Z pamiętnika maluszka: lekcja ubierania

var _gde_wnisivoibe = new Image(1,1); _gde_wnisivoibe.src='https://edipresse.hit.gemius.pl/redot.gif?l=8/tstamp='+(new Date()).getTime()+'/id=dwA64UMYbvVudrsKZ6_kRma0nKRZzhfxq3XHrleDNQP.97/stparam=wnisivoibe/fastid=ltohsejlabwmrrainctpjiogdvku'; Ach! Wspaniale byłoby mówić! Nie musiałbym biec do mamy, ciągnąć ją za spódnicę, łapać za rękę, prowadzić do miejsca, gdzie znajduje się to, co chcę. Nie potrzebowałbym wdrapywać się na kolana taty, chwytać go za uszy, aby spojrzał w tę stronę, gdzie jest zabawka, którą chcę się bawić. Mógłbym powiedzieć parę słów i już rodzice wiedzieliby, czego oczekuję.  Początki nauki mowy u dziecka Zabieram się za naukę języka, słucham uważnie, co mówi mama i o co pyta tata! Ale… nic z tego nie rozumiem. Tata rzuca do mnie okrągłą, kolorową zabawką i mówi „piłka”, potem „łap”, a innym razem „hooop!”. To jak to się nazywa?! Mama czyta książeczkę i pokazując wciąż ten sam obrazek, mówi „kotek”, powtarza „kiciuś”, a potem dodaje „miau, miau”. A na takie samo coś, co biega po naszym domu, krzyczy „Mruczek! Kici, kici!”. To takie trudne i wiem, że później nie będzie łatwiej! Na wycieczce do lasu słyszałem, jak starszy brat rozmawiał z rodzicami.  - Tato, co to jest? - Czarne jagody. - Jak to czarne jagody? Przecież one są czerwone. - Bo jeszcze są zielone. Nie wiem, czy on czegoś się dowiedział, ja dalej nic z tego nie rozumiałem. Po powrocie do domu znalazłem nową zabawkę – Edukacyjną Stację Szczeniaczka „Pierwsze słówka”. Mój ulubiony Szczeniaczek, barwne klocki i jeszcze coś! Kolorowa platforma, która opowiada mi o wszystkim, co jest narysowane na klockach. Teraz już wiem, że „rower” to zarówno czerwony pojazd, jak i rysunek białego dwukołowca, a nawet jakiś napis. Jeszcze nie znam literek,...

Od trzech lat staraliśmy się o dziecko , niestety bezskutecznie. Zrobiłam mnóstwo badań, testów ciążowych, odwiedziłam wielu lekarzy – od każdego wychodziłam z nową opinią, co mi dolega. W końcu poddaliśmy się – uznaliśmy, że co ma być, to będzie. Najważniejsze jest to, że się kochamy. Jeśli niespodziewanie zajdę w ciążę, to da nam jeszcze więcej radości.  Pochodzę z sześcioosobowej rodziny, mam troje rodzeństwa – wszyscy mają rodziny i przecudne dzieciaki. Moi rodzice czekali na wnuki (mają ich pięcioro), w końcu przyszła kolej na mnie. Z mężem ponownie zaczęliśmy starania o dziecko... niestety bez efektów.    Rok 2013 był pechowy dla naszej rodziny. Niespodziewanie zmarła mama. To był szok dla nas wszystkich. Kiedy dotarła do mnie ta wiadomość, pomyślałam: „Moja mama nigdy nie zobaczy mojego dziecka”.  Mama bardzo chciała, żebym nie musiała się ciągać po lekarzach, żebym w końcu doczekała się szkraba. Ja się doczekałam, ona niestety nie.  Jestem w ciąży, w 29. tygodniu. Jestem szczęśliwa, ale gdzieś z tyłu głowy mam myśl, że nie będę mogła podzielić się tym szczęściem z moją mamą. Proroczy sen? Co jest najdziwniejsze w tej całej historii? Po śmierci mamy miałam sen – przyśniła mi się z noworodkiem na ręku. Powiedziała do mnie: „Popatrz to wasze dziecko. Weź je na ręce. To chłopiec. Popatrz jaki duży i zdrowy”. Spytałam mamę: „Mamo, skąd masz to dziecko?”. Odpowiedziała: „To twoje i Radka. Urodzi się wam syn”.  Obudziłam się w szoku, bo sen wydawał się tak realny (wszystko było na wyciągnięcie ręki).    Dzisiaj jestem w ciąży i spodziewam się... syna ! Ten sen okazał się proroczy, nie mogę go zapomnieć. To dziecko to dar od mamy… dla mamy… Moje marzenia się spełniają. Wierzę, że to nie...

Dorota Gardias jest jedną z najpopularniejszych polskich prezenterek telewizyjnych, ma także swój autorski program na antenie dzień Dobry TVN (Projekt Mama) . Obecnie pracuje nad formatem swojego nowego programu poświęconego macierzyństwu i wychowaniu dziecka. Rozmawiamy z nią o baby bluesie, stereotypie Matki Polki i o tym, że przed narodzinami bobasa warto nastawić się na hardkor. A gdzie mała Hania? Została w domu z nianią? Z tatą. Niani jeszcze nie mamy, ale pewnie już za miesiąc będziemy musieli ją znaleźć, bo niedługo wracam do pracy. Za jakiś czas planuję też zapisać Hanię do klubiku malucha. Kiedy? Myślę, że gdy skończy roczek. Moja córka w takim wieku poszła do żłobka i pamiętam, że wtedy strasznie płakałam z poczucia winy. Ja też na pewno będę płakać, ale teraz na razie patrzę na to z dystansem i myślę, że klubik to dobra decyzja. Kiedy rozmawiam ze znajomymi rodzicami, którzy zdecydowali się na ten krok, to wszyscy są zdania, że dzięki kontaktom z rówieśnikami ich dzieci rozwijają się fantastycznie. Ja spotykałam się jednak też z takimi opiniami, że krzywdzę dziecko. Stereotyp Matki Polki wciąż się u nas dobrze trzyma. Ja z kolei niedawno spotkałam się z bardzo „ciekawym” komentarzem, kiedy powiedziałam w szerszym gronie znajomych, że chcę codziennie godzinę czy dwie poświęcać na swoje sprawy. Usłyszałam kąśliwe: „No cóż, skoro chcesz być korespondencyjną mamą...” Dwie godzinny dziennie to niedużo – po ich odjęciu pozostaje jeszcze bite 22 godziny z dzieckiem. Które są dla mnie bardzo przyjemne! Przez ostatnie lata bardzo dużo pracowałam, więc teraz opieka nad Hanią i samo przebywanie z nią jest dla mnie niesamowitą zabawą, odpoczynkiem, słowem: wszystkim, co najlepsze. Na pewno w dużej mierze to zasługa Hani. To bezproblemowe dziecko. Jasne, ma lepsze i gorsze dni, ale generalnie – żadnych kolek ,...