Ten moment pojawia się zazwyczaj w okolicach świąt i urodzin, ale nie tylko: chwila, kiedy musimy odmówić dziecku czegoś, o czym marzy, bo nas na to nie stać albo nie chcemy tego kupić. Im dziecko starsze, tym trudniej, bo i wymagania coraz większe. Staczamy ze sobą wewnętrzną walkę, zastanawiając się, które życzenie jest już fanaberią, a które mieści się jeszcze w granicach rozsądku. Same przecież też lubimy kupić sobie coś dla przyjemności, a nie tylko po to, żeby zaspokoić podstawowe potrzeby. Jak to wypośrodkować, by nie dać się zwariować? Zwłaszcza, kiedy zakupy dla dziecka zaczynają wywoływać w nas poczucie winy lub złość...
Dlaczego akurat te emocje? Poczucie winy pojawia się, kiedy nie możemy sprostać oczekiwaniom innych, dać im tego, czego od nas chcą. Złość to druga strona medalu: kiedy my nie dostajemy tego, co chcemy albo kiedy czujemy, że spełniamy potrzeby innych swoim kosztem. Niełatwe te uczucia, ale są naturalną częścią rodzicielstwa.
- Czuję się okropnie winna, że inne dzieci w klasie mojej dwójki mają wszystko, a mnie nie stać. Nie żyjemy w ubóstwie, ale większość domowego budżetu idzie na jedzenie i rachunki, nie ma szans, żebym odłożyła na konsole, tablety itd. Dwóch par markowych butów też nie kupię, kupujemy ubrania w tanich sieciówkach. I jakoś sobie z tym nie radzę, uważam, że zawiodłam moje dzieciaki jako rodzic – zwierza się Iwona, mama dzieci w wieku szkolnym.
Nie chcemy, żeby dzieci odstawały od grupy rówieśniczej albo żeby im dokuczano z powodu ubrań, które noszą czy telefonu, którego używają. Nie chcemy, żeby czuły się gorsze od kolegów i koleżanek z klasy. Z drugiej strony czujemy sprzeciw przeciwko kupowaniu nowego sprzętu elektronicznego tylko dlatego, że właśnie pojawił się nowy model. Nierzadko też po prostu nie stać nas na taki zakup. W tym momencie często czujemy się winne wobec swojego dziecka. I kiepsko oceniamy się jako rodzice. W rankingu popularności na najfajniejszą mamę czy tatę świata spadamy – w swoich oczach – daleko poza podium.
Innym uczuciem, która może w nas wywołać kolejna prośba dziecka o dobra materialne jest gniew: na dziecko, bo znowu o coś prosi lub dlatego, że wywołuje w nas poczucie winy; na partnera, pracodawcę, siebie – z powodu niesprzyjającej sytuacji materialnej. I znowu na dziecko: dlaczego nie może cieszyć się z tego, co ma, okazać więcej wdzięczności?
Złość może pojawić się także dlatego, że ulegamy – znowu kupiłyśmy dziecku nowe drogie buty, na które tak bardzo nalegało albo nowy model smartfona. Uważamy, że to nieuzasadniony wydatek, że naszemu dziecku zbyt łatwo wszystko przychodzi, ale nie umiemy mu odmówić. Raczej zrezygnujemy z zakupu nowych butów dla siebie, niż odmówimy nastolatkowi nowego super plecaka. I to też może wzbudzać w nas gniew i poczucie niesprawiedliwości.
Żeby uniknąć złości na siebie lub dziecko, zanim spełnisz jego zachciankę, zastanów się, czy jest to coś, co w Twojej ocenie jest ważne, czy też czujesz się zmuszona do zakupu. Zadaj sobie następujące pytania:
Jak wybrnąć z tego kręgu negatywnych emocji? Co zrobić, by nauczyć się odmawiać dziecku bez poczucia winy? Po pierwsze, jak zauważa psycholog Agata Marszałek, odmawianie jest często trudniejsze dla nas niż dla dziecka i to my mamy z tym większy problem: - Rodzicom dużo trudniej jest mówić "nie" niż dzieciom. Rodzicielskie "nie" często budzi w nas wyrzuty sumienia, żal, poczucie winy. Dzieci wydają się mieć z tym słowem mniej problemu – przekonuje Marszałek.
Kupowanie dziecku wszystkiego, o co poprosi jest też po prostu krzywdzące dla dziecka, bo tworzy nierealistyczny obraz świata. - Odmawianie nie tylko nie jest niczym złym, ale wręcz jest ważną umiejętnością każdego rodzica – podkreśla psycholog. - Jest rozwojowe dla dziecka. Pozwala mu konfrontować się z realnym światem i realnymi ograniczeniami, które w ciągu całego życia będą pojawiały się na jego drodze. Dobrze, jeśli dzieci uczą się radzić sobie najpierw z małymi frustracjami, jak np. niemożność posiadania autka, którym bawi się kolega lub różowej spódniczki, w której przyszła do przedszkola koleżanka. Jeśli na tym etapie uda się pokazać dziecku, że nie wszystko jest warte awantur lub że można na coś poczekać lub z czegoś zrezygnować, to dużo łatwiej nasz nastolatek za parę lat zaakceptuje fakt, że nie może dostać najnowszego modelu telefonu lub ekstra gry komputerowej. W konsekwencji łatwiej mu będzie funkcjonować w dorosłym życiu, kiedy to każdego niemal dnia większość z nas musi podejmować decyzje i godzić się z ich konsekwencjami – wyjaśnia Agata Marszałek.
Ważny jest sposób, w jaki wytłumaczymy dziecku powód naszej odmowy: - Myślę, że bez względu na okoliczności ważna jest konsekwencja – mówi psycholog. - Jeśli rodzic ma pewność, że na coś się nie zgadza, powinien tę pewność okazać przez nieugiętą odmowę. Maluchowi można "osłodzić" tę stanowczość proponując mu coś w zamian – coś, co niezwiązane jest z materialnym wymiarem: wspólny czas, pomysł na zabawę itd. Pokazujmy tym samym, że nie trzeba "mieć", żeby się cieszyć i doświadczać przyjemności. Pokazujemy, że rzeczy materialne można z łatwością zastąpić tym, co nie wymaga nakładów finansowych i co ma każdy: wyobraźnią, kreatywnością, zaangażowaniem. I że do tego każdy z nas ma w zasadzie nieograniczony dostęp – tłumaczy.
Co z nastolatkami? Ich potrzeby są większe, a presja rówieśników nie do zlekceważenia. Agata Marszałek mówi, że starszemu dziecku można wyjaśnić, w sposób adekwatny do wieku, dlaczego nie zgadzamy się na spełnienie prośby. Taka postawa niesie ze sobą wiele korzyści: - Starsze dzieci uczą się w ten sposób uczestniczenia w rodzinnych decyzjach związanych z różnymi ograniczeniami oraz swojego "wkładu" w funkcjonowanie materialne rodziny – wyjaśnia psycholog. - Warto też pokazywać dzieciom i tłumaczyć na różnych płaszczyznach funkcjonowania, że to, co mają, za ile i jakiej marki tak naprawdę nie zmieni tego, jakie są i kim są. Że tego się nie da kupić lub przelicytować. Rodzic może pomóc dziecku zainwestować w siebie – w wiarę, że jest jedyne w swoim rodzaju i bezcenne – podkreśla Marszałek.
Zgadza się z tym Kasia, mama gimnazjalistki: - Pamiętam ze swojego dzieciństwa, że rodziców nie stać było na wiele rzeczy, które mieli moi rówieśnicy. Rozumiałam to. Pewnie, chciałam mieć takie same dżinsy i czasem byłam zła na rodziców i miałam do nich żal, ale nie było to coś co zniszczyło mi dzieciństwo. Miałam fajnych przyjaciół, bo sama byłam fajna. I oni też. I to jest najważniejsze, patrząc teraz z perspektywy rodzica – nauczyć dziecko, że nie to, co mamy sprawia, że jesteśmy fajni, tylko to, jacy jesteśmy w środku.
Twoje ulubione produkty w wyjątkowych cenach. Rabat do -40% na wybrany asortyment dostępny na cocolita.pl. Szczegóły na stronie.
Rabat -20% przy zakupach produktów za min. 99 zł. Rabat -25% przy zakupach za min. 299 zł. Rabat nalicza się po wpisaniu kodu promocyjnego: CLARINS2024. Rabat nie dotyczy produktów z linii Precious. Kod promocyjny działa do 25.04.2024 do godz. 7:00. Szczegóły na stronie www.
Rabat na wszystkie produkty Pharmaceris dostępne na www.pharmaceris.com. Oferta nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły u Partnera.
Rabat 20% na produkty do pielęgnacji twarzy skłonnej do niedoskonałości. Oferta obejmuje wybrane produkty z linii Calendula, Clearly Corrective oraz Anti-Blemish. Rabat dostępny w sklepach stacjonarnych i na kiehls.pl. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Rabat 25% na zakupy za minimum 499 zł w sklepie internetowym www.karcher.pl. Oferta dotyczy produktów nieprzecenionych z kategorii Home&Garden i nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły na stronie www.
Rabat na cały asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych i na e-clarena.eu. Promocja obowiązuje dla zamówień powyżej 100zł oraz obejmuje produkty nieprzecenione. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Dlaczego my, mamy, jesteśmy zmęczone, ciągle w biegu, nie mamy chwili na złapanie oddechu? „Chcemy wszystko robić jednocześnie. To nas gubi. Byłoby nam dużo łatwiej, gdybyśmy nie miały wobec siebie tak wielkich oczekiwań i robiły różne rzeczy w swoim tempie” – mówi Kinga Ślużyńska, psycholog, life coach, psychoterapeuta . A czy można inaczej? Sprawdź. My, matki, żyjemy chyba tylko dzięki kawie. W ciągłym biegu! Jak my dajemy sobie w ogóle radę? Czasem mam wrażenie, że ostatkiem sił, szczególnie wtedy, gdy kobieta ma na sobie obowiązków za 2-3 etaty. Ogrom zadań, które kobiety na siebie biorą, bywa porażający. Potem ledwo się z tym wyrabiają, pracują w weekendy, siedzą po nocach, kosztem np. snu, randki z mężem czy wypoczynku. Znak naszych czasów, czy tak było zawsze? Nasze matki też tak goniły ostatkiem sił? Wydaje mi się, że kiedyś mieliśmy większą pomoc rodziny, mieszkaliśmy bliżej siebie, częściej korzystaliśmy z pomocy babci, sąsiadów, koleżanek, nie było komputerów, smartfonów, nie zabieraliśmy pracy do domu. Ale czy kiedyś kobiety miały lżej i były bardziej wypoczęte? Trudno powiedzieć. W dzisiejszym świecie jest na pewno więcej oczekiwań, jakie my kobiety chcemy spełniać np. określonego wzorca macierzyństwa, perfekcyjnej pani domu. Chcemy dobrze pełnić swoje role, a nawet kilka na raz i to na 100 proc. Rozmawiając z kobietami słyszę, jak bardzo chcą robić karierę, być dobrą żoną, doskonałą matką... One nie tylko chcą pracować, chcą robić coś wyjątkowego, z pasją, mieć osiągnięcia. I jeszcze chcą to jednocześnie godzić z opieką nad małymi dziećmi. Niestety nie da się wszystkiego robić na raz, na 100 proc. i jeszcze być przy tym wypoczętą. To, że tak wiele od siebie oczekujemy, budzi dużo napięcia– już od tego można poczuć się zmęczonym! Skąd bierze się ta presja? Z zewnątrz czy od nas samych?...
Dziecko - kochasz je nad życie, ale czasami doprowadza cię do wściekłości. Podnosisz głos, a za chwilę masz wyrzuty sumienia widząc jego wykrzywioną w podkówkę buzię. Obiecujesz sobie, że już nigdy nie nakrzyczysz na dziecko , nie stracisz panowania nad sobą. Do następnego razu. Dzieci marudzą, płaczą, zachowują się irracjonalnie. Odmawiają współpracy, kiedy trzeba się spieszyć. W takich sytuacjach czujesz złość na dziecko. Znowu to robi – myślisz sobie. Robi mi na złość. Już nie mogę. Nie wytrzymam, mam dość. I wybuchasz. Krzyczysz, twoje dziecko się boi, a ty czujesz się podle. Chcesz nauczyć dziecko panowania nad emocjami, ale czujesz, że sama nie jesteś dobrym przykładem. Skąd bierze się ta złość, którą odczuwasz w stosunku do dziecka? Złość nie jest zła Wyobraźmy sobie taką sytuację: codziennie rano budzisz dziecko, żeby iść z nim do przedszkola. Potem biegniesz do pracy. I każdego ranka powtarza się ten sam scenariusz : najpierw dziecko nie chce wstać, potem nie chce się ubrać, potem rozlewa na siebie mleko, potem płacze, bo nie chce wyjść z domu albo zaczyna się czymś bawić i nie chce tej zabawy przerwać. A minuty nieubłaganie mijają. Wiesz już, że znowu wyjdziecie za późno i znowu spóźnisz się do pracy. Boisz się reakcji szefa. Do tego jesteś niewyspana. Co robisz? W którymś momencie pękasz: może już przy ubieraniu, może dopiero przy rozlanym mleku: zaczynasz krzyczeć . Jesteś zła, sfrustrowana i zestresowana. Złość bierze górę. Złość sama w sobie, jako uczucie, nie jest zła. Zły może być sposób, w jaki ją wyrażamy - i to tutaj jest pole do pracy nad sobą. Odczuwamy całe spektrum różnych emocji – niektóre są przyjemne, inne nie. Każda ma jakiś cel, czemuś służy. Złość jest sygnałem ostrzegawczym : coś mi nie pasuje, czuję się zagrożona, moje potrzeby są zaniedbywane. Złość motywuje do zmiany sytuacji...
Dziecko płacze, nie chce zasnąć, kłóci się z tobą lub nie chce jeść… – czujesz, że tracisz panowanie nad sobą. Masz nawet ochotę nakrzyczeć albo, co gorsza, złapać je za ramiona i mocno potrząsnąć... Na szczęście, nad złością można nauczyć się panować. Dziecko złości cię i denerwuje? Przeczytaj nasz wywiad z psycholog Justyną Biernacką, trenerką psychospołeczną i działaczką Fundacji Mama. Justyna Biernacka prowadzi warsztaty dotyczące opanowywania trudnych emocji „Gniew – jak go wyrazić nie krzywdząc innych”. Trudno przyznać się – przed samą sobą i przed innymi – że dziecko złości albo denerwuje. Justyna Biernacka: Warto spojrzeć na emocje trochę inaczej niż zwykle. W opinii wielu z nas złość czy gniew to złe emocje. Tymczasem nie warto dzielić ich na lepsze czy gorsze i oceniać ich. Każdy z nas odczuwa całą gamę emocji – i bez względu na to, czy to przyjemne, czy nie, są one cenne. I niezwykle potrzebne. To znaczy, że jest jakiś pożytek z tego, że złoszczę się na dziecko?! JB: Wszystkie emocje to znaki-sygnały, które informują nas, w jakim jesteśmy stanie. Złość albo gniew są jak lampka ostrzegawcza w samochodzie, która informuje nas o pustym baku. Co robimy wtedy, kiedy podczas jazdy taka lampka się zaświeci? Tankujemy na najbliższej stacji benzynowej, prawda? Tak samo jest ze złością: jej pojawienie się informuje nas, że jakieś nasze potrzeby są niezaspokojone. Zobacz też: Gdy puszczają nerwy. Jak okiełznać emocje? I co powinnam zrobić, kiedy poczuję złość? JB: Przyjrzeć się jej, ale tak, jak przyglądamy się naszemu sprzymierzeńcowi. Pomyśleć: „To, że ja ją odczuwam, to dobrze, bo ona podpowiada mi, jakim jestem człowiekiem, czego potrzebuję”. Nie próbujmy jej stłumić, bo to się nie uda. Taka tłumiona złość pozostaje w nas i obraca się przeciwko nam. Jednak nie warto też...
