Kasa kontra miłość: jak przestać kłócić się o pieniądze

Czekanie na mężczyzn = wyginięcie ludzkości - Gdybyśmy miały czekać, aż oni zechcą mieć dzieci ludzkość by wymarła – słyszałam od kolejnych osób, gdy wkroczyłam w wiek, w którym kobiety zdanie "pragnę zostać matką" mają wypisane na czole.  - Jak to nie czekać? Przecież to musi być wspólna decyzja dwojga kochających się ludzi – rzucałam kolejnym (często starszym) osobom idealistyczne gatki, a one się wtedy tylko tak dziwnie uśmiechały. Zupełnie, jakby chciałby powiedzieć "Kiedyś zrozumiesz".  Marzenia o wspólnym planowaniu dziecka a rzeczywistość Któregoś jesiennego wieczoru popijając z koleżanką grzane wino, zwierzyłam się: "Chciałabym już mieć dziecko". - Dlaczego więc go sobie nie zrobisz? - zapytała zdziwiona Anka, matka dwójki dzieci. - Bo on mówi, że nie jest jeszcze gotowy . Wiesz, tłumaczy, że nie mamy własnego mieszkania, stabilnej sytuacji finansowej itp. - I??? - nie rozumiała Anka, kontynuując – Naprawdę chcesz czekać, aż on to wszystko osiągnie? A jeśli mu się nie uda (czego oczywiście mu i tobie nie życzę)? Lub zrobi to za 10 lat? Twój zegar biologiczny tyka ! Marta, słyszę głośne tik-tak-tik-tak. To już pora, jeśli tego chcesz. - Ale ja go kocham, nie mogłabym zrobić czegoś wbrew jemu. Zdradź lepiej, jak ty swojego namówiłaś – rzuciłam pełna nadziei na usłyszenie romantycznej opowieści. - Przestałam brać pigułki, a potem pokazałam mu test ciążowy. Jak każda. - dodał niewzruszona Anka. Mąż to partner do rozmów na każdy temat czy dawca nasienia? Czy decyzja o posiadaniu dziecka powinna należeć tylko do kobiety? Starsze ciotki, babki utwierdzały mnie, że dawniej tylko i wyłącznie kobiety o tym decydowały, nie pytając mężczyzn o zdanie. Sugerowały, że rozmawianie o tym z mężczyzną było wręcz nie na miejscu. Przerażało je modne obecnie późne macierzyństwo i czekanie na moment, aż mężczyzna...

Dziecko boleśnie odczuwa rozpad małżeństwa rodziców i, nawet po ich definitywnym rozstaniu, w głębi ducha wierzy, że mama i tata jeszcze się pogodzą. Niezależnie od wieku, dzieci nie potrafią pogodzić się z nieodwracalnością rozwodu. Dlatego, kiedy w domu pojawia się nowy partner mamy lub podczas sobotniego spotkania tata opowiada o nowej narzeczonej, niezabliźniona rana w dziecięcej duszy otwiera się na nowo. Nie oznacza to, że rodzice dziecka powinni czekać z nowym związkiem do pełnoletności malucha – smutna, samotna mama wcale nie jest dla dziecka lepszym towarzyszem, niż ta, zakochana w nowym partnerze. Rywal, czy sojusznik Po rozpadzie Twojego małżeństwa dziecko i Ty stanowiliście nierozłączną parę. Ono było dla Ciebie najważniejsze, z nim spędzałaś najwięcej czasu i to ono razem z Tobą decydowało o domowych sprawach. Pojawienie się nowego domownika może zachwiać nieco pozycję Twojej pociechy w domowej hierarchii, dlatego jego osoba witana jest z nieufnością. Malec, dla którego mama do tej pory stanowiła niepodzielną własność, teraz czuje nadchodzące zagrożenie. Uczucia i uwaga mamy, dotąd skupione na malcu, teraz będą podzielone między dziecko a jego dorosłego konkurenta. To dla tego pierwszego może okazać się trudne do przyjęcia. Dziecko może czuć się zazdrosne, opuszczone i niekochane przez Ciebie. Daje ujście swoim emocjom poprzez agresywne zachowanie, szczególnie w stosunku do "obcego", ale też i wobec "zdrajczyni" – jak o Was myśli szkrab. Aby obłaskawić nastawionego wrogo malca, Twój partner może sięgać po popularne sztuczki: od zwykłego lizusostwa aż do przekupstwa. Możesz przymknąć oko na te działania pod warunkiem, że Twój partner, w staraniach o sympatię dziecka, nie przekracza granicy własnych chęci i szczerości. Maluch z łatwością wyczuje fałsz i zniechęci się do nowego domownika. Porozmawiaj z dzieckiem Twój nowy związek...

Dziewczynka! Ma pani córkę! – usłyszałam słowa położnej, potem płacz niemowlęcia i w jednej chwili zapomniałam, że właściwie czekaliśmy na synka. To musi być pomyłka Nasza jedynaczka, Ola miała już 13 lat i bardzo chcieliśmy, żeby drugim dzieckiem był chłopczyk. Skończyłam właśnie 34 lata i uznaliśmy z Pawłem, że to dobra chwila na powtórne macierzyństwo. Wcześniej zawsze było jakieś „ale”… Przede wszystkim bardzo doskwierała nam ciasnota. Pokoik z ciemną miniaturową kuchenką to raczej nie jest idealne mieszkanie dla rozwojowej rodziny. W końcu wzięliśmy kredyt i kupiliśmy dwa pokoje z kuchnią – jasne i z balkonem. Pewnie, że nie będzie łatwe do spłacenia z mojej pensji bibliotekarki i urzędniczych zarobków Pawła, ale co tam… Najważniejsze, że mogliśmy wreszcie spełnić marzenia o drugim dziecku. Jednak już dwa dni później, na porannym obchodzie usłyszałam słowa, które przewróciły moje życie do góry nogami: – Pani dziecko ma zespół Downa – powiedział lekarz bez ogródek. – To niemożliwe… To musi być pomyłka... – powtarzałam w szoku. A jednak to była prawda. Żal, rozpacz, złość – to były pierwsze uczucia, które mną owładnęły. I jeszcze poczucie winy. Co ze mną jest nie tak? Dlaczego spotyka to właśnie mnie? Prawie nic nie wiedziałam o tej chorobie. I na początku nie chciałam wiedzieć. Nie przyjmowałam do wiadomości, że moje dziecko jest inne. – Pawełku, spójrz na Anię – ciągnęłam męża do łóżeczka malucha – czy tak wygląda dziecko z zespołem Downa? Rzeczywiście, Ania wyglądała „normalnie”. Początkowo rozwijała się też jak każde zdrowe dziecko. Był to dla mnie dowód, że miałam rację. Zamęczałam rodzinę i przyjaciół, oczekując potwierdzenia, wbrew opiniom lekarzy, że wszystko jest w najlepszym porządku. Pamiętam poczucie totalnej katastrofy, kiedy spotkałam na spacerze...