Histeria trzylatki: jak uspokoić dziecko – mówi psycholog

Co robić, gdy dziecko dostaje ataku histerii w miejscu publicznym? Nic! Taką metodę przyjął amerykański aktor Justin Baldoni. Post, który opublikował na Facebooku, udostępniono już ponad 40 tysięcy razy – ta metoda musi działać! Jak reagować, gdy dziecko wpada w złość? Zdjęcie, które Justin Baldoni opublikował na Facebooku, przedstawia scenkę znaną wielu rodzicom: kilkuletnia córka aktora leży na podłodze w supermarkecie i płacze. Justin nie próbuje jej uspokajać, nie tłumaczy, nie prosi, nie krzyczy, wręcz przeciwnie: stoi obok w milczeniu i obserwuje dziewczynkę. Towarzyszy mu jego ojciec, dziadek 2-letniej Mayi. W podpisie do zdjęcia aktor wyjaśnił, że pozwolenie dziecku na wyrażanie emocji jest bardzo ważne dla jego rozwoju . "Nasze dzieci uczą się, przetwarzają tak wiele informacji I nie wiedzą, co zrobić z tymi wszystkimi uczuciami, które przeżywają. Chcę się upewnić, że moja córka wie, że nie ma nic złego w tych uczuciach. Nie zawstydzam się, kiedy dostaje ataku histerii w sklepie spożywczym albo na pokładzie samolotu" – napisał Justin. "Nie wstydźmy się za nasze dzieci. Ich zachowanie nam nie zagraża. Właściwie... Powinniśmy być nieco milsi i bardziej wyrozumiali dla nas samych" – dodał. Zobaczcie zdjęcie, które opublikował: "Czujemy, że wszyscy na nas patrzą i nas oceniają" Pod zdjęciem pojawiło się kilka tysięcy komentarzy. Większość internautów pochwaliła sposób Justina na radzenie sobie z dziecięcym gniewem . Jedna z użytkowniczek, Jessica, napisała coś, co powinien przeczytać każdy rodzic: "Inną rzeczą, którą uwielbiam w tym zdjęciu, jest to, że świat idzie naprzód, a wy dwoje po prostu tam stoicie. Jako rodzice, często czujemy, że wszyscy patrzą na nas i nas oceniają, przez co gwałtownie reagujemy, zamiast skupić się na dziecku. Czasem tak jest, ale w większości przypadków ludzie są zbyt zajęci własnymi...

Gdy maluszek przychodzi na świat, nikt nie oczekuje, że noworodek powie, co mu dolega lub na co ma ochotę. To oczywiste, że płacząc, próbuje dać znać, że jest głodne, potrzebuje bliskości lub coś mu dolega. Gdy dziecko rośnie i zaczyna się coraz sprawniej się komunikować i oczekujemy, że samo poradzi sobie z emocjami i nie będzie płakać "bez powodu". W pierwszych latach życia dziecko wyraża uczucia całym sobą. Również natężenie reakcji emocjonalnych często jest niewspółmierne do siły bodźca. Przedszkolak w niewielkim stopniu jest zdolny do kontrolowania swoich emocji. Zadaniem rodzica jest nauczenie dziecka panowania nad własnymi emocjami i nie chodzi tu o ich tłumienie, a pomoc w ich zrozumieniu i kształtowaniu skutecznych sposobów ich regulacji. Dlaczego płacze? Warto wiedzieć, że łzy niekoniecznie muszą oznaczać smutek. Płacz może być efektem gniewu, frustracji, strachu, podniecenia, zamieszania, niepokoju, a nawet szczęścia. Najczęściej rodzice zadają pytanie "Co się stało?", tymczasem maluch tego nie wie. Brak wystarczających umiejętności werbalnych sprawia, że nie potrafią wyjaśnić, co czują. Nieistotne, jak trywialny jest według ciebie powód płaczu, brak odpowiedniej reakcji pozbawi cię szansy, by nauczyć dziecko, jak radzić sobie ze wszystkimi emocjami , nawet tymi trudnymi. Najgorsze, co możesz zrobić w takiej sytuacji, to powiedzieć "Nie płacz". To nie tylko nie rozwiąże sytuacji, ale wręcz może zaszkodzić. Dajesz do zrozumienia, że emocje nie są ważne i nie rozumiesz, co czuje. Jak reagować na płacz? Badania wykazały, że mózg rodzica natychmiast reaguje na płacz dziecka. Opiekun staje się bardziej uważny i gotowy do działania. Podwyższone tętno i motywacja do działania, często sprawiają, że zachowanie dziecka nas złości. Tymczasem naszym zadaniem jest wspieranie dziecka w zakresie samoregulacji emocjonalnej . Możemy to robić tylko, gdy...

Ataki histerii i krzyki w sklepie, bo mama nie chce kupić czekoladowego batonika albo zdalnie sterowanego samochodu (takiego dla nastolatków). Napady złości , że trzeba już wracać z placu zabaw do domu. Rozpaczliwy płacz, gdy tata postanawia założyć dziecku czapkę w mroźny dzień. Znasz to? Jeśli jeszcze nie, to – niestety – poznasz. Mamę dwulatka czeka bowiem trudny okres. Ale nie martw się, przecież ten czas nie będzie trwał wiecznie. Spójrz na rodziców trzylatków . Uśmiechają się, prawda? Znaczy: da się przeżyć. A z naszymi radami stanie się to o wiele prostsze. Z jednej strony dla ciebie, z drugiej – dla twojego małego buntownika . Popatrz z pozycji dziecka Usiądź na podłodze, pozwiedzaj na kolanach mieszkanie… Prawda, że tej perspektywy świat wygląda zupełnie inaczej? Niełatwo dosięgnąć misia umieszczonego wysoko na półce, szklanka wydaje się taaaka wielka. Aby powiedzieć coś do dorosłych, trzeba zadrzeć głowę do góry, a później czasem boli od tego szyja. Tu na dole nawet pachnie trochę inaczej, bo np. w misce kota leży od kilku godzin kawałek surowej ryby albo na podłodze wysycha plama po rozlanym mleku. Ciekawemu wszystkiego dwulatkowi niewiele brakuje do rozdrażnienia czy rozzłoszczenia się – wystarczy, że nie dosięgnie zabawki z półki lub czuje nieprzyjemny zapach. Ale nie znaczy to, że nastał czas na to, by chodzić przed dzieckiem na paluszkach i robić wszystko, by nie wyprowadzić go z równowagi ? Nie! Tego akurat nie proponujemy. Bo w ten sposób można co najwyżej wychować małego tyrana , a nie dziecko (a później dorosłego), które radzi sobie ze swoimi emocjami. Jednak ułatwienie kilkulatkowi życia, np. poprzez postawienie ulubionych zabawek na wyciągnięcie ręki czy sprzątnięcie resztek posiłku zwierzaka, pomoże, a to przecież nic wielkiego. Stały rytm dnia sposobem na bunt dwulatka To oczywiste, że w chaosie łatwiej stracić...