Naukowcy twierdzą, że tak też spalisz kalorie! W końcu miłe odchudzanie?

On elegancki, wymuskany robi karierę, zarabia kasę. Ona – zmęczona, zaniedbana kura domowa – dba o niego i dzieci… To nie jest streszczenie telenoweli, to jest moje życie!   Jeszcze do niedawna, czyli zanim mój mąż dostał pracę w dużej korporacji, mogłam uznać swoje małżeństwo za bardzo udane. Karol był czułym, kochającym mężem, troszczył się o dom i dzieci. Teraz koncentruje się już tylko na zarabianiu pieniędzy i na swoich potrzebach… Mąż zaproponował, bym została w domu Moja kariera zawodowa zakończyła się po drugiej ciąży. Nie planowałam tego, tak wyszło. Pamiętam, że zaraz po urlopie macierzyńskim na młodszą córkę zamierzałam wrócić do pracy. Traf chciał, iż właśnie wtedy Karol dostał tę nową posadę: odpowiedzialną, absorbującą, no i świetnie płatną.   Ja od obrony pracy licencjackiej byłam sekretarką w biurze rachunkowym i zarabiałam naprawdę niewiele. Kiedy więc mąż zaproponował, abym zrezygnowała ze swojej niby kariery (tak ją nazwał) na rzecz domu i dzieci – zgodziłam się z radością. Moim żywiołem jest dom, jego – praca Odtąd dni mijały mi w rytmie gotowania, prania, sprzątania, zakupów i spacerów z dziećmi. Czasu dla siebie właściwie nie miewałam. Po całym dniu, kiedy mąż wracał z pracy i przez chwilę bawił się z dziewczynkami, ja prędko przygotowywałam dla niego kolację. Potem codzienny rytuał kąpieli i czytania książek przed zaśnięciem.    Trochę luzu miałam dopiero grubo po dwudziestej , a i to rzadko, bo czekały jeszcze na mnie sterty rzeczy do uprasowania. Czasem, gdy wreszcie odstawiałam żelazko i siadałam, żeby spokojnie napić się herbaty i poczytać książkę lub obejrzeć jakiś film, zasypiałam już po kilku minutach.   Uwagę Karola w prawie stu procentach pochłaniała nowa praca, a przychodził do domu o wiele później niż poprzednio. Nawet w weekendy ciągle wyjeżdżał –...

Pamiętasz, co poczułaś, gdy dowiedziałaś się, że będziesz mamą? Zawsze jest to zaskoczenie, nawet jeśli przygotowujemy się do macierzyństwa. Mój organizm jest punktualny, więc szybko zorientowałam się, że coś się dzieje. W zasadzie od razu, kiedy zaszłam w ciążę, czułam się inaczej. Pamiętam, że pierwszego dnia cyklu jechałam do pracy rowerem. Przystanęłam i zaczęłam liczyć dni. Oczywiście czułam, że „ciągnie” mnie brzuch, mam obolałe piersi, ale to były pierwsze objawy ciąży, a nie zbliżającego się okresu. Jeszcze tego samego dnia mój mąż kupił dwa testy ciążowe, które tylko potwierdziły przeczucia. Kiedy spełnia się marzenie o ciąży, wiele kobiet najpierw jest przerażonych. Jak było u ciebie? Dokładnie tak samo (śmiech), choć do macierzyństwa szykowałam się już od jakiegoś czasu. Gdy ochłonęłam, oboje z Piotrem byliśmy bardzo szczęśliwi i przejęci. Wiem, że będzie to dla mnie duże i najważniejsze życiowe wyzwanie, i bardzo mnie ono cieszy! Przed ciążą startowałaś w maratonach i triatlonie. Jak dziś wygląda twoja aktywność? Nie chciałam rezygnować ze sportu. Zanim jednak zdecydowałam się na ćwiczenia, skonsultowałam się z lekarzem. Musiałam wyhamować i teraz wszystko robię z myślą o córeczce, która reaguje na wszystkie bodźce: moje samopoczucie, na to, co zjem, ile wypoczywam i jak się ruszam. Postawiłam na aktywność, która nie wymaga wysiłku i nie obciąża organizmu. Chodzę na basen, który nie tylko odpręża, ale także świetnie przygotowuje ciało do porodu. Pływam krytą żabką, żeby się nie forsować, i wykonuję ćwiczenia z płetwami, by wzmocnić nogi i pupę. Swoje aktywności konsultuję też z profesjonalną trenerką i dietetykiem kobiet w ciąży, Edytą Litwiniuk. Jesteś w szóstym miesiącu ciąży, a wciąż masz perfekcyjną sylwetkę. Jak to robisz? To na pewno zasługa genów, ale i odpowiedniej...

Ależ ja jestem padnięty! Gdybym wiedział, że ten wyścig tak mnie wykończy, to pewnie w ogóle bym nie startował. Jednak rozpędziłem się, no i proszę – wygrałem! Podobno w tej konkurencji zwycięzca bierze wszystko. Taka plotka poszła wśród kolegów plemników . Szczerze mówiąc, na razie jestem trochę rozczarowany: nic się nie dzieje! Rozsiadłem się więc wygodnie i czekam. 1. miesiąc: spotkanie z komórką Było tak: tata przez całe popołudnie stał przy kuchni i pichcił. Chińszczyzna to jego danie popisowe. Mama zapaliła świece, żeby zrobić nastrój. Potem puścili sobie fajną muzyczkę. A później to już niestety nie wiem, co było, bo musiałem walczyć o „swój kawałek podłogi”. Zrobiło się strasznie ciasno. Co sekundę dokwaterowywali nam trzy tysiące nowych plemników . Normalnie nie było czym oddychać! Na dodatek każdy się wiercił. To się musiało źle skończyć. W pewnym momencie atmosfera stała się tak gorąca, że nie mogliśmy już tego wytrzymać. Nie pamiętam, kto krzyknął „naprzód!”. Nagle wszyscy wystrzeliliśmy jak z procy z zawrotną prędkością. Pierwsze chwile to była dosłownie walka na śmierć i życie. Musiałem pokonać prawie półmetrowe, zwinięte nasieniowody. Potem jeszcze cewka moczowa, a dalej... Kochani, dalej to był już inny świat. Pochwa, macica i w końcu jajowody. Lecieliśmy wszyscy na złamanie karku. Peleton nagle przyśpieszył. Najsłabsi nie wytrzymywali tempa. Na ostatniej prostej z 400 milionów zostało nas już tylko kilka tysięcy, a i tak większość była wyczerpana. I właśnie wtedy ją ujrzałem: gigantyczną kulę o średnicy 0,2 milimetra. Komórka jajowa . Piękna. Nie miałem wątpliwości – przede mną meta. Nie było łatwo się do niej dostać. Resztką sił odpaliłem swoją enzymatyczną piłę łańcuchową, rozciąłem otoczkę i wcisnąłem się do środka. Ha! Wszyscy próbowali,...