Heterochromia to niegroźna wrodzona wada genetyczna. Rodzi się z nią ok. jeden proc. dzieci. Przez pierwsze miesiące, a nawet lata życia, może pozostawać niewykryta. Dzieje się tak, bo dopiero około trzeciego roku życia ustala się ilość melaniny (barwnika) w tęczówce, a więc ostateczny kolor oczu dziecka.
Część heterochromii pozostaje prawie niewidoczna – gdy oczy różnią się nieznacznie tylko odcieniem. Najbardziej rzucająca się w oczy heterochromia polega na tym, że jedno oko jest niebieskie, a drugie brązowe lub jedna tęczówka jest różnobarwna.
Przyczyny heterochromii oczu
Heterochromia najczęściej występuje samodzielnie jako nieznaczna wrodzona wada genetyczna – defekt w białku kodującym kolor oczu. Czasami jednak towarzyszy innym schorzeniom takim jak:
- piebaldyzm (plamy na skórze, pojedyncze jasne pasmo włosów)
- zespół nietrzymania barwnika
- nerwiakowłókniakowakość (zmiany kostne, plamy na skórze, guzy)
- zespół Waardenburga (niedosłuch, przebarwienia na skórze, jasne pasmo włosów).
Bardzo rzadko heterochromia u dziecka jest skutkiem urazu lub choroby przebytej w życiu płodowym lub zespołem Hornera, zespołem Waardenburga, zespołem Sturge’a-Webera, zespołem Parry’ego-Romberga albo bielactwem.
U dorosłych, u których pojawia się heterochromia, najczęściej jest ona wynikiem chorób:
- jaskry leczonej kroplami,
- cukrzycy,
- stanów zapalnych struktur oka,
- zespołu Hornera (uszkodzenie włókien współczulnego unerwienia oka),
- urazu oka
- nowotworu oka.
Wyróżnia się trzy rodzaje heterochromii:
- heterochromia iridis – zwana też heterochromią częściową lub sektorową. Występuje, gdy tęczówka oka jest dwubarwna.
Heterochromia iridis. fot. Adobe Stock
- heterochromia iridium – zwana też całkowitą; każde oko ma tęczówkę innego koloru (na zdjęciu głównym).
- heterochromia centralna – występuje wtedy, gdy tęczówka jest dwubarwna, ale jeden kolor znajduje się centralnie wokół źrenicy i płynnie przechodzi w inny kolor na obwodzie tęczówki.
heterochromia centralna. fot. Adobe Stock
Czy heterochromia jest groźna?
Jeśli różnobarwność tęczówek ujawni się u dziecka 3-4 letniego, najprawdopodobniej jest wynikiem pojedynczej, niegroźnej wady genetycznej. Różnokolorowe oczy będą już zawsze cechą charakterystyczną dziecka, chyba że w życiu dorosłym postanowi ono wyrównywać kolor oczu za pomocą kolorowych soczewek kontaktowych. Jednak na wszelki wypadek warto skonsultować się z lekarzem i sprawdzić, czy heterochromia nie jest wynikiem poważniejszych chorób. Sama różnobarwność oczu nie jest groźna.
Na chorobowe podłoże heterochromii wskazuje jej pojawienie się w późniejszym wieku. Wtedy leczy się chorobę, która spowodowała różnobarwność tęczówek (dwukolorowych oczu się nie leczy).
Sprawdź także: