Jeśli widzisz matkę zmagającą się z płaczącym dzieckiem...

Macierzyństwo cz. 1 Na własnej skórze doświadczyłam, że macierzyństwo to ciężka praca. Prawdopodobnie najcięższa, jaką kiedykolwiek miałam, a w dodatku ten etat trwa do końca życia. Nie wiem jak Wy, ale ja nie miałam ambicji zostać pastelową mamusią z reklamy. Mimo to, rzeczywistość i tak mnie zaskoczyła. Syn tak szczelnie wypełnił moje życie, że z trudem przypominam sobie samą siebie z tamtego okresu. Oglądam na zdjęciach młodą dziewczynę w ciąży, potem z maleńkim dzieckiem i próbuję z nich ułożyć obraz osoby, którą byłam. Ale już nią nie jestem. Od września 2009 jestem kimś zupełnie innym - matką.    Matki wzloty i upadki Od tamtej pory stałam się podwójna. Nie w sensie fizycznym, bo wagę akurat zgubiłam szybko, karmiąc piersią często i długo. Stałam się odpowiedzialna za drugiego człowieka i odtąd, cokolwiek robiłam, musiałam mieć na uwadze mojego syna. Nawet, gdy wychodziłam gdzieś bez niego, cały czas miałam go gdzieś z tylu głowy. Szłam na zakupy - wracałam z nową porcją ubranek... dla niego. Szłam na kawę, wracałam z książeczką... dla niego. Dość późno odważyłam się pójść z nim do sklepu czy kawiarni. Bałam się, że... dziś właściwie sama nie wiem czego. Muszę przyznać, że przez większość czasu byłam po prostu przestraszona własnym macierzyństwem.  Nie wiedziałam wtedy, że niemowlę można zabrać wszędzie, gdzie się chce, nie wdając się z nim w dyskusje. Dopiero wyprawa z dwulatkiem czy trzylatkiem jest skomplikowana. Np. śpieszyłam się gdzieś, a syn akurat chciał przewracać psią kupę patykiem, przy okazji wysmarował nią swoje i moje buty, za nic w świecie nie chciał wsiąść do wózka, więc musiałam go nieść, jednocześnie pchając wózek, a psia kupa trafiała z jego butów na moją sukienkę. Takich sytuacji przeżyłam na pęczki, ale przy tym wszystkim dałabym się za niego pokroić.   ...

3-letni Roo lubi bawić się ciężarówkami, układać puzzle i jeść śliwki . Jak twierdzi jego mama, lubi też nosić tiulowe spódniczki. Do tej pory Roo mówił, że w spódniczkach tutu czuje się „piękny i dzielny” i nie stanowiły one dla nas żadnego problemu. Jednak spotkanie z nieznajomym mężczyzną w zeszłym tygodniu sprawiło, że opuściła go odwaga, a zastąpił ją lęk. Rozczarowana mama postanowiła stanąć w obronie praw chłopca i zamieściła na Facebooku post, który wywołał wielką dyskusję w social mediach. „Mój syn nosił spódniczkę do kościoła. Nosił ją też do sklepu spożywczego. Zakładał ją do pociągu czy do zabaw w piaskownicy. W naszym świecie nie stanowiło to problemu. Nie raz w dobrej wierze pytano mnie o to. Odpowiadałam, że dla mnie jest to ok. Było tak do wczoraj” - napisała matka chłopca na Fb. "Podczas wczorajszego spaceru do parku, zostaliśmy zaczepieni przez kogoś, kto chciał się dowiedzieć, dlaczego mój syn ma na sobie spódnicę. Nie znałam go, ale odniosłam wrażenie, że obserwował nas przez jakiś czas.  - Chcę tylko wiedzieć – powiedział mężczyzna – dlaczego robisz to swojemu synowi. On nie był ciekaw odpowiedzi. Chciał się upewnić, że oboje wiemy, że to, co robi mój syn – na co mu powalam - jest złe.  - Nie powinnaś tego robić – powiedział i zwrócił się bezpośrednio do mojego syna - Jesteś chłopcem. Ona jest złą matką. To jest znęcanie się nad dziećmi . Zrobił nam zdjęcie, mimo że prosiłam, by tego nie robił. Groził mi: „Teraz wszyscy się dowiedzą” - powiedział - „Zobaczysz”. Matka zgłosiła zajście na policji. Całe zdarzenie odcisnęło się jednak na psychice chłopca. „Mimo to mój syn nie czuje się bezpieczny. Chce wiedzieć i pyta: „Czy ten mężczyzna wróci? Ten zły mężczyzna? Czy zamierza jeszcze wykrzyczeć więcej niemiłych rzeczy o mojej spódnicy? Czy on będzie mi...

Dzieci płaczą. Zdarza się, że płaczą w sklepie. Czasem nawet robią to bardzo głośno. Obok małego krzykacza najczęściej widzimy padającą ze zmęczenia matkę i tłumik gapiów. Jedni świdrują ją wzrokiem, inni rzucają oskarżycielskie spojrzenia mówiące: „ Co z ciebie za matka! ”. Są też tacy, którzy zerkają, bo doskonale wiedzą, co czuje mama zbuntowanego malucha . Nie osądzają, nie krytykują. Tylko rozumieją trudy macierzyństwa , bo same przez to przeszły. Sobotnie popołudnie.  Idę sklepową alejka zerkając co chwila na nowe wiadomości na messengerze. Zakupy stały się zdecydowanie łatwiejsze odkąd dzieci urosły i mogą zostać same w domu. Nie rozglądam się już w poszukiwaniu mojej córki traktującej sklepowe alejki jako najlepszy labirynt. Kroki stawiam pewnie i zdecydowanie, bo nic już nie ciągnie i nie wisi u mojej nogawki. Słucham muzyki płynącej przez moje słuchawki, zamiast jęków, kłótni, płaczu i krzyków. Oczywiście nie każde zakupy z dziećmi wyglądają tak strasznie, ale nie oszukujmy się, większość jednak nie należy do przyjemności. Nagle do moich uszu oprócz muzyki dociera dziecięcy krzyk. Zerkam w lewo i widzę wrzeszcząca wijącą się na podłodze rozgwiazdę. Jest nią kilkulatek, który głośno okazuje swoje niezadowolenie i złość. Obok niego stoi mama z niemowlęciem w chuście . Próbuje za wszelką cenę namówić małego krzykacza do wejścia do wózka. Kobieta jest wyczerpana. Dziecko w chuście uniemożliwia jej schylenie się do zapłakanego kilkulatka.  Jestem świadkiem jej walki. Wracam wspomnieniami do czasów, w których to ja i moje dzieci byłyśmy bohaterkami takich scen. Przypominam sobie, jak stałam tak jak ona bez sił, które odebrały mi nieprzespane noce, a łzy napływały mi do oczu. Rozumiem jej zmęczenie. Czuję jej bezradność. Pamiętam wstyd, z bycia oglądaną przez innych. Te spojrzenia wpędzały we mnie poczucie...