzyszą obawy związane z niską samooceną, strachem przed ośmieszeniem, krytyką lub odrzuceniem.
Spis treści:
Fobia szkolna to jedna z nerwic dziecięcych. Określa się ją również jako skolionofobię albo didaskaleinofobię. Fobia szkolna należy do zaburzeń lękowych, które są związane ze środowiskiem szkolnym, a także wymaganiami i obowiązkami stawianymi przed dzieckiem. Taki lęk szkolny może być spowodowany trudnościami w nauce, ale również strachem przed nauczycielem, kolegami. Z pewnością nie należy go lekceważyć!
Objawy fobii szkolnej to przede wszystkim niechęć dziecka do chodzenia do szkoły. Wiążę się to z lękiem, obawami, bardzo silnym stresem. Objawy nerwicy szkolnej wywołane lękiem mogą przybierać także postać somatyczną. Pojawiają się:
Objawy fobii szkolnej nasilają się, gdy dziecko wie, że następnego dnia będzie musiało pójść do szkoły, a także o poranku. Nie występują jednak w czasie wolnym od zajęć szkolnych.
Przyczyn fobii szkolnej może być wiele, między innymi to:
Powodem może być również to, że rodzice i nauczyciele mają zbyt wygórowane oczekiwania względem dziecka, a ono obawia się porażki. Czasami wpływają też znaczące zmiany, które zachodzą w życiu, np. przeprowadzka, śmierć bliskiej osoby, kłopoty finansowe rodziny, rozwód rodziców.
Fobia szkolna często współistnieje z:
Lęk jest odczuciem subiektywnym, dlatego też nie powinniśmy oceniać dziecka naszą miarą, bagatelizować jego emocji, a także celowo narażać na sytuacje, które wywołują u niego strach i panikę (tzw. terapia szokowa). Co zatem można zrobić, by pomóc dziecku?
Tak, jeśli zastosuje się odpowiednie leczenie i profilaktykę. Zazwyczaj terapia trwa od kilku tygodni do kilku miesięcy. Należy jednak pamiętać, że czas trwania leczenia u każdej osoby może przebiegać inaczej.
Zdiagnozowanie i odpowiednie leczenie lęku przed szkołą jest bardzo ważne, ponieważ jego brak może w sposób destrukcyjny wpłynąć między innymi na edukację dziecka, a także relacje z rodziną i rówieśnikami. W leczeniu fobii szkolnej dobrze sprawdza się psychoterapia, czasami konieczne jest również połączenie jej z leczeniem farmakologicznym. Dziecko w takiej sytuacji może skorzystać też z nauczania indywidualnego, jednak nie jest ono rozwiązaniem samym w sobie. Najważniejsza jest praca terapeutyczna nad lękami i trudnościami dziecka.
Zobacz także:
Lęk separacyjny to normalne zjawisko, które jest związane z rozwojem emocjonalnym dziecka. W chwili, kiedy się pojawia, dziecko może reagować płaczem, złością, rozdrażnieniem. Wraz z lękiem separacyjnym u dziecka mogą pojawiać się objawy fizyczne, takie jak np. ból brzucha, zaburzenia snu. Przedłużający się lęk separacyjny, który nie jest leczony, może w przyszłości prowadzić do zaburzeń lękowych, które utrudniają normalne funkcjonowanie. Jak sobie radzić z lękiem separacyjnym? Jak przeprowadzić rozstanie, aby ułatwić ten proces dziecku? Spis treści: Lęk separacyjny – co to jest? Lęk separacyjny – objawy Lęk separacyjny u dziecka – kiedy się objawia? Lęk separacyjny u dziecka – ile trwa? Lęk separacyjny u nastolatków Jak przygotować dziecko do rozłąki? Lęk separacyjny – jak powinno wyglądać rozstanie? Jak radzić sobie z lękiem separacyjnym? Kiedy iść do psychologa z powodu lęku separacyjnego? Lęk separacyjny – co to jest? W psychologii zespół lęku separacyjnego przypisywany jest zaburzeniom lękowym. W niemowlęctwie jest to normalne zjawisko związane bezpośrednio z rozwojem emocjonalnym dziecka. Przyjmuje się, że lęk separacyjny jest normalny wśród dzieci do 5. roku życia. Po tym czasie pojawienie się lęku separacyjnego może wzbudzić obawy – wówczas warto skonsultować się z psychologiem. Lęk separacyjny – objawy Objawy lęku separacyjnego to: płacz, silna, wyolbrzymiona wręcz niechęcią do rozłąki z rodzicem czy inną bliską osobą, w skrajnych przypadkach: histeria, krzyk, panika, rozdrażnienie, objawy psychosomatyczne, takie jak wymioty czy ból brzucha. Lęk separacyjny u starszych dzieci może z kolei przejawiać się wszelkimi działaniami, które mają na celu pozostanie z rodzicem i niedopuszczenie do rozstania. Dziecko może...
Niemowlęta w pierwszym roku życia mają zwykle dobry apetyt. Po pierwszych urodzinach może się to zmienić, choć nie musi. Natomiast widok 2–3-latka marudzącego przy jedzeniu jest już dużo częstszy. Dlaczego dzieci nagle przestają lubić jeść nowości? Co to jest neofobia? Neofobia to awersja do jedzenia nieznanych produktów – maluch, który ma neofobię, nie chce jeść tego, co jest nowe w jego diecie. W rozwoju dziecka ten specyficzny okres przypada między drugim a piątym rokiem życia. Nie wszystkie dzieci w tym czasie mają gorszy apetyt , ale niektóre właśnie wtedy zaczynają być nazywane przez rodziców niejadkami. Zobacz też: Co robić, gdy dziecko nie chce jeść? Dlaczego 2-latek nie chce jeść? Najlepszy na rozpoczęcie rozszerzania diety przypada na między 17. a 26. tygodniem życia, a czas do drugiego roku życia – na naukę jedzenia nowych produktów. Zanim dziecko skończy rok, a nawet do drugiego roku życia , jest najbardziej otwarte na nowości w diecie . To właśnie ten czas warto wykorzystać na zapoznanie dziecka z jak największą ilością nowych smaków – po drugim roku życia będzie to już nieco trudniejsze, dlatego że po tym czasie dzieci zwykle są mniej chętne do próbowania nowych produktów. Bardzo ważne jest jednak, żeby nie zmuszać dziecka do jedzenia – w ten sposób można je tylko zniechęcić. Psychologowie wskazują, że atmosfera, towarzystwo i otoczenie podczas posiłku są niezwykle ważne. Warto zadbać, aby były to dla dziecka przyjemne doświadczenia. I warto by to rodzice byli wzorem do naśladowania. Zobacz też: 25 sposobów, by zachęcić dziecko do jedzenia warzyw
Pierwsza wizyta u dentysty może być dla dziecka stresującym przeżyciem. Pamiętaj jednak, że to bardzo ważne, aby stomatolog kojarzył się dziecku z przyjemnym i koniecznym dbaniem o zęby zamiast z bólem, strachem i niezrozumiałymi procedurami. Jak tego dokonać? Wyjaśniamy, jak przygotować dziecko na pierwszą wizytę u dentysty. Jak wygląda pierwsza wizyta u dentysty? Najważniejsze, aby na początku oswoić malucha z samym gabinetem, sprzętem dentystycznym oraz... z lekarzem. Dobrze, jeśli podczas pierwszej wizyty u dentysty dziecko ma okazję usiąść na fotelu, zobaczyć przybory do pielęgnacji zębów, a nawet zadać pytania stomatologowi. „Dzieci, które od najmłodszych lat odwiedzają stomatologa, nie czują strachu przed zabiegiem dentystycznym. Nie mają obaw przed siadaniem na fotelu, nie mają żadnych negatywnych skojarzeń. Nie opierają się ewentualnemu leczeniu” – przekonuje stomatolog Wojciech Fąferko z Dentim Kids w Katowicach. Podczas przeglądu zębów dziecka dentysta: sprawdzi, czy rozwój zębów mlecznych dziecka przebiega prawidłowo, oceni stan szkliwa, sprawdzi wędzidełka wargowe i podjęzykowe, odpowie na pytania rodziców o profilaktykę próchnicy, higienę, dietę, wady zgryzu . Badanie trwa naprawdę krótko i powinno odbyć się w przyjaznej atmosferze. Po zakończonej wizycie warto zrobić maluchowi niespodziankę, ale nie w postaci słodyczy czy drogich zabawek. Wielu stomatologów wręcza swoim małym pacjentom dyplom dzielnego pacjenta , odznaki, maskotki – to podziała motywująco i będzie dla dziecka powodem do dumy. Pamiętaj, aby iść z dzieckiem do dentysty, zanim pojawią się problemy z mleczakami. Warto wybrać się na wizytę adaptacyjną już z 6-12-miesięcznym maluszkiem. Jeśli przegapiliście ten okres, koniecznie trzeba iść na kontrolę z 2-3-latkiem. Wizyty u dentysty należy regularnie powtarzać co 3-6...
