Choroba meningokokowa rozwija się w ciągu trzech do siedmiu dni po kontakcie z bakterią, która przenosi się z człowieka na człowieka za pośrednictwem wydzieliny dróg oddechowych i gardła, w tym śliny i śluzu, jak też w trakcie wspólnego zamieszkiwania, zwłaszcza w tej samej sypialni. Niektórzy ludzie narażeni są na zwiększone ryzyko zachorowania na chorobę meningokokową. Należą do nich niemowlęta oraz małe dzieci w pierwszych dwóch latach życia, nastolatki i młodzi dorośli, jak też niektóre grupy przewlekle chorych, w tym z zaburzeniami odporności oraz osoby podróżujące na tereny gdzie choroba występuje często. Choroba meningokokowa zwykle przebiega pod dwoma postaciami: jako ropne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych albo sepsa, czyli zakażenie krwi. Obie postacie choroby meningokokowej są bardzo poważne i mogą prowadzić do zgonu. Przy piorunującym przebiegu choroby śmierć może nastąpić w ciągu kilku do kilkunastu godzin. Chorzy, którzy wyzdrowieją z choroby meningokokowej, mogą mieć trwałe następstwa, takie jak amputacja kończyn, głuchota, zaburzenia poznawcze czy uszkodzenie mózgu. Meningokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych polega na dostaniu się bakterii do ośrodkowego układu nerwowego oraz obrzęku i zapaleniu tkanek otaczających mózg i rdzeń kręgowy. Dla meningokokowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych typowy jest nagły początek z wysoką gorączką, bólem głowy i sztywnością karku. Mogą również wystąpić objawy dodatkowe tak jak światłowstręt, przeczulica, nudności, wymioty i dezorientacja. U małych dzieci objawy te mogą być trudne do zauważenia lub mogą w ogóle nie wystąpić. Chore niemowlę może być apatyczne, drażliwe, wymiotować albo odmawiać jedzenia. Jego ciemiączko może być wypukłe i tętnić. Posocznica (sepsa) polega na dostaniu się meningokoków do układu krwionośnego, w którym bakterie mnożą się, uszkadzając ściany...
Nie bój się pytać. Masz prawo wiedzieć o działaniu szczepionek, sposobie ich produkcji, skuteczności szczepień, czy niepożądanych odczynach poszczepiennych. Źródeł wiedzy na temat szczepień jest wiele, ale warto pytać ekspertów. Zacznij pytać lekarzy o szczepienia dość wcześnie – przed zajściem w ciążę lub będąc w ciąży. Pytaj swojego lekarza rodzinnego, ginekologa, neonatologa na oddziale. Chcesz porozmawiać na temat szczepień z lekarzem, ale nie wiesz od czego zacząć? Po pierwsze zastanów się, jakich dokładnie informacji potrzebujesz. Szczepienia to temat rzeka, a czas wizyty jest ograniczony. Lekarzowi łatwiej będzie na początku odnieść się do konkretnych wątpliwości, a potem rozmowa sama się potoczy. Dlatego zastanów się czy Twoje wątpliwości dotyczą niepożądanych odczynów poszczepiennych, czy obawiasz się konkretnej szczepionki, a może po prostu potrzebujesz pomocy przy wybraniu schematu szczepień dla Twojego dziecka w oparciu o Program Szczepień Ochronnych? Po drugie, spisz swoje pytania na kartce. Dzięki temu na wizycie u lekarza żadne z pytań Ci nie umknie. Swoje pytania ułóż w kolejności od najistotniejszych w Twoim przekonaniu do najmniej istotnych. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wręczyć taką kartkę lekarzowi – łatwiej będzie mu odpowiedzieć na wszystkie wątpliwości. Po trzecie, mów otwarcie o wątpliwościach. Nie bój się przyznać, że nie rozumiesz – masz do tego prawo. Mów otwarcie o swoich wątpliwościach i proś o ich wytłumaczenie. Lekarz, który na co dzień szczepi dzieci jest cennym źródłem wiedzy – traktuj go jak eksperta. Po czwarte, nie oczekuj odpowiedzi na wszystkie pytania od razu. Czasami może zabraknąć czasu by odpowiedzieć na wszystkie pytania, wtedy lekarz może odesłać Cię do wiarygodnych źródeł np. portalu Państwowego Zakładu Higieny ...
