Katarzynka - recenzja audiobooka dla dzieci

Jeśli nie, teraz to wszystko możecie przeżyć. Mnie książka Wandy Ottenbreit urzekła od pierwszego zdania. Wam także na pewno się spodoba. I chyba bardziej wersja do czytania, a nie do słuchania, choć czyta książkę wybornie Artur Barciś.   Sama konstrukcja książki jest niezwykła. Opowieści ułożone są szkatułkowo, a są to opowieści niezwykłe, takie, jakie się spotyka tylko w pełnych tajemnic baśniach. Książka składa się z dwóch części. W pierwszej poznajemy Hanię i jej Dużego Brata, który wraca pewnego dnia do domu. Niestety bez jednej nogi. Brat smutny, rodzina płacze. Widać, że szczęście opuściło ten dom. Hania postanawia to szczęście odszukać. Razem z Dużym Bratem organizują wielką wyprawę w świat.   Część druga opowiada o przygodach Hani i jej Małego Braciszka. Teraz to ona będzie się opiekować małym człowieczkiem, który jest okropnie znudzony domowym nicniedzianiem. Wkrótce wszystko się zmieni… Każdy rozdział to nowa intrygująca historia, której bohaterami sa znane i dopiero co poznane postaci. Wiemy, kto to jest Ali Baba, ale nie mamy pojęcia kim są Samotne Cienie, czy Dzicy Ludzie.     Świat Hani jest ciepły, a dziewczynka jest kochana i rozumiana przez dorosłych. W takim świecie łatwo jej się poruszać, łatwo nawet przeżywać dziecięce lęki, łatwo dorastać. W takim świecie wy również poczujecie się cudownie. Jestem pewna.    Korzystając z okazji bardzo bym chciała za tę książkę podziękować Małgorzacie Musierowicz, bo to dzięki uporowi znanej pisarki, książka zapomnianej pisarki została wydana. Okoliczności równie niezwykłe jak niezwykła jest powieść (opowieść) Wandy Ottenbreit, zmarłej przed dwudziestu laty wykładowczyni Uniwersytetu Rzeszowskiego, a przede wszystkim wspaniałej mamy ośmiorga dzieci. Teraz  ja, babcia, przeczytałam jednym tchem książkę, zaraziłam nią moje wnuczki  i polecam książkę wszystkim...

 To także dobre książki do słuchania. Obydwie czyta dla was zmarły w ubiegłym roku Ryszard Nawrocki, jeden z najbardziej lubianych aktorów dubbingowych. Na pewno szybko skojarzycie ten głos.   Na angielskiej farmie żyje pewna rodzina. Głową rodu jest wprawdzie dziadek – dość kłótliwy, bardzo nietolerancyjny, okropnie sentymentalny, ale tak naprawdę prym wiedzie dziewięcioletni Gaylord, nicpoń nad nicponiami.  Żyją tam także praktyczna mama Gaylorda,  bujający w obłokach ojciec, i ciotki, jedna wielka uwodzicielka,  druga zgorzkniała nauczycielka. Jest też i cioteczna babka, która nieustannie myli członków rodziny, bo to pani wiekowa, lub bez przerwy upomina się o powtórzenie tego, co ktoś z rodziny powiedział, bo trochę niedosłysząca. Wracając do Gaylorda, którego nazwałam nicponiem. Myślę, że go nie obraziłam. Nie wierzycie, to przeczytajcie choćby ten krótki fragment:   - Młody Gaylord Pentecost był nieczuły na większość zjawisk. Obudził się i połaził sobie jakiś czas po łóżku. Kiedy go to znudziło, podciągnął pidżamę na nie istniejący brzuch i wyruszył z misją dobrej woli.  Obchód domu zaczął od dziadka. W pokoju dziadka było ciemno. Odsunął zasłony. Zasłony wisiały na mosiężnych kółkach. Odsuwane przez kogoś innego pobrzękiwały jak kastaniety. Odsuwane przez Gaylorda ogłuszały niczym huk karambolu na autostradzie.  Dziadek nie otworzył oczu.  - Wynoś się stąd natychmiast - powiedział.  Pod kołdrą dziadek wyglądał jak twarda, mała, okrągła górka. Gaylord rozpędził się, skoczył i wylądował na jej grzbiecie.  - Jestem rycerz - wrzasnął - a ty jesteś moim wierzchowcem!  - Nie jestem żadnym wierzchowcem - jęknął dziadek. - Jestem starym człowiekiem, który pragnie odrobiny spokoju.  Chłopiec przytknął badawczo palec do jednej prastarej powieki. Potarł powiekę, zamyślony spojrzał w żółtawe,...

Chyba nie muszę zachęcać, mimo to kilka szczegółów jednak zdradzę. W tajemniczym królestwie szkockim DunBroch, wśród lasów, wijących się rzek, łagodnych pagórków, a także niedostępnych gór, mieszka w pięknym zamku z rodzicami królewna Merida. Jak na pannę w jej wieku przystało, podważa każdą decyzję swojej mamy królowej. Wreszcie doprowadza do tego, że w zamku rozpęta się prawdziwe piekło. A wszystko za sprawą przeciętego przez Meridę rodzinnego gobelinu. Mama zostanie przez wiedźmę zamieniona w niedźwiedzicę, ona sama będzie musiała się z groźnym niedźwiedziem zmierzyć. Nie tylko z niedźwiedziem. Będzie musiała się zmierzyć sama ze sobą i udowodnić, że potrafi być dojrzała panną , i odkręcić wszystko, co tak misternie zamotała. To opowieść pełna przygód, intrygujących porwań, ucieczek, wiekowych tajemnic, zaklęć i czarów . Chyba wystarczy, aby się książką zainteresować. I jak to w bajkach bywa, perypetie Meridy zakończą się sukcesem. Swój błąd rudowłosa panna oczywiście naprawi, a przy okazji zrozumie, że droga do odnalezienia rodzinnej harmonii jest długa i kręta. Ale i z takiej drogi można wrócić z tarczą. Trzeba tylko bardzo tego pragnąć. I trzeba wiele zrozumieć. Na koniec dodam, że ponieważ jest to książka napisana na podstawie filmowej opowieści, jej język jest przystępny, zdania krótkie, słownictwo zrozumiałe. Wydawca zadbał też o czytelność liter. Może więc tę książeczkę przeczytać każdy czytelniczy debiutant. Duże litery nie przerażają tak jak drobny maczek. Merida Waleczna Wydawnictwo: Egmont Polska   Kącik małego czytelnika - sprawdź, jakie książki dla dzieci polecają inne mamy