Krzyczysz na dziecko? Czy wiesz, jak fatalnie to na nie wpływa?

Na czym polega Porozumienie bez Przemocy Postawą Porozumienia bez Przemocy jest przekonanie, że za każdym naszym uczuciem stoi konkretna potrzeba. Jaka? To już nasze zadanie, aby ją umieć określić i wyrazić. Być może za naszą złością na dziecko stoi potrzeba odpoczynku, snu albo ucieczki od codziennej rutyny. Każdy z nas nie raz złapał się na tym, że jednego dnia to samo zachowanie dziecka (męża, babci, sąsiadki) nas rozczula (a przynajmniej nie tak bardzo denerwuje), a innego dnia – doprowadza do szału. Taka różnica w naszym postrzeganiu to dowód, że przyczyną naszych uczuć nie jest samo zachowanie, ale coś innego: coś w nas samych. Zasady Porozumienia bez Przemocy Podstawowa zasada „Czuję, bo potrzebuję” odnosi się także do zachowania dziecka. Jego płacz, bunt , niegrzeczne zachowanie także wynika z jego potrzeb. I na pewno nie jest to potrzeba zrobienia nam na złość czy manipulowania nami! Być może zbuntowany kilkulatek potrzebuje więcej niezależności albo np. podbudowania swojej pewności siebie. Według Marshalla B. Rosenberga, kiedy uświadomimy sobie, że brak porozumienia nie wynika ze złej woli, ale po prostu z naszych odmiennych potrzeb, łatwiej jest nam znaleźć siłę do szukania kompromisu. Jak osiągnąć porozumienie bez przemocy? Prawdziwe porozumienie zawiera się w czterech krokach: 1. Obserwacja Czyli rzeczowe, pozbawione wartościowania (nikt nie mówił, że będzie łatwo!) opisanie tego, co widzimy. Nie oceniaj ani nie krytykuj – spróbuj jak operator kamery opisać to, co widzisz. Kiedy nasz rozmówca usłyszy krytykę mimowolnie nastawi się na obronę, a wtedy osiągnięcie porozumienia będzie trudniejsze. 2. Nazwanie własnych uczuć Takie wypowiedzenie na głos co nami targa często pozwala „ujść parze” i uniknąć awantury. Pamiętaj jednak, że uczuć jest wiele: obok złości jest np. frustracja, strach, zmęczenie, smutek... Nie myl...

Chociaż każda mama kocha swoje dziecko najbardziej na świecie, czasem je krzywdzi, zupełnie nieświadomie. Ile z tych rzeczy tobie zdarza się robić? W jaki sposób krzywdzisz dziecko, być może nawet o tym nie wiedząc? 1. Kiedy mówisz "nie płacz" Pozwól dziecku wyrażać uczucia. Stwórz mu dom, w którym będzie mogło być sobą, ze wszystkimi radościami, ale również lękami . Płacz nie jest niczym złym. Sama dobrze wiesz, że płacz ma czasem oczyszczającą moc. Nie powielaj stereotypów, każdy może płakać, zarówno chłopcy, jak i dziewczynki! 2. Kiedy nie słuchasz Maluch potrzebuje uwagi i pełnego zaangażowania rodzica. Jeśli udajesz, że słuchasz, a myślisz o tym, co ugotować na obiad, czy zapłaciłaś już rachunki i że zapomniałaś wysłać ważnego maila, nie dajesz dziecku komfortu, którego oczekuje. Tylko skupiając uwagę na dziecku, możesz je lepiej poznać. Im lepszy kontakt zbudujesz z dzieckiem w pierwszych latach życia, tym łatwiej będzie się wam rozmawiało w przyszłości. 3. Kiedy krytykujesz Wymagania rodziców rzadko pokrywają się z rzeczywistymi umiejętnościami i zdolnościami dziecka. Twoje dziecko naprawdę się stara i robi wszystko, żeby cię zadowolić. Nie pozwól mu pomyśleć ani przez chwilę, że nie jest wystarczająco dobre. Nikt nie jest doskonały, ty też nie. Nie musisz stosować systemu nagród i kar , po prostu bądź przy dziecku i wspieraj je w nauce nowych rzeczy i odkrywaniu indywidualności. 4. Kiedy mówisz, co jest dla dziewczynek, a co dla chłopców Dzieci są o wiele bardziej tolerancyjne i otwarte niż dorośli. To rodzice wymuszają na maluchach podążanie wobec utartych schematów, dziewczynkom kupują różowe sukienki i lalki, chłopcom samochody i zestawy małego chemika. Pozwól dziecku odkryć, kim jest. To my, dorośli, wymyśliliśmy, że są rzeczy, których "nie wypada" lub "nie wolno". 5. Kiedy wymuszasz okazywanie uczuć...

Dziecko - kochasz je nad życie, ale czasami doprowadza cię do wściekłości. Podnosisz głos, a za chwilę masz wyrzuty sumienia widząc jego wykrzywioną w podkówkę buzię. Obiecujesz sobie, że już nigdy nie nakrzyczysz na dziecko , nie stracisz panowania nad sobą. Do następnego razu. Dzieci marudzą, płaczą, zachowują się irracjonalnie. Odmawiają współpracy, kiedy trzeba się spieszyć. W takich sytuacjach czujesz złość na dziecko. Znowu to robi – myślisz sobie. Robi mi na złość. Już nie mogę. Nie wytrzymam, mam dość. I wybuchasz. Krzyczysz, twoje dziecko się boi, a ty czujesz się podle. Chcesz nauczyć dziecko panowania nad emocjami, ale czujesz, że sama nie jesteś dobrym przykładem. Skąd bierze się ta złość, którą odczuwasz w stosunku do dziecka? Złość nie jest zła Wyobraźmy sobie taką sytuację: codziennie rano budzisz dziecko, żeby iść z nim do przedszkola. Potem biegniesz do pracy. I każdego ranka powtarza się ten sam scenariusz : najpierw dziecko nie chce wstać, potem nie chce się ubrać, potem rozlewa na siebie mleko, potem płacze, bo nie chce wyjść z domu albo zaczyna się czymś bawić i nie chce tej zabawy przerwać. A minuty nieubłaganie mijają. Wiesz już, że znowu wyjdziecie za późno i znowu spóźnisz się do pracy. Boisz się reakcji szefa. Do tego jesteś niewyspana. Co robisz? W którymś momencie pękasz: może już przy ubieraniu, może dopiero przy rozlanym mleku: zaczynasz krzyczeć . Jesteś zła, sfrustrowana i zestresowana. Złość bierze górę. Złość sama w sobie, jako uczucie, nie jest zła. Zły może być sposób, w jaki ją wyrażamy - i to tutaj jest pole do pracy nad sobą. Odczuwamy całe spektrum różnych emocji – niektóre są przyjemne, inne nie. Każda ma jakiś cel, czemuś służy. Złość jest sygnałem ostrzegawczym : coś mi nie pasuje, czuję się zagrożona, moje potrzeby są zaniedbywane. Złość motywuje do zmiany sytuacji...