Gdy jesteś mamą jedynaka

Lęk przed utratą pracy, brak własnego mieszkania nie sprzyjają podejmowaniu decyzji o licznej rodzinie. Planowanie rodziny nie jest naszą mocną stroną. Ponad połowa ślubów zawierana jest w sytuacji wyższej konieczności, czyli gdy owoc miłości spieszy się na świat lub już nań zawitał. To sprawia, że pierwsze rodzicielskie doświadczenia bywają trudne. W życiu różnie się zdarza... Od dojrzałości obojga rodziców i ich rodzin wyjściowych w dużym stopniu zależy, czy za kilka lat zechcą – już w bardziej komfortowych warunkach – ponownie zostać rodzicami. Zdarza się też odwrotna sytuacja. Młodzi, ambitni ludzie odkładają decyzję o założeniu rodziny. Trzydziestokilkuletnie kobiety nagle odkrywają, że zegar biologiczny tyka i nie zostało już wiele czasu na znalezienie odpowiedniego kandydata na męża i ojca dzieci oraz na powiększenie rodziny zgodnie z wcześniejszymi marzeniami. – Nie zawsze liczba dzieci zależy tylko od naszych chęci – zaznacza Dorota Szczepan-Jakubowska z Pracowni TROP w Warszawie. – W życiu różnie się zdarza, dlatego nie uważam, że bycie rodzicami jedynaka jest czymś wyjątkowym. Ilu z nas ma rodzeństwo? 44,5% Jedynacy Jest ich ponad 3,5 mln, w tym blisko 1,2 mln to dzieci wychowywane tylko przez jedno z rodziców. 37% Dwoje dzieci Rodzin z dwójką dzieci jest blisko 3 mln, w tym 429 tys. to niepełne rodziny. 12% Troje rodzeństwa Rodzin z trójką dzieci jest mniej niż 1 mln. Niepełne stanowią znikomą ich część - jest ich niewiele ponad 11 tys. 6,5% Czworo i więcej rodzeństwa W Polsce mamy 467 tys. pełnych rodzin wielodzietnych oraz 49 tys. niepełnych. Coraz więcej jedynaków Od połowy lat 90. w naszym kraju rodzi się coraz mniej dzieci. Podobno jest to symptom tego, że stajemy się krajem wysoko rozwiniętym. Dziecko, jeszcze niedawno postrzegane jako dar od Boga, a w jesieni życia rodziców jako...

Kolejność, w jakiej dzieci pojawiają się w rodzinie, ma wpływ na ich charakter. Mimo że rodzicom wydaje się, iż traktują pociechy jednakowo, zmienia się przecież układ rodzinny. W tej kwestii nie bez znaczenia jest także różnica wieku między starszym a młodszym dzieckiem. Dużo starsze, nieco starsze, tylko o rok starsze – to wszystko nie jest bez znaczenia i dla dzieci, i dla wychowujących je rodziców. Zanim zaplanujesz braciszka lub siostrzyczkę dla swojego jedynaka, sprawdź, jakie konsekwencje wynikają z różnicy wieku. A może mając dwie pociechy, dzięki naszym radom lepiej zrozumiesz ich wieczne wojny? Jedno jest pewne: idealna różnica wieku między rodzeństwem nie istnieje! Mała różnica wieku między rodzeństwem: rok, 2 lata „Moja półtoraroczna córka Kasia często krzyczy, kiedy zajmuję się jej dwumiesięczną siostrzyczką. Ma smutną minkę, gdy biorę Anię na ręce. Czasem bywa smutna i z zazdrością patrzy, jak karmię malutką. Mnie też to smuci, bo nie wiem, jak postąpić” – martwi się Dorota, mama dwóch dziewczynek z niewielką różnicą wieku. Z punktu widzenia dziecka Roczne i niewiele starsze dziecko przyjmuje narodziny rodzeństwa w sposób naturalny. Bywa ono jednak bardzo zazdrosne, gdy mama lub tata zajmują się maleństwem, więc zwraca na siebie uwagę płaczem lub krzykiem. Dwulatek często naśladuje młodszego brata albo siostrę. Niechętnie dzieli się zabawkami, bo jeszcze nie umie bawić się z innymi dziećmi. Wkrótce jednak podczas wspólnej zabawy odkrywa korzyści z posiadania rodzeństwa. Nawiązuje się pierwsza nić porozumienia. Mała różnica wieku ułatwia dzieciom dogadywanie się ze sobą, wspólne spędzanie czasu. Sprzeczki są nieuniknione i burzliwe, ale pozwalają dzieciom bardziej realistycznie oceniać swoje możliwości. Z punktu widzenia rodziców Rodzicom jest z jednej strony łatwiej, bo dzieci w zbliżonym wieku mają podobne...

  Bycie jedynym dzieckiem nie musi być trudne – ani dla niego samego, ani dla otoczenia. To, jakim w przyszłości będzie człowiekiem, w większym stopniu zależy od genów i sposobu wychowania niż od posiadania rodzeństwa lub nie. Początkowo każdy malec – niezależnie od tego, czy urodził się pierwszy, czy piąty z kolei, chciałby mieć mamę i tatę na wyłączność. Do trzeciego roku życia dziecko nie czuje potrzeby związków z rówieśnikami. Całą swoją emocjonalną uwagę skupia na bezpośrednich opiekunach, czyli rodzicach. Rodzeństwo – nawet jeśli już jest – nabiera dla niego znaczenia dopiero w późniejszym okresie życia, gdy pojawia się chęć wspólnej zabawy z innym dzieckiem. – Nie istnieje problem jedynaka – twierdzi Anna Mieszczanek, doradca rodzinny i mediator, współautorka książki „Jak wychować szczęśliwe dzieci”. – To ewentualnie rodzic czuje, że ma kłopot i musi coś z nim zrobić. Ulega naciskom ciotek, babć, mediów czy książek i zaczyna myśleć, że tak jak mają inni, jest lepiej. A powinniśmy mieć do siebie jako rodziców zaufanie – mamy jedno dziecko, bo tak nam się ułożyło (nie chcemy czy nie możemy mieć więcej) i to jest w porządku. Zalety jedynactwa Malec, który nie ma rodzeństwa, cieszy się zwykle większą uwagą rodziców, lepiej rozwija intelektualnie, bo częściej przebywa w towarzystwie dorosłych. Zawsze może też liczyć na to, że jego problemy zostaną w porę zauważone i że otrzyma pomoc w ich rozwiązaniu. – Rodzice jedynaka mają więcej cierpliwości i czasu dla niego, bo jemu przypada cała pula ich zainteresowania, którą w przypadku posiadania kilkorga dzieci muszą podzielić – podkreśla autorka książki. Uczenie dziecka partnerskich stosunków bywa odbierane przez otoczenie jako rozpuszczanie dziecka. O jedynakach zwykło się mówić, że są skoncentrowani na sobie i nie...