Wiele, bardzo dużo, można zarzucić bajkowym tatusiom. Weźmy np. „Gdzie jest Nemo?”. Już na samym początku nadopiekuńczy tata nie chce, żeby jego cudem wcześniej ocalały syn sam poszedł (czy raczej popłynął) do szkoły. Słyszymy jego ciągłe utyskiwania: uważaj, tego nie rób, tamtego ci nie wolno. Znacie to? Żeby za szybko nie jeździć na rowerze, nie wchodzić na drzewa i uważać na boisku. Tak, ja też łapię się na tym, że czasem zupełnie bez sensu ograniczam syna... A co robi Nemo? Buntuje się przeciwko ojcowskiej, nadmiernej trosce. I skutki tego buntu są naprawdę opłakane...
W moim ulubionym „Kurczaku Małym” (płakaliśmy na nim razem z synem) ojciec tytułowego bohatera to (na szczęście do czasu) klasyczny przykład ojca nie-jak-z-bajki. Chyba nawet ojca toksycznego. Kurczak Mały jest rzeczywiście mały i słaby. Nosi okulary, wciąż mu się coś nie udaje, koledzy nad nim się znęcają. Ojciec powinien go wspierać! Tymczasem mu nie ufa i przelewa na niego swoje niespełnione ambicje.
„Kurczak Mały” nie jest jednak filmem smutnym. Kluczowa scena? Mały Kurczak podsuwa ojcu receptę, „przejmuje dowodzenie”, zmuszając staruszka do uległości. I wygrywa! Następuje zmiana, którą powinien zrozumieć i zaakceptować każdy ojciec: że nie do końca życia będzie mógł ochraniać malucha i że przyjdzie dzień, w którym będzie musiał mu zaufać. I uwierzyć w jego siły.
Wielu z nas, ojców, w ogóle nie potrafi też zaakceptować tego, że synowie nie są naszymi klonami. Że nie mają tych samych zainteresowań, że mają nieco odmienny światopogląd, który kształtują ich własne, a nie nasze doświadczenia, a nawet nieco odmienny system wartości. O tym jest „Ratatouille”. Szczurek Remy jest szczurem, czyli powinien jeść śmietnikowe żarcie. Tymczasem to genialny kucharz, który nie ma sobie równych w całej... Francji. Jego tata tego nie akceptuje, więc Remy musi odejść z domu, co na szczęście odbywa się przez zbieg okoliczności, a nie klasyczne wyrzucenie (dzieci mogłyby tego nie znieść). Następująca długo potem scena pojednania z ojcem powinna być lekcją dla wszystkich tych tatusiów, którzy są niespełnionymi tenisistami, wioślarzami i skrzypkami, a chcą zrobić z dzieci mistrzów.
Filmem, do którego trudno się przyczepić, w sensie prezentowanego w nim wzorca ojcostwa, jest „Król lew”. Tata Mufasa jest w nim dla swojego lwiątka Simby kochający, kiedy trzeba, i surowy, kiedy... jest na to najwyższa pora. Jest królem, lwem w dodatku, więc nieustraszonym, ale to z jego ust padają słowa: „Dziś synku bałem się po raz pierwszy w życiu, o ciebie”. Czy jest coś piękniejszego niż męska szczerość? Nie bójcie się jej. Ani okazywania uczuć dzieciom!
Zobacz też:
Ojciec - zwykle zapracowany, pochłonięty zawodowymi sprawami - dopiero podczas weekendów odnajduje się w roli serdecznego opiekuna. Nawet jeśli nie wychodzi mu to idealnie, daje dziecku to, co mamie rzadko wychodzi – niewymuszony doping do rozwoju . Dziwicie się? Prędzej zgodzilibyście się z tym, że ojciec dużo gorzej radzi sobie z dzieckiem? Pora zmienić zdanie! Tata uczy dziecko wyjątkowych umiejętności i jak mało kto pomaga stawiać kolejne kroki ku samodzielności. Przekonajcie się sami – oto czego dziecko może nauczyć się od taty: Lekcja 1: Przy tacie trzeba bardziej się starać Mężczyźni zwykle nie są wylewni w opowiadaniu o osiągnięciach dziecka, lecz w głębi duszy rozpiera ich ojcowska duma. Nawet jeśli mu tego nie mówią, potrafią to okazać gestem, uśmiechem, błyskiem w oku. A zachwyt taty ma wyjątkową moc . Także dlatego, że jest dla dziecka czymś mniej oczywistym niż uwielbienie ze strony mamy – do niej wystarczy się przytulić, uśmiechnąć, żeby je poczuć. By wywołać zachwyt taty, trzeba się bardziej postarać, ale gdy się pojawi – jest prawdziwą nagrodą. Warto dla niej chwycić piłeczkę, przekręcić się na plecki... Dążyć do celu, pokonując trudności. Lekcja 2: Ojciec zachęca do komunikacji Mamy zwykle lepiej wiedzą, kiedy dziecko jest głodne , senne, zmarznięte, zmęczone. Szybciej orientują się, czego mu potrzeba, nie tylko dlatego, że uważniej je obserwują. Wyczuwają jego potrzeby także intuicyjnie. Mężczyzna zaś chce się dowiedzieć, o co dziecko prosi, bo tego nie wie, nie rozumie, nie domyśla się. Mobilizuje go więc, by zaczął się porozumiewać : wyciągnął rączkę w stronę kubeczka, ściągnął czapeczkę, podpełzł do zabawki. Ale zanim dziecko to zrobi, potrzebuje zdać sobie sprawę, czego tak naprawdę potrzebuje i kombinuje, jak to osiągnąć. Męska nieporadność okazuje się niekiedy wielką zaletą... Lekcja 3:...
O tym, że karmienie piersią jest najlepszym, co możemy dać naszym dzieciom, nikogo nie trzeba specjalnie przekonywać. O korzyściach dla zdrowia maluchów karmionych pokarmem mamy powiedziano już (chyba) wszystko, nie brakuje też dowodów na to, że laktacja niesie korzyści zdrowotne także dla kobiet. Jednak czasami zdarza się, że karmienie piersią nie przebiega tak łatwo, jak mama mogłaby sobie tego życzyć. Co wtedy? Najważniejsze, żeby miała grupę wsparcia wśród najbliższych! A najbardziej pomocny może być jej partner. Wsparcie najważniejsze Po porodzie kobieta może liczyć na pomoc położnych, jednak kłopoty z karmieniem piersią najczęściej zaczynają się po wyjściu ze szpitala. Nawał lub niewystarczająca ilość pokarmu, nocne pobudki, ciągłe niewyspanie, dziecko u piersi... Czasami może okazać się to bardzo obciążające dla matki. Jeśli w tym czasie zachoruje na depresję poporodową , szanse, że zaprzestanie karmienia, wzrastają. Dlatego tak ważne jest, żeby mama miała wokół siebie wsparcie osób z jej otoczenia, zwłaszcza taty dziecka. Badania wykazały, że dla czasu, przez jaki kobieta będzie karmić piersią, duże znaczenie ma właśnie zaangażowanie jej partnera. Jeśli jest troskliwy i wspiera karmienie naturalne, łatwiej jest osiągnąć sukces. Na szczęście, jak przekonywał dr Michael Abou Dahn w trakcie konferencji zorganizowanej przez Philips Avent z okazji obchodów Światowego Tygodnia Karmienia Piersią 2019, ojcowie chcą się angażować i wspierać swoje partnerki w karmieniu naturalnym. Z wyników badania przeprowadzonego przez Philips Avent, dowiadujemy się, że prawie wszystkie mamy chciałyby, aby ich partnerzy uczestniczyli w opiece nad nowo narodzonym dzieckiem. Jak tata może pomóc? Ze wspomnianego badania wynika, że w ramach pomocy ojciec: uspokaja niemowlę, czuwa nad nim, gdy śpi, interesuje się jego rozwojem, kupuje potrzebne do...
Rola ojca w Polsce w ostatnich latach bardzo się zmieniła. Dawniej ojciec postrzegany był jako żywiciel rodziny, który angażuje się w jej życie dopiero wtedy, gdy dzieci sprawiają problemy wychowawcze lub gdy trzeba wykonać ciężkie prace fizyczne. Kilkadziesiąt lat temu ojcostwo kojarzyło się raczej z obowiązkiem. Natomiast współczesny ojciec jest stale obecny w życiu dziecka, nie boi się okazywać mu uczuć, jest wyrozumiały, cierpliwy, angażuje się w jego wychowanie. Taki typ rodzicielstwa z pewnością nie jest dla niego łatwy – większość mężczyzn wychowywanych było w tradycyjnym modelu rodziny. Posłuchaj, co na temat roli ojca dziś i dawniej mówi dr Radosław Filip Muniak , kulturoznawca ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej: Dlaczego warto być ojcem? 4 powody Psycholog społeczny dr Jarosław Kulbat ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej sformułował 4 powody, dla których warto być ojcem: Ojcostwo może być źródłem dumy. Oczywiście najłatwiej być dumnym, gdy dziecko odnosi sukcesy, ale i porażkę można przekuć w sukces. Jeśli twoje dziecko po porażce potrafi się podnieść i próbować ponownie, to powinieneś być z tego dumny. Przełamywanie stereotypowych wyobrażeń na temat ojcostwa również może być powodem do dumy. Ojcostwo wymaga kreatywności Ojcowie potrafią być kreatywni, zwłaszcza w nagłych przypadkach typu zmiana pieluszki w parku, w środkach komunikacji. Potrafią działać niesztampowo, są bardziej otwarci na niestandardowe działania. Ojcostwo pozwala nabrać dystansu do siebie Żeby rozbawić malucha, trzeba czasem wyjść z roli prezesa czy mężczyzny, zrobić śmieszną minę albo przemówić w dziwnym języku. Nierzadko w obecności innych ludzi. To pozwala nabrać dystansu do siebie. Ojcostwo to trening cierpliwości i opanowania Kontakty z dziećmi mogą być wielkim wyzwaniem,...
