Pracować mniej, wydawać mniej, mieć mniej - pod tymi hasłam minimalistów podpisuję się obiema rękami. Od siebie dorzucam - sprzątać mniej i krzyczeć mniej. Na dzieci. Nie, żeby były z nimi szczególne problemy. Problemy są zwykłe, ale dokuczliwe: wieczny bałagan w pokoju, zaciekła niechęć do ubierania się, podbieranie moich kosmetyków itp.
Może gdyby ograniczyć im ilośc zabawek, przynajmniej pierwszy problem by się rozwiązał? Zatem wkraczam do dziecięcego pokoju, ale już na progu natykam się na pierwszą przeszkodę: rowerek córki. Stoi na honorowym miejscu - w samym wejściu, za to córki brak. Coś mi jednak podpowiada, że tu była. Wszędzie leżą jakieś strzępy - ni to papier, ni materiał, przedziwna substancja. W dodatku mokra! Odsuwam rowerek i idę po śladzie. Pełno wszędzie tych strzępów, ale przy drzwiach namierzam pewne zagęszczenie. W dodatku słychać, jak coś mlaszcze. Zaglądam za drzwi, a tam moja dziewczynka we własnej osobie żuje biblioteczkę. Wyciągnęła książki brata, usunęła część kartek i sprawdza, czy dobre. No,
przecież już wiesz, że niedobre - postrzępiłaś tak całego Brzechwę!
Biorę głęboki oddech i trzymam. Przy wydechu myślę sobie, że może to nawet niezły pomysł, żeby się tych książek trochę pozbyć. Zgromadziliśmy ich tyle, że starczyłoby na osiedlową biblioteczkę i dawno się już nie mieszczą na półkach. Wołam syna i mówię, że książki trzeba oddać na szkolną zbiórkę do szpitali. Pani psycholog ostrzegała co prawda, że takie nagłe akcje nie przysporzą dzieciom inteligencji emocjonalnej, ale ja tu walczę o minimalizm we własnym domu, inteligencję chwilowo pomijam.
Syn jest urodzonym minimalistą, do książek przywiązania nie ma. W zasadzie, mógłby oddać wszystko, z wyjątkiem siostry i jednego znaleźnego patyka, którym lubi „łowić ryby” z balkonu. Reszta jest mu obojętna, dlatego zamaszystym gestem zrzuca z półki, jak leci: Pinokia, Alicję w Krainie Czarów, Tuwima, Lecha Janerkę. Wyławiam z papierowej sterty „Puszkę Cacuszko” i mówię, że nie oddam. Syn nie rozumie: jak to? przecież sama chciałaś! No, chciałam, chciałam, ale to przecież „Puszka Cacuszko” - książka taka sobie, ale ile wspomnień, zobacz, jaka pomięta. Nic nie pamięta - to moje wspomnienia. To ja czytałam „Puszkę” po sto razy, jak był mały. To ja musiałam wydobyć spod ziemi drugi egzemplarz, gdy S. wykończył pierwszy.
Minimaliści ostrzegali, że najtrudniej się pozbyć „przedmiotów sentymentalnych”. Mieli rację, ale co mi z tego! Z wytypowanych przez syna do oddania prawie wszystkich książek jestem w stanie przystać na rozstanie się z trzema. Na siłę dorzucam czwartą, ale to nie poprawia sytuacji na półkach ani w dziecięcym pokoju. Odkładam książki i postanawiam rozprawić się z zabawkami. Do nich nie czuję żadnych sentymentów. Syn powiedział, żebym robiła, co chcę. Po akcji z książkami się znudził i poszedł na balkon - wiadomo po co. Żadnych przeszkód na horyzoncie! Łapię jak popadnie niepasujące do niczego kuleczki, wstążeczki, klocuszki, jakieś broszurki, jakieś figurki. I wyrzucam. Jestem jak sześcioręka bogini, nic mnie nie powstrzyma!
Akurat! Powstrzyma i to szybko znajomy odgłos dobiegający spod dziecięcej (wciąż bogatej) biblioteczki. Dyskretnie przysłonięta drzwiami siedzi nad workiem pełnym zgromadzonych przeze mnie skarbów i żuje jakąś tasiemkę. Widzę, że polowanie na niepotrzebne zabawki pochłonęło mnie tak bardzo, że przegapiłam, jak rozprawiła się z dinozaurem z gąbki i paroma innymi rzeczami. Próbuję odebrać córce worek, ale nie chce oddać. Kiedy tak krzyczy, rozglądam się po pokoju, który teraz wygląda, jakby przejechał po nim buldożer. Miało być proste życie, a tymczasem zgotowałam sobie jeden wielki bałagan, piekło brukowane dobrymi chęciami… Zrezygnowana zarządzam wyjście na rower. Prosto, w duchu minimalizmu i może uda mi się wysłać do męża smsa, żeby po cichu wyniósł ten nieszczęsny worek do śmietnika.
Czytaj też:
1. Noworodki nie mają rzepek kolanowych W każdym razie nie takie, jak starsze dzieci czy dorośli. Pod skórą mają chrząstkę, która wygląda, jak miniaturowa rzepka. Ale nie martw się, właściwe rzepki uformują się z czasem. 2. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} Noworodkom zdarza się przestać oddychać, gdy śpią. Trwa to tylko parę chwil i jest całkowicie normalne. Jest na to specjalna nazwa - oddychanie okresowe. Stresujące dla rodziców przerwy w oddychaniu biorą się stąd, że noworodek oddycha znacznie szybciej niż małe dziecko czy dorosły. Po serii szybkich oddechów robi sobie coś w rodzaju odpoczynku. Z tego też z czasem wyrośnie 3. Noworodki nie widzą dalej niż na odległość 30 cm. Tyle im wystarcza, żeby zobaczyć twarz mamy lub taty. Z czasem wzrok im się wyostrza i ok. 1. roku życia ich widzenie nie różni się specjalnie od widzenia osoby dorosłej. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} 4. Noworodki nie potrzebują wody aż do 6. miesiąca życia! Do tego czasu za całe nawodnienie wystarcza im mleko - z piersi lub butelki. 5. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} Noworodki nie przepadają za solą. Co więcej, do ok. 4. miesiąca życia nie potrafią rozpoznać jej smaku. Na szczęście, nie jest im ona do niczego potrzebna na tym etapie życia. Wszystkie niezbędne składniki...
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} span.s3 {font: 12.0px Helvetica} ol.ol1 {list-style-type: decimal} 1. Dwoje dzieci - dwa charaktery Marzena z Białegostoku: Każde z 4 moich dzieci jest inne. Nawet, jeżeli pierwsze dziecko jest bardzo spokojne, nie ma szans, że drugie będzie takie samo. Może będzie spokojne, ale np. będzie bardzo dużo mówić. Np. moi dwaj synowie to całkowite przeciwieństwa: najmłodszy syn to dynamit, a jego starszy brat jest aż za spokojny. Co dziecko, to charakter. 2. Karmienie piersią tak samo bolesne, jak przy pierwszym dziecku Magda z Łodzi: Przy pierwszej córce długo używałam kapturków , bo przy karmieniu bardzo bolały mnie piersi. Myślałam, że z drugim dzieckiem będzie inaczej, bo już się przyzwyczaiłam, ale między moimi dziewczynkami jest 5 lat różnicy i całą akcję z karmieniem trzeba było zaczynać od zera. Kapturki znów wróciły, chociaż przy drugiej córce używałam ich trochę krócej. 3. Przy drugim dziecku 4 razy mniej czasu Justyna z Milanówka: Po pierwszym dziecku bardzo szybko wróciłam do pracy, bo taką miałam sytuację życiową. Co prawda ledwo starczało nam na nianię i wiecznie wymienialiśmy się z mężem małą ale bardzo nie chciałam, żeby Wiktoria była sama, dlatego zdecydowaliśmy się na drugie dziecko. Okazało się, że tych obowiązków zrobiło się nagle 4 razy więcej. Nie żałuję, chociaż dalej przerzucamy się opieką nad dziećmi i w ogóle nie mamy dla siebie czasu. Przynajmniej na razie. 4. Urlop macierzyński z dwójką dzieci to żaden urlop Wanda z Augustowa: Pamiętam, jak przy pierwszym dziecku ucinałam sobie drzemki razem z synem. Kiedy pojawia...
Jamie Oliver nagrał nowy cykl programów pt. "Jamie Oliver’s Food Revolution". I bardzo dobrze, bo w materiale promocyjnym przeprowadził eksperyment, którego wyniki są wstrząsające. 6-letnim dzieciom z 1. klasy podstawówki pokazał popularne świeże warzywa i poprosił, żeby dzieci je nazwały. Nie znały żadnego! Oliver najpierw wziął do ręki pomidory i zapytał „kto wie, co to jest?”. Padały odpowiedzi: „ziemniaki” oraz „nie wiem”. Za to na pytanie, czy wiedzą, co to jest keczup pomidorowy, wszystkie dzieci podniosły ręce do góry. Dzieci nie znają warzyw Z kalafiorem, burakami, bakłażanem i ziemniakami dzieciom nie poszło lepiej. Nie rozpoznały żadnego z warzyw! Dziewczynki zgadywały, że buraki to cebula lub seler. Chłopcy pomylili bakłażana z gruszką. Dzieci naprawdę wyglądały, jakby pierwszy raz w życiu widziały świeże warzywa . Wyniki tego testu były szokujące - mówi Oliver - błyskawicznie dotarło do mnie, że te dzieci nie mają pojęcia, skąd się bierze jedzenie. Internauci mają wątpliwości, czy pokazana scenka jest prawdziwa, ponieważ taki poziom niewiedzy jest nieprawdopodobny u 6-letnich dzieci. Producenci zaznaczają jednak, że program nagrano w Huntington, nazywanym najbardziej niezdrowym miastem Ameryki, w którym połowa dorosłych mieszkańców jest otyła. Zobaczcie sami: Czytaj też: Warzywa sezonowe w diecie dziecka Jedzenie wczesną wiosną
