Jest decyzja: szpital zapłaci wysoką karę za podmienienie dzieci

Patrzyłam w spokojne, orzechowe oczy ginekologa i nie mogłam uwierzyć, że mówi takie rzeczy.   – Dlaczego zgodziła się pani na tę operację? Jak mogła się pani dać tak okaleczyć, przecież jest pani jeszcze młodą kobietą? Hm… 39 lat, mogła pani mieć jeszcze dzieci… – kręcił z niedowierzaniem głową.   Skuliłam się, choć wewnątrz mnie wszystko krzyczało: „ Gdzie pan był 4 lata temu? Czemu żaden z pańskich mądrych, utytułowanych kolegów nie próbował mnie uratować?”.   Zamiast jednak wrzeszczeć, tylko pocierałam nerwowo dłonie, jakbym to ja była winna wyrządzonej mi krzywdy. Lekarz pokręcił z dezaprobatą głową. Wypisał leki zawierające estrogen, po czym zdjął okulary i potarł oczy.   – Dlaczego pani pozwoliła na taki zabieg? – zapytał.   – Bo cierpiałam z powodu bardzo dokuczliwego mięśniaka – odpowiedziałam, powstrzymując napływające do oczu łzy. – Dwa lata nieustannie krwawiłam, cierpiałam na anemię i potworne bóle podbrzusza. Na badaniu USG stwierdzono, że mięśniak umieszczony jest w jamie macicy , a to bardzo źle wróży mojemu zdrowiu i narządom kobiecym . Jakby tego było mało, znaleziono jeszcze trzy torbiele na jajnikach. Mój pierwszy lekarz szybko się poddał. Chyba nawet się wystraszył, że jego 35-letniej pacjentce zdarzyło się coś tak potwornego. Nie wiedział, jak mnie leczyć, ani gdzie szukać dla mnie pomocy, zamiast tego stale mówił o operacji – posmutniałam na wspomnienie tamtych zdarzeń.   Lekarz chrząknął, wyraźnie chcąc coś wtrącić, ale nie pozwoliłam sobie przerwać. Wreszcie mogłam komuś, kto jest specjalistą w tej dziedzinie, opowiedzieć, jak zniszczono mi życie.   Kilka lat przed ową diagnozą poznałam Artura. Oboje marzyliśmy o dzieciach, a ponieważ byłam już po trzydziestce postanowiliśmy nie czekać i wkrótce się pobraliśmy. A tuż po ślubie kupiliśmy duże mieszkanie...