Kiedy dziecko zacznie chodzić

Chodzenie wydaje się najprostszą czynnością pod słońcem. Spacerujemy, maszerujemy, stąpamy tanecznym krokiem, nie poświęcając tym czynnościom szczególnej uwagi. Tymczasem to wcale nie jest takie proste. Chodzenie wymaga silnych, prawidłowo napiętych mięśni (i to nie tylko nóg, ale też grzbietu, klatki piersiowej itd.), rozwiniętego zmysłu równowagi i wystarczająco dojrzałego, sprawnie działającego układu nerwowego. Krok po kroku Jak dziecko uczy się tej trudnej sztuki? Stopniowo! Na początek musi zacząć kontrolować swoje ciało: najpierw głowę, potem tułów, ręce, a końcu nogi. A to musi troszeczkę potrwać! Choć jedne smyki uczą się chodzić szybciej, a inne później, wszystkie przechodzą te same fazy rozwojowe. Autorzy książki „Pierwsze 365 dni życia dziecka”, Theodor Hellbrügge i J. Hermann von Wimpffen, przedstawiają je tak: - 1. miesiąc. Maleństwo już… „chodzi”. Gdy weźmiesz je pod paszki i postawisz na stole, zacznie „maszerować” – opierać o podłoże to jedną, to drugą nóżkę. To chód automatyczny, odruch, po którym już niedługo nie pozostaje nawet ślad. I dobrze, bo tylko jego zniknięcie umożliwia dziecku naukę prawdziwego chodzenia. - 3. miesiąc. Dziecko zgina nóżki. Gdy próbujesz postawić malucha na podłodze, zegnie nogi, jakby chciał „uciec” podłożu. - 5. miesiąc. Brzdąc prostuje nóżki. Postawiony na podłodze (i trzymany pod paszkami) ma proste nogi. Potrafi nawet na sekundę czy dwie przejąć ciężar swojego ciała. Z każdym dniem radzi sobie coraz lepiej. - 7. miesiąc. Malec sprężynuje. Na przemian zgina i prostuje nóżki, odpychając się od podłoża. I bardzo mu się to podoba! - 9. miesiąc. Dziecko trzymane przez mamę lub tatę za obie rączki potrafi już stać. Umie to robić nawet przez dłuższą chwilę! - 10. miesiąc. Brzdąc z radością podciąga się do pozycji stojącej. Robi to, trzymając się...

Chodziki dla dzieci jeszcze do niedawna były sprzętem często kupowanym przez rodziców. Kiedy dziecko uczyło się chodzić, dorośli wkładali je do chodzika i przez chwilę mogli odpocząć od ciągłego prowadzenia malucha za rękę. Wierzono, że chodzik pomaga dziecku w nauce chodzenia. Fakty okazały się zupełnie inne. Klasyczne chodziki nie tylko nie pomagają w stawianiu pierwszych kroków, ale również  są przyczyną wielu kontuzji i urazów , mogą zaburzyć prawidłowy rozwój fizyczny dziecka. Czy zatem dziecko w ogóle nie powinno z nich korzystać? Czy istnieje bezpieczny chodzik dla dziecka? Spis treści: Chodzik dla dziecka a nauka chodzenia Dlaczego chodziki dla dzieci są niebezpieczne Co zamiast chodzika? Bezpieczny chodzik dla dziecka nie istnieje, ale... Chodzik dla dziecka a nauka chodzenia Zwykły chodzik nie tylko nie ułatwia nauki chodzenia, ale ją utrudnia. I nie chodzi tylko o to, że chodziki dość często przyczyniają się do wypadków i kontuzji. Specjaliści od lat odradzają rodzicom zakup chodzików ze względu na to, że zamiast stymulować rozwój dziecka, działają dokładnie na odwrót. Dziecko umieszczone w chodziku: nieprawidłowo obciąża stopy, bo uczy się odpychać od podłoża palcami, nieprawidłowo ustawia miednicę, a przez to również kręgosłup, nie uczy się samodzielnego utrzymywania równowagi, bo nie musi o to dbać (chodzik robi to za nie), źle ocenia odległości, nie trenuje odpowiednich mięśni potrzebnych do chodzenia, przez co samodzielne chodzenie, a wcześniej także raczkowanie, ulega opóźnieniu, nie wie, jak radzić sobie w razie upadku. – Odradzam używanie chodzików, bo nie stymulują rozwoju dziecka – mówi Bożena Cieślak-Osik, położna, psycholog ze Szpitala Klinicznego WUM w Warszawie. – Chodzik nie jest potrzebny i zbyt wcześnie wymusza pionową postawę, co może być...

Harmonijny rozwój ruchowy dziecka jest dla każdego rodzica priorytetową sprawą. Jakiekolwiek zaburzenia w tej dziedzinie powinny być jak najszybciej wychwytywane i leczone. U noworodka motoryka to nieskoordynowane ruchy ciała, najczęściej w reakcji na dźwięk. Niemowlę potrafi już zwracać głowę w stronę dobiegających odgłosów, uczy się także ruchów cyklicznych jak przy potrząsaniu grzechotką, a później trójfazowych – przy sięganiu i chwytaniu. I chociaż u każdego dziecka rozwój psychofizyczny przebiega indywidualnie, to jednak są pewne przedziały wiekowe, w których maluch powinien nabyć nowe umiejętności w zakresie ruchu. Rozwój ruchowy dziecka I tak: w 3. miesiącu dziecko uniesione do pionu, prosto trzyma główkę i potrafi przewrócić się w pozycji leżącej z pleców na bok. Około 6. miesiąca posadzone lub podciągnięte siedzi, obraca się też z brzucha na plecy i odwrotnie. W 8. miesiącu umie już samo usiąść i zaczyna pełzać. W 10– 11. miesiącu maluch samodzielnie stoi oraz raczkuje. W pierwszym roku życia dziecko zaczyna chodzić. Dokładniej wygląda to tak: Do 6 tygodnia w pozycji leżącej na plecach obrót głowy z policzka na policzek odbywa się wraz z chaotycznymi ruchami rączek i nóżek. Można zaobserwować gwałtowny wyrzut rączek i nóg z objawami niepokoju, które powodują zmiana położenia ciała lub zadziałanie silniejszego bodźca słuchowego, dotykowego czy świetlnego (to tzw. odruch Moro ). U noworodka występuje też prymitywne kopanie, kiedy dziecko jedną nóżkę zgina w kierunku brzucha we wszystkich stawach, a drugą w tym samym czasie prostuje. Leżąc na brzuchu noworodek opiera ciało na jednym policzku, nadgarstkach, mostku i zgiętych kolanach. Łokcie ma cofnięte do tyłu, a miednicę uniesioną nad podłożem. Już teraz maluch próbuje unosić główkę i obrócić ją na drugi policzek. Od 6 tygodnia do 3 miesiąca w pozycji...