Jesteś mamą i nie wyrabiasz na zakrętach? Przeczytaj!

Budzisz się zmęczona i wpadasz w irytację zanim na dobre otworzysz oczy: bo zaspałaś, bo dziecko nie chce założyć bluzy w paski, bo znów zapodziałaś gdzieś klucze...  Po awanturze w drzwiach przedszkola/żłobka masz wszystkiego dosyć , choć dzień jeszcze się na dobre nie zaczął.    W pracy jest jeszcze gorzej. Nie możesz się skoncentrować i każdy drobiazg wyprowadza cię z równowagi. Zamiast uwinąć się ze wszystkim jak najszybciej, pół dnia ziewasz i próbujesz zebrać siły, a potem próbujesz nadrobić stracony czas narzucając sobie mordercze tempo.    Wyczerpana wracasz do domu marząc o tym, by wyciągnąć się na kanapie. Nic z tego: trzeba jeszcze zrobić zakupy, przygotować obiad, wyprowadzić psa, posprzątać, wyprasować ubrania...    A gdzie czas i energia na zabawę z dzieckiem? Na posłuchanie o głupim Maćku ze starszaków? Rozmowę z mężem? Wypad do kina?  Uśmiechasz się z wysiłkiem do dziecka i czujesz, że nawalasz na całej linii . Przez całe popołudnie zasypiasz na stojąco, a gdy wreszcie możesz się położyć, godzinami przewracasz się z boku na bok.   Rano znów wstaniesz trzy kwadranse po czasie i wszystko zacznie się od nowa... Jeśli czytając te słowa widzisz swoje życie,  najwyższy czas coś zmienić. Od czego zacząć?   Spójrz prawdzie w oczy  i powiedz sobie jasno: nie da się być doskonałym na wszystkich frontach. Pracujące na pełnym etacie, zrelaksowane i pięknie umalowane   matki idealne ,  baraszkujące z dziećmi w lśniących czystością mieszkaniach, istnieją tylko  w wyobraźni reżyserów przesłodzonych seriali. Odpuść sobie.   Ustal priorytety. Co jest dla ciebie ważniejsze (właśnie dziś, nie zawsze): zabawa z dzieckiem a potem chwila relaksu na kanapie czy idealnie wysprzątane mieszkanie?  Super obiad czy spokojna rozmowa? Wyprasowane ubrania czy oglądanie z mężem zdjęć z wakacji. Wiadomo, że nie...

Joanna Wybraniec Pinocy: Wymarzony wieczór? Hmm, byłby wtedy, kiedy wiedziałabym, że wszystko w naszym życiu toczy się po mojej myśli, kiedy miałabym pewność, że każdy z nas jest zdrowy i niczego nam nie brakuje. A także wtedy, kiedy byłabym pewna, że następny dzień będzie szczęśliwy i bez zmartwień. Wymarzony wieczór to też taki, kiedy córeczka słodko śpi, a my z mężem przeglądamy zdjęcia od chwili poznania się po narodziny Ani i wspominamy piękne chwilę i planujemy następne. Jest to czas kiedy możemy spokojnie porozmawiać pośmiać się, obejrzeć film, albo po prostu poprzytulać się... Agata Gałka: A ja bym chciała, aby czas się zatrzymał, kiedy mój synek zaśnie, abym mogła się nim w końcu nacieszyć. Abym mogła na niego patrzeć, tak długo, jak chcę. Abym nie musiał mieć takiego poczucia: „zaśnij szybko, no odbij już maleńki, muszę jeszcze Amusię wykąpać i położyć spać, no śpij śpij”. Abym mogła tą moją starszą córę potrzymać w wannie tak długo, aż stópki się jej pomarszczą, abym mogła jej czytać tak dużo bajek aż zaśnie. Abym mogła tak jak kiedyś gładzić ją po jej długich blond włoskach i słuchać jak pochrapuje ze zmęczenia. Abym nie musiała szybko wyskakiwać z jej łóżka, bo młodszy synek się przebudził. Chciałabym się nimi nacieszyć, tak po prostu, zatrzymać się i móc wszystkimi zmysłami ich zapamiętać, właśnie teraz, kiedy jedno jest ode mnie tak zależne, a drugie staje się coraz mniej zależne. Chciałabym aby mój wieczór nie był jednocześnie przygotowaniem do dnia następnego, ale aby był dla nas, dla mnie i dla taty moich dzieci. Chciałabym słuchać co do mnie mówi, a nie „hmkać" jemu, że niby uważam a tak naprawdę obmyślam listę zadań na jutro... Chciałabym dostać taki jeden wieczór, tylko jeden, by nacieszyć się moją rodziną tak, jak tego pragnę najbardziej na świecie, bez spieszenia...

Cudowne dziecko stawało się coraz mniej cudowne Jola uważała swoją córkę za najcudowniejszą i najmądrzejszą istotę  na świecie. Potrafiła cieszyć się, kiedy mała samodzielnie chwytała piłeczkę i potrafiła nią rzucić. Biła brawo za każdym razem, kiedy udało się wspólnie ułożyć wieże z klocków , albo córeczka samodzielnie zrobiła „kosi kosi”. Tak było do czasu… Dopóki nie zaczęły odwiedzać ją koleżanki i nie zaczęła wychodzić z małą na spacery. Rozmowy z przyjaciółkami, czy paniami w piaskownicy pt. tytułem: „Mój Jaś chodził jak miał 10 miesięcy. A Julcia sama wstawała jak miała zaledwie 8 miesięcy . A moja Sarunia mówiła jak miała 15 miesięcy pełnymi zdaniami”  nie służą niczemu dobremu. Ale presja otoczenia często jest na tyle silna, że i Jola jej uległa.  Od tej pory młoda mama  zaczęła zastanawiać się patrząc na swoje dziecko: „a może rzeczywiście powinna już sama chodzić? Mało też mówi. Może powinnam iść z małą do specjalisty?” Presja rodzica nie służy rozwojowi dziecka Do specjalisty z dzieckiem, bo nie chodzi , nie skacze na jednej nodze i recytuje wierszy przed roczkiem? Raczej nie. Specjalista i to innego pokroju przydałby się rywalizującym w ten sposób rodzicom. - Pozwólmy dzieciom rozwijać się w swoim naturalnym tempie – apeluje dr n. hum. Justyna Korzeniewska – psycholog dziecięcy. – Każde z nich ma prawo do indywidualnego rozwoju psychoruchowego. Jeden maluch szybciej chodzi, drugi szybciej mówi , ale to nie znaczy, że któryś z nich  rozwija się zbyt wolno. Kilka miesięcy różnicy w rozwoju małego dziecka, tym bardziej jeśli dotyczy tylko jednej sfery, to norma. Czytaj też na Polki.pl: Jak wychować szczęśliwe dziecko?   "Wyciąganie" na siłę malucha szkodzi mu Rodzicielska rywalizacja powoduje, że rodzice zaczynają wywierać presję na maluszku, by przechodził szybciej do kolejnego...