Ten ojciec zamienia najgorsze koszmary swoich córek w rzeczywistość. Jak to możliwe? Joshua Hoffine jest fotografem i interesuje się horrorami. Jego córki biorą udział w projekcie artystycznym jego autorstwa, w którym ukazuje najstraszniejsze koszmary i lęki z dzieciństwa. Zobaczcie, jak przerażające są te kreacje, a jeśli wam się spodobają – i nie boicie się! - możecie nawet zamówić album z tymi przerażającymi fotografiami i oglądać je przed snem!
fot. Joshua Hoffine
Lubię straszne filmy. Lubię też fotografię, która opowiada różne historie. Uwielbiam pracować z efektami specjalnymi. Chcę prowokować silne emocjonalne reakcje u widza i uważam, że strach to temat wart artystycznej eksploracji.
fot. Joshua Hoffine
Zauważyłem, że moje dzieci boją się tego samego, czego ja bałem się w ich wieku. Zainteresowała mnie psychologia strachu – skąd się bierze, jak działa? To zainteresowanie zaowocowało pierwszą serią moich fotografii rodem z horroru, zatytułowaną "After Dark, My Sweet" ("Po zmroku, kochanie moje" - przyp. red.) - opartą głównie na klasycznych dziecięcych lękach i obrazach rodem z baśni. Moje córki brały udział w tym projekcie od samego początku.
fot. Joshua Hoffine
Buduję scenografię do sesji fotograficznej jak do filmu: z planem zdjęciowym, kostiumami, wyrafinowanymi rekwizytami, maszynami do wytwarzania mgły i makijażem charakteryzacyjnym. Wszystko odgrywamy przed aparatem. Dzieci są świadome procesu i nierealności tego wszystkiego. Traktujemy to jak wielką zabawę w przebieranie się. Babcia, na przykład, jest klaunem na zdjęciu "Balony". Dzieci się nie boją, dobrze się bawią. Wiedzą, że straszymy innych i to im się podoba.
fot. Joshua Hoffine
Początkowo nie pokazywałem. Bardzo się buntowały przeciwko tej cenzurze i przekonywały mnie, że skoro mogą brać udział w sesji, to dadzą też sobie radę z obejrzeniem zdjęć. Naprawdę bardzo chciały oglądać końcowy efekt swojej pracy! W końcu się poddałem i pozwoliłem im na to. Były wtedy za małe, żeby przejmować się tym, jak wyglądają, a niepokojące obrazy nie zostawały im w głowach. Nie bały się ich. Nie wieszam tych zdjęć na ścianach. Nie robię z nich galerii. Nie chcę, żeby moje dzieci mieszkały wśród zdjęć, na których są ofiarami. Ale one czasami łamały zasady i przemycały zdjęcia do szkoły, żeby pokazać je innym uczniom, a nawet nauczycielom. Są bardzo dumne ze swojej pracy. Tak jak ja uwielbiają obserwować reakcje na twarzach ludzi.
fot. Joshua Hoffine
- Tak. Takie horrory dla małych dzieci jak Scooby Doo czy "Gęsia skórka" w końcu ustąpiły miejsca "Mumii" i "Straconym chłopcom". Nie wszystkie dzieci to lubią. Na przykład moi siostrzeńcy nienawidzą strasznych filmów, ale moje dzieci, na szczęście, je lubią. Swoistą szkołą aktorską dla moich córek – przygotowaniem do sesji – było oglądanie "Zathury – Kosmicznej przygody": odgrywanie strasznych scen i robienie najbardziej przerażonych min.
fot. Joshua Hoffine
Jedni je chwalą, inni krytykują. Mnie obchodzi tylko to, żeby w ogóle na nie reagowali.
fot. Joshua Hoffine
A jak wy zareagowaliście na zdjęcia Hoffine'a? Podobają się wam? Napiszcie w komentarzach.
Zobacz też:
Fajnie się czasem pośmiać, lub pożartować z „uroków” rodzicielstwa. Gdy jednak sytuacje ze zdjęć urzeczywistniają się w realnym życiu, wtedy nie jest już nam do śmiechu! 1. „Miejmy więcej niż 1 dziecko. Lepiej dla niego, gdy ma się z kim bawić! Tak, lepiej dla dziecka wychowywać się z rodzeństwem, ale znacie te kłótnie o wszystko? Nie dotykaj moich rzeczy, nie patrz na mnie, zostaw mnie w spokoju! To już nie jest zabawne. Rodzeństwo - oni mogą żyć zgodnie! 2. Ludzie który nie mają dzieci, idą do pracy przygnębieni, w przeciwieństwie do tych, którzy mają małe dzieci i praca to dla nich chwila wytchnienia. 3. Ja wiem, że to smutne, że moje dzieci jak będą starsze, nie będą chciały ze mną rozmawiać. Ale dlaczego one teraz tak bezustannie gadają i nie dadzą nawet chwili spokoju? 4. Kochanie, wyglądasz na zmęczonego, może zrobisz sobie drzemkę? Nie chcę, nie lubię drzemek! Cooo? Kto nie lubi drzemek??? Do czego prowadzi krótki sen dziecka? 5. Obiecałem sobie, że nigdy, przenigdy nie uderzę moich dzieci. Ale nie obiecywałem, że za ich plecami nie będę wyrażać swojej wściekłości! Te zabawne rysunki pokazują uroki wychowywania dzieci. Niestety są prawdziwe :-) Jeżeli spodziewasz się dziecka, nie wierz w bajki, że jest cały czas słodko i przyjemnie. Kiedyś pewnie będziemy się śmiały z takich obrazków, dziś patrzymy na nie i wiemy, że to nasza rzeczywistość! Który z rysunków uważacie za najbardziej szczery? Uroki macierzyństwa z przymrużeniem oka - zobacz zabawne zdjęcia! Tak wygląda macierzyństwo - zobacz przezabawne zdjęcia!
Fotografka z nowojorskiego Brooklynu Donna Stevens uchwyciła ten stan w cyklu zdjęć zatytułowanym "Idiot Box". Zainspirował ją do tego jej własny syn, którego obserwowała podczas korzystania z rodzinnego iPada. Zdjęcia przedstawiają dzieci z kręgu znajomych fotografki. Cykl "Idiot Box" nie jest w żaden sposób ustawiony, tylko oddaje rzeczywistość – Donna włączyła dzieciom Netflix i pozwoliła wybrać swój ulubiony program. "Żadne z nich nawet się nie odezwało ani nie poruszyło podczas sesji" – mówi autorka zdjęć. To, niestety, nie są żadne wyjątkowe przypadki. Komputer, iPad, telewizja działają na dzieci hipnotyzująco . Gdy się przyjrzeć ich twarzom, kiedy coś oglądają, można się przestraszyć. Te dzieciaki wyglądają, jakby były chore albo miały niepełnosprawność intelektualną. Tymczasem one wyłączają się do tego stopnia, że przestają kontrolować nie tylko mimikę, ale też inne funkcje życiowe – przestają słyszeć, co się do nich mówi, zapominają pójść do toalety. Zobaczcie, jak to wygląda: Nico. Fot. Donna Stevens Emmeline. Fot. Donna Stevens Rider. Fot. Donna Stevens Rhys. Fot. Donna Stevens Mila. Fot. Donna Stevens Isa. Fot. Donna Stevens Czytaj też: Co robi mama, która "siedzi" z dzieckiem w domu?
Pomysł na cykl fotografii, przedstawiających kobiety na porodówce, narodził się mniej więcej w tym samym czasie, co Feliks, synek Dominiki. Wcześniej fotografka nie myślała, że poród może być wzbogacającym przeżyciem dla kobiety. – Kiedyś myślałam, że poród to tylko konieczna, nieprzyjemna procedura wymyślona przez matkę naturę nam, kobietom, na złość. Sapanie, pocenie się czy parcie na porodówce wydawało mi się takie upokarzające i traumatyczne – mówi Dominika. Okazało się, że gdy sama znalazła się na porodówce, nawet przez chwilę nie czuła upokorzenia, ale zupełnie inne uczucia: – Jadąc na porodówkę, byłam pewna, że nie wydam z siebie ani pisku. Myślałam, że będę się krępować, ale ku ogromnemu zdziwieniu, gdy nadeszły skurcze, czułam się zupełnie wyzwolona. Nie było we mnie myśli, że krzycząc albo przeklinając, kogoś obrażę. Dla mnie to był rodzaj transu – mówi. Ten trans, jakiego doświadczyła na porodówce zupełnie ją zaskoczył. Postanowiła przedstawić go na zdjęciach. Kiedy ogłosiła wśród znajomych, że szuka kobiet w ciąży do swojego nowego projektu fotograficznego, zgłosiło się ich dużo więcej, niż się spodziewała. Cel: uchwycić porodowe emocje – Podczas porodu nie ma mowy o żadnym pozowaniu – mówi Dominika. Wyjaśnia, że rejestruje prawdziwe emocje, które towarzyszą narodzinom dziecka: strach, ból i z drugiej strony: radość i poczucie własnych możliwości: – Mam wrażenie, że poród ujmowany jest tylko od strony medycznej, za to prawie nic nie mówi się o jego stronie emocjonalnej – mówi. W szkołach rodzenia dużo mówi się o kolejnych fazach, o metodach znieczulenia albo o parciu i technice oddychania. A jeśli porusza się temat uczuć rodzących kobiet – to mówi się tylko o bólu. A przecież one na porodówce często przeżywają całą gamę emocji i to w dodatku tak silnych, jak nigdy wcześniej w...
