Jak mówić do teściowej i dlaczego często mówi się do niej „mamo” – to pytanie, jakie stawia sobie większość nowożeńców. Tradycja nakazuje, by synowa do teściowej zwracała się tak, jak do rodzonej matki, bo to oznacza bliskie rodzinne więzi i ma zapewnić dobre relacje. Ale nie wszystkim odpowiada taka forma spoufalania się z teściami, w końcu matka jest tylko jedna! Nasza czytelniczka podzieliła się z nami swoją historią – nie chciała mówić do teściowej 'mamo', choć tamta nalegała. Po kilku burzliwych dyskusjach obie znalazły zaskakujące rozwiązanie.
„Nigdy nie pozwalałam wchodzić sobie na głowę, więc niby dlaczego po ślubie miałoby być inaczej? Gdy tylko poznałam Marka, wiedziałam, że z jego tradycyjną rodziną nie będzie mi po drodze. Moja teściowa to kobieta starej daty, konserwatywna i, mówiąc szczerze, o dość ograniczonych horyzontach. Tak mi się wydawało. Postawiłam jasne granice – gdy zamieszkałam z Markiem, od razu zapowiedziałam, że nie życzę sobie niezapowiedzianych wizyt ani komentowania naszych spraw, jeśli o to wyraźnie nie poprosimy. Teściowie jakoś to przyjęli, ale prawdziwe problemy zaczęły się po ślubie. Byłam już wtedy w drugim miesiącu ciąży.
Pewnego dnia wypaliła: 'Beatko, teraz to już chyba czas, żebyś zaczęła mówić do mnie 'mamo'. W końcu jesteśmy wreszcie rodziną'. Oniemiałam. Ona naprawdę uważała, że powinnam mówić do niej tak, jak zwracam się do własnej, rodzonej matki.
Odpowiedziałam jej wprost, w moim stylu, że nie mogę, bo mam już jedną mamę. Halina chyba uznała, że żartuję. Przy następnej okazji sama nazwała mnie 'córeczką'. Bardzo starałam się zachować dobre relacje między nami, ale tego było za wiele. Uważam, że synowa nie powinna zwracać się do teściowej 'mamo', bo to zwyczajnie nie wypada. Cóż to by była za przykrość dla mojej prawdziwej mamy!
Ze względu na ciążę postanowiłam zachować spokój i wytłumaczyłam jej najdelikatniej, jak umiałam, że nie będę nazywać jej mamą. Czułabym się z tym źle i nienaturalnie. Rozumiałam przy tym, że mówienie do teściowej 'pani' też nie pasuje, w końcu miała być babcią mojego dziecka! Żeby jakoś wybrnąć z tej sytuacji, zaproponowałam inne rozwiązanie: chciałam zwracać się do teściów po imieniu. W pierwszej chwili Halina się rozpłakała. Ale po kilku dniach sama do mnie zadzwoniła i, o dziwo, przystała na mój pomysł. Myślę, że mimo różnic zrozumiała mnie, a jej chęć zacieśniania naszych relacji wynikała trochę z tego, że sama nigdy nie miała córki. Mam nadzieję, że gdy urodzę, nasze relacje się nie popsują”.
Beata
Zobacz też:
Na czas remontu naszego mieszkania postanowiliśmy z Kacprem, moim mężem, zamieszkać u jego rodziców. Na początku byłam sceptyczna, ale w końcu udało mu się mnie przekonać. Duży dom z wydzielonym dla nas pokojem z łazienką, taras, do tego piękny ogród… Byłabym głupia, gdybym się nie zgodziła! Usłyszałam dziwne szemranie Przez pierwszy tydzień żyło nam się nieźle. Teściowie szanowali nasze granice – a bałam się, że zaczną się jakieś dziwne podchody, grzebanie w naszych rzeczach czy ingerowanie w to, jak żyjemy… Właściwie o tym, co się dzieje, dowiedziałam się przypadkiem. Poszłam wziąć prysznic, ale zapomniałam z pokoju czystego ręcznika – akurat tego dnia teściowa robiła pranie i zaproponowała, że upierze też nasze rzeczy. Wróciłam do łazienki, zamknęłam za sobą drzwi – jak zawsze zresztą, nawet u siebie w domu nie lubię się kąpać przy otwartych drzwiach. Zaczęłam brać prysznic i w pewnym momencie usłyszałam jakiś dziwny dźwięk. Szemranie? Wzdychanie? Nie wiedziałam, co to mogło być (dziś już nie chcę nawet sobie tego wyobrażać!), więc szybko chwyciłam ręcznik i otworzyłam drzwiczki kabiny. Drzwi do łazienki były uchylone – a przecież byłam pewna, że je zamykałam! Nakryłam go na gorącym uczynku! Jedyną osobą, która była w tym czasie w domu, był mój teść. Zrobiło mi się niedobrze na myśl, że to on mógł być przed chwilą w łazience… Uznałam, że nie będę o tym nikomu mówić. Przecież nie miałam dowodów! Postanowiłam jednak to sprawdzić, i to jak najszybciej – nie mogłabym dłużej mieszkać pod jednym dachem z kimś takim. Następnego dnia, wieczorem, krzyknęłam Kacprowi – tak, żeby na pewno usłyszał mnie on i inni domownicy – że zmykam pod prysznic, bo po całym dniu potrzebuję chwili relaksu. Weszłam do łazienki, zamknęłam drzwi. Odczekałam chwilę i puściłam wodę. Sama stanęłam w miejscu,...
Powiem szczerze, że też się cieszyłam, gdy teściowa oznajmiła, że razem z mężem chcą zabrać mojego 5-latka nad morze. Marzyłam o odpoczynku od codziennych obowiązków, od dziecka, z mężem zaplanowaliśmy sobie nawet kilka spotkań ze znajomymi. Poza tym Szymek nigdy nie wyjeżdżał bez nas, rodziców, to miała być taka wakacyjna przygoda. No i była, tylko zupełnie inna niż sobie wyobrażaliśmy! Teściowie są dość rozrywkowi, ale nie myślałam, że zapomną o dziecku! Nigdy nie byłam z teściami zbyt blisko. Staraliśmy się nawzajem szanować, ale to wszystko. Zresztą oni nie angażowali się zbytnio w opiekę nad naszym dzieckiem. Odkąd Szymek się urodził, odwiedzali nas na urodziny, imieniny, czasem jeździliśmy do nich na święta albo na działkę pod miastem. Nie narzucali się za bardzo i to mi odpowiadało. Zdziwiłam się więc, gdy teściowa zaproponowała, że zabiorą Szymka na wakacje. Mieli jechać tak jak co roku do Juraty, do zaprzyjaźnionego pensjonatu, który znali od lat. Tylko tym razem wymyślili, że pokażą naszemu Szymkowi morze i spędzą z nim więcej czasu. – Odpoczniesz troszkę, Małgosiu, pośpisz dłużej. Dobrze ci to zrobi. My się wszystkim zajmiemy, przecież wychowaliśmy dwoje dzieci – namawiała mnie teściowa, a mój mąż tylko jej wtórował. – Szymek to już duży chłopak, da radę! – przekonywał mnie. Byłam sceptyczna: mój malutki synek beze mnie tak daleko? I to przez dwa tygodnie? Szymek nigdy nie nocował poza domem, bałam się, jak to zniesie, czy nie będzie tęsknił i płakał po nocach. I do tego jeszcze teściowa, która, owszem, kochała wnuczka całym sercem, ale często denerwowała mnie swoim lekkim podejściem do życia. Machała ręką na moje zakazy, po kryjomu dawała Szymkowi cukierki, kiedyś pozwoliła mu nawet jechać na rowerze bez kasku! – Nic się nie stanie, założysz później – krzyknęła za nim, gdy na wspólnej...
Imię dziecka było pierwszą rzeczą, o której rozmawialiśmy z mężem, gdy tylko dowiedzieliśmy się o ciąży. Na szczęście jesteśmy na co dzień dość zgodni i w tej kwestii również myśleliśmy podobnie. Nie chcieliśmy żadnego z tych nowoczesnych imion, które zwykle wzbudzają śmiech – żadnych Brajanków i Dżesik. Postanowiliśmy zrezygnować też z Jasia i Lenki – imion, które bardzo nam się podobają, ale można usłyszeć je w każdej piaskownicy. Nie sądziliśmy jednak, że nasz wybór będzie miał taki wpływ na naszą rodzinę. Od razu wiedzieliśmy, jak nazwiemy córkę W końcu zdecydowaliśmy, że chcemy, aby imię naszego dziecka było niezbyt popularne, ale jednocześnie dość zwykłe, nic dziwacznego. Dla chłopca – Maks. Dla dziewczynki – Mila. Gdy dowiedzieliśmy się, że będziemy mieć małą Milunię, byliśmy wniebowzięci! Oboje skrycie marzyliśmy o dziewczynce... Przez pewien czas zachowywaliśmy imię małej dla siebie. Dopiero kilka tygodni temu zdecydowaliśmy, że w końcu powiemy naszym rodzinom – dopytywali, jak mają się zwracać do mojego brzuszka… Moi rodzice byli zachwyceni. Okazało się nawet, że gdzieś w dalekiej rodzinie ze strony ojca mieliśmy ciotkę Milę – miała na imię Amelia, ale wszyscy wołali na nią Mila. Siostra męża skakała z radości – ona też jest w ciąży, ma termin kilka miesięcy po mnie i była przerażona, że wybierzemy to samo imię! Teściowa… no tu zaczynają się schody. Teściowa się wściekła – Mamo, i co myślisz? Ładnie? Chcieliśmy coś krótkiego, niezbyt udziwnionego, ale też niespotykanego – zaczęłam. Teściowa nic nie powiedziała, ale jej mina zdradzała wszystko. – Mogłabyś chociaż udawać, że ci się podoba – burknął mój mąż, który ostatnio miał z mamą na pieńku. – To nasza decyzja, my jesteśmy zachwyceni naszym wyborem – dodałam. W końcu teściowa przemówiła. – Imię...
