Jak można zabronić niepełnosprawnemu chłopcu korzystania z wózka?

Jeśli uwielbiasz biegać albo jeździć na rolkach, a sport i ruch to Twój żywioł – możesz to wszystko robić także z dzieckiem w wózku. Zanim maluszek sam zacznie biegać możesz go wozić na wspólne przebieżki lub jazdy. Pamiętaj jednak, zanim zaczniecie, że specjaliści zalecają, by dziecko już samodzielnie i stabilnie siedziało. To ważne ze względu na kręgosłup! Maluch w ten sposób przyzwyczai się szybko, że ruch to zdrowie, a aktywność na świeżym powietrzu to naturalna i nieodłączna część życia. Przed Wami wspólne maratony z wózkiem i wspólne rodzinne aktywne życie. Masz już ten obraz przed oczami? Koniecznie więc przetestuj wózek Joggster Adventure TFK! Wertepy i szybka jazda działają kojąco na dzieci? Dużo maluchów uwielbia szybkość i kołysanie wózku, zwłaszcza jeśli mama była też aktywna w ciąży. Niektóre ucinają sobie smaczną drzemkę, starsze cieszą się widokami i… samą prędkością. Inne maluchy właśnie dopiero jazda po tzw. wertepach uspokaja i wycisza. Do tego ogromna porcja świeżego powietrza - same plusy! Mama może zadbać o formę po ciąży (po porodzie warto poradzić się lekarza, kiedy można zacząć uprawiać sport!), a ojciec będzie zachwycony mogąc trenować z dzieckiem. Możecie też biegać całą rodziną. By dziecku i aktywnym rodzicom było wygodnie, a wstrząsy były bezpieczne dla zdrowia konieczny jest odpowiedni i profesjonalny wózek sportowy. W takim zwykłym spacerowym jazda nie będzie komfortowa. Jaki wybrać? Joggster Adventure czyli wózek biegowy – co musi mieć? Wózek biegowy różni się od tradycyjnego spacerowego wózka. Ma zazwyczaj trzy i to o wiele większe koła, cieńsze pompowane opony (im większe i cieńsze tym lepiej!) oraz bardzo dobrą amortyzację. Taki wózek powinien być jeszcze lekki, długi, bez ruchomych części, a popchnięty - sunąć jak rower. Warto również zwrócić uwagę na...

Moda na określone imiona zmienia się średnio co kilka lat. Już od dłuższego czasu w naszym kraju panuje trend na staropolszczyznę . Antek, Jaś, Staś, Amelka, Marysia i Zosia, to tylko niektóre z popularnych imion, wciąż chętnie nadawanych dzieciom. Obok nich mamy zupełnie inną grupę imion, które zamiast ułatwiać życie ich posiadaczom, jedynie utrudniają budowanie relacji z otoczeniem . Oryginalne nie znaczy lepsze Brajan, Dżastin, Dżesika, Nikola i Vanessa to spolszczone odpowiedniki zagranicznych imion, nadawane dzieciom przez rodziców, którzy za wszelką cenę pragną podkreślić swój status społeczny. Być może wiąże się to z tym, że celebryci chętnie wybierali swoim dzieciom imiona, które mają wyróżnić je z tłumu. Słynnym przykładem są, chociażby Fabienne, Etiennette, Xavier oraz Vivienne Vienna, czyli dzieci Michała Wiśniewskiego, wokalisty zespołu Ich Troje. Z kolei ostatnio media rozpisywały się o Natalii Siwiec , która nazwała swoją córkę Mia. Osoby, które nie są związane ze światem mediów, próbują iść w ślady celebrytów, wierząc w to, że jeżeli ich dziecko będzie nosiło nietypowe imię, z pewnością zrobi karierę w show-biznesie. A przynajmniej zrobi wrażenie na przyszłym pracodawcy. Imię a kariera zawodowa Pomysłowość rodziców, którzy wymyślają wciąż nowe odmiany imion, nie zna granic. Okazuje się jednak, że nie jest ona w cenie, gdyż dzieci bywają wyśmiewane przez rówieśników, a nauczyciele szufladkują uczniów, którzy muszą zapracować na nową opinię. Wiele imion nadawanych w Polsce obciążonych jest negatywnymi stereotypami na temat ich właścicieli. Janusze, Grażyny i Seby to rzekomo osoby o prymitywnym zachowaniu, porównywane do bohaterów serialu „Świat według Kiepskich”. Z kolei Brajany, Dżastiny, Dżesiki, to imiona nadawane dzieciom przez osoby z niższych warstw społecznych, które chcą podnieść swój...

Niedawno byłam świadkiem przerażającej sceny. Warszawa, Bulwary Wiślane, piękna jesienna pogoda, mnóstwo spacerowiczów, w tym rodziców z małymi dzieci. Pod Mostem Świętokrzyskim, w miejscu, w którym jest zwężenie z powodu prac budowlanych, na drodze wydzielonej przez robotników rowerzyści i piesi mogą poruszać się wspólnie, o czym informuje stosowany znak. Do zakrętu zbliża się mama z dwójką dzieci. Jedno w wózku, drugie na rowerku biegowym. Jeden rowerzysta nadjeżdżał z naprzeciwka, drugi jechał z dużą prędkością za matką z dzieckiem. W pewnym momencie rowerzysta z tyłu zaczął "szarpać" za dzwonek, domagając się chyba, by matka z dziećmi zeszła z chodnika, ale nie zwolnił nawet odrobinę. Dziecko jadące na rowerku biegowym przestraszyło się dzwonka,  zachwiało się i przewróciło na wózek. W tym czasie rowerzysta z tyłu wjechał z impetem pomiędzy jadący z naprzeciwka rower, a pieszych, potrącając matką (uderzył ją w ramię) i zmuszając jadącego prawidłowo rowerzystę z naprzeciwka, by zjechał na trawnik.  Nie zatrzymał się, nie zwolnił, nie powiedział przepraszam. Pojechał na swoim wypasionym rowerze, pewnie w ogóle nie zastanawiając się, że doprowadził do bardzo niebezpiecznej sytuacji.  Gdyby dziecko zachwiało się i wywróciło nie na wózek, ale na drogę... Gdyby jadący z naprzeciwka rowerzysta, nie zrobił uniku i nie wjechał w ostatniej chwili na trawnik... Gdyby matka zjechała wózkiem w lewo o 20 cm... Gdyby...  Rowerzysto, nie jesteś sam na świecie! To, że coraz więcej osób jeździ na rowerze , bardzo mnie cieszy. Jestem entuzjastką rowerów od kilkudziesięciu lat (byłam nią nawet wtedy, gdy nie było to modne). Cieszę się, że coraz więcej osób może zakosztować jazdy tym środkiem komunikacji, dzięki darmowej sieci rowerów miejskich. Uważam jednak, że wiele się jeszcze musimy nauczyć, by móc bezpiecznie dla siebie i innych jeździć...