Wszystkie mamy ze sobą coś wspólnego: ten sam lęk

Stale rośnie liczba zalęknionych dzieci, podobnie jak i dorosłych, którzy stale czegoś się boją. Psychologowie twierdzą nawet, że staliśmy się społeczeństwem lękowym. Nadmiar złych wiadomości oraz widmo niewesołej przyszłości powodują, że ciągle się boimy. W takiej atmosferze wychowuje się młode pokolenie. Badania psychologiczne wykazują, że 20 proc. dzieci w wieku szkolnym często przeżywa silne lęki. Kiedy zostaje przekroczona „zdrowa” dawka emocji tego rodzaju i maluch boi się tak bardzo, że to uczucie paraliżuje go, odbiera mu spokojny sen, radość życia, ochotę do poznawania świata? Czy można pomóc dziecku przeżywającemu lęki? Lęk czy strach Te dwa uczucia nie są tożsame, chociaż mówimy, że się boimy, zarówno kiedy przeżywamy strach jak i lęk. Strach przeżywamy w sytuacji realnego zagrożenia. To wrodzona, instynktowna reakcja na grożące obiektywne niebezpieczeństwo, która przygotowuje cały organizm do obrony lub ucieczki (np. przed bólem, ogniem; drapieżnymi zwierzętami i innymi poważnymi zagrożeniami). Strach mobilizuje do działania obronnego, nie jest więc uczuciem jednoznacznie negatywnym, bo często pozwala ocalić życie czy zdrowie. Lęk to szczególna forma strachu. Ten stan emocjonalnego niepokoju pojawia się jako reakcja na zagrożenie, którego źródło nie jest dokładnie znane, a sygnały niebezpieczeństwa często są irracjonalne. Występuje on zwłaszcza w sytuacjach oczekiwania i niepewności, gdy nie mamy kontroli nad tym, co się dzieje. Dziecko nie jest w stanie odróżnić zagrożenia rzeczywistego od irracjonalnego, więc lęk i strach w gruncie rzeczy przeżywa tak samo. Dlatego strach przed utratą rodziców może być dla malucha równie silny i rzeczywisty jak lęk z powodu smoka czającego się pod łóżkiem. Jak reagować Każdy rodzic odczuwa instynktowną potrzebę chronienia swoich dzieci przed wydarzeniami, które mogą...

Dzięki lękowi unikamy niebezpieczeństw (np. groźnego rottweilera, gorącego żelazka). A jeśli to się nie uda, walczymy lub uciekamy. Lęk jest bardzo „praktyczny” u dzieci. Płaczący ze strachu malec zapewnia sobie pomoc; boi się być sam, więc nie oddala się od mamy. A że przy okazji dzieci czują strach przed niegroźnymi rzeczami? No cóż, nie mają wielkiego doświadczenia. Oto czego mogą się bać. Dziecko boi się nieznanych sobie osób Dzieci zaczynają się bać obcych osób około 8. miesiąca życia . Za żadne skarby nie pozwalają wziąć się na ręce mało znanej cioci, wybuchają płaczem na widok listonosza czy sprzedawczyni. Do tego bardzo boją się rozstawać z mamą i urządzają dantejskie sceny, by zmusić ją do pozostania w domu. To bywa kłopotliwe, ale lęk przed obcymi i rozstaniem z rodzicami jest absolutnie normalny. Świadczy o przywiązaniu do najbliższych i dojrzałości dziecka (potrafi odróżnić obcych od „swoich”). Dziecko boi się domowych zwierzaków Roczne dzieci boją się zwierząt . Nic dziwnego: futrzane stwory wyglądają inaczej niż ludzie i nie wiadomo, czego można się po nich spodziewać. Kiedyś ten lęk pomagał nam przetrwać. Nietrudno sobie wyobrazić, jak mogłoby się skończyć głaskanie wilka. Zobacz też: Gdy dziecko boi się psów Dziecko boi się burzy, wiatru i suszarki Dwulatki boją się grzmotów, wycia wiatru itp., bo choć coraz więcej widzą i słyszą, nie rozumieją jeszcze, skąd te dźwięki się biorą. Co im pozostaje? Wiadomo – rozpłakać się i wezwać na pomoc mamę. Współczesnym maluchom przybyło powodów do obaw: przeraża je łoskot tramwaju, warczenie miksera, szum suszarki.   Dziecko boi się tajemniczych, strasznych cieni Mniej więcej w tym samym wieku dzieci zaczynają bać się cieni. Dostrzegają je, ale nie mają pojęcia, jak znalazły się na ścianie ani co zrobić, żeby sobie poszły.  ...

"I nawet kiedy się gniewamy, ja kocham ją, a ona mnie" – napisała moja córka w zadaniu domowym. Miała opisać swoją mamę. Pomyślałam, że to zdanie, jak żadne inne, najtrafniej określa istotę relacji matka-córka, matka-dziecko i to zarówno w czasie dzieciństwa, jak i później, w dorosłości. Nasze relacje z matkami zmieniają się wraz z upływem czasu, wraz ze zmianami, które zachodzą w nas, w nich i w otaczającej nas rzeczywistości. I tak samo będą się zmieniać relacje z naszymi dziećmi. Czego możemy się spodziewać i co już się wydarzyło? Odkrywamy, że mama jest człowiekiem Kiedy jesteśmy dorosłe i kiedy same zostajemy matkami, spływa na nas olśnienie: nasze matki też są ludźmi . Normalnymi, z wadami i zaletami, ze swoimi radościami, smutkami, lękami i nadziejami. Nie są już magicznymi istotami, jakimi widziałyśmy je we wczesnym dzieciństwie, ani irytującymi zrzędami, stojącymi na przeszkodzie do szczęścia, jak postrzegałyśmy je jako nastolatki. Matki to ludzie z krwi i kości. Zaprzyjaźniamy się Kiedy same zostajemy matkami, odnalezienie we własnej mamie przyjaciółki jest jednym z najcenniejszych darów od życia. Pomyślcie o własnym dziecku: czy zawsze będziecie chciały dla niego najlepiej? Tak samo jest z naszymi matkami! One wyciągną do nas dłoń w najtrudniejszych momentach naszej dorosłości, a potem my zrobimy to samo dla naszych dorosłych dzieci. I tak samo, jak nasze mamy, zawsze będziemy się bać o dzieci . Zdradzamy sekrety Nie grozi nam już szlaban, przyznajemy się więc do wagarów w liceum, pocałunku z Kazikiem i wypitego wina w Dniu Wagarowicza. Po czym okazuje się, że one i tak o tym wiedziały! Może jednak nie są ludźmi, tylko istotami magicznymi ? Zobacz, jak niezwykle podobne mogą być córki i matki! Odkrywamy, że jesteśmy do siebie podobne Kiedy jesteśmy małymi dziewczynkami, chcemy być dokładnie takie jak nasze...