Na kogo wyrośnie Twoje dziecko?

Dzień pod wezwaniem cudzego bachora Siadam. Jest szansa, bo tramwaj prawie pusty. Bach! Potem delikatniejsze bach, bach! Obrywam w siedzenie. Za mną usiadł bachor. Bachor zazwyczaj siedzi, a mamusia lub babcia stoją. I niańczą. Trajkoczą, czy zjadł, czy dobrze mu się siedzi, czy nie duszno, czy może chce pić… Ratunku. Słuchawki do uszu. Bach! Jestem spokojna! Bach, bach! Wstaję. Postoję. Co mi szkodzi? Schudnę. To w sumie zawsze jakiś wysiłek.   Wysiadam. Pokopana. Idę po kawę. Kolejka, jak co dzień. Proszę o to, co zwykle. I widzę. Kolejny. Do szyby przylgnął glonojad. Przełykam, on ze mną, ugryzłam ciastko - on wpatrzony.  Wychodzę i przyśpieszam, bo a nuż zacznie mnie to potworzysko gonić? Mijam pomnik. Frruuu! Mija mnie nastolatek na deskorolce . Fruuu! Leci drugi. Uff, nie oblałam się. Oddycham w pracy. Sami dorośli ludzie. Czuję, że ten dzień nie będzie łatwy. Postanowiłam wyskoczyć na popołudniowe spotkanie z koleżankami . 5 okropnych bab Spotykamy się w pięć. Co jedna, to lepsza. Każda z jakąś anegdotą z tygodnia. Dzielę się porankiem. Trafiłam. Temat rzeka. Płyniemy. Co nas najbardziej wkurza w dzieciach? Bycie w centrum uwagi . Dziecko, nie - dzieć (w końcu to nie byle jakie dziecko), wymaga wymaga publiki. Koniecznie ma patrzeć każdy! Piszczolenie, domaganie się wszystkiego i niczego. Grunt, że głośno i od obcych ludzi. Przed obcymi dziećmi trzeba wszystko chować. A to coś zbije, a to połknie. W oczach trzeba mieć detektor samobójcy. Jak już schowam do torebki wszystkie cenne rzeczy, to zawsze, ale to zawsze, znajdzie się jakieś dziecko w restauracji , które nurkuje w jej czeluściach. Za każdym razem obiecuję sobie, że następną torbę kupię w bardziej dorosłych i  mniej neonowych kolorach. Gapią się nachalnie (patrz glonojad). Skutek? Wylewam na siebie wszelkiego rodzaju płyny. Zagadywanie i pytanie, czy się pobawię....

Co robić, gdy pojawiają się problemy w przedszkolu? Podpowiada   Beata Chrzanowska-Pietraszak, psycholog i psychoterapeuta z "Uniwersytetu dla rodziców " Moja córeczka nie chce chodzić do przedszkola. Co rano w szatni wpada w histerię, krzyczy „Nie zostawiaj mnie mamusiu! Błagam! Będę już z grzeczna!”. Pęka mi serce i czuję się jak kat. ( Dagmara, mama 3,5-letniej Marty) Zdaniem Beaty Chrzanowskiej są dwie możliwości: albo Marcie jest z jakiegoś powodu źle w przedszkolu albo jej mama tak naprawdę nie chce, by mała tam chodziła. Tak czy inaczej trzeba zrobić wszystko, by poprawić sytuację, zanim  Dagmara osiwieje ze zmartwienia, a jej dziecko na dobre zrazi się do przedszkola.   –  Myślę, że warto zacząć od spokojnej rozmowy z córeczką . Jeśli problem dotyczy przedszkola, trzeba go zidentyfikować. Może mała nie cierpi leżakowania? Albo pokłóciła się z najlepszą koleżanką? Warto  także porozmawiać z nauczycielką, być może z jej pomocą uda się rozwiązać zagadkę – radzi Beata Chrzanowska.  Także Dagmara powinna przyjrzeć się swoim uczuciom . – Zdarza się, że mamy tak naprawdę wcale nie chcą by ich dzieci chodziły do przedszkola. Posyłają je tam, ale mają ogromne poczucie winy, czują, że je krzywdzą. Dzieci to wyczuwają i mają w głowie bałagan: „Muszę iść w miejsce, którego moja mama nie lubi. Będzie strasznie!” Przeczytaj także: "Mamo, weź mnie stąd" - wywiad z psychologiem o pierwszych dniach w przedszkolu Moja córeczka próbuje rządzić innymi dziećmi. Gdy nie chcą jej słuchać, poszturchuje je, a nawet bije. Nie wiem, gdzie się tego nauczyła. (Ewa, mama 4-letniej Wiktorii) - Gdy dziecko jest agresywne , warto przyjrzeć się dorosłym, którzy je otaczają. Maluchy są jak lusterka, w których odbija się ich zachowanie.  Rodzice nie muszą bić się czy wrzeszczeć, by mały człowiek nauczył się rozwiązywania...

Nasza  suczka ma męskie imię: Scooby Doo.  Nazwał ją tak mój syn, wówczas 5-latek, bo podobnie jak większość kolegów z przedszkola oszalał  na punkcie psa-detektywa.  Gdybyśmy mieli już wtedy mieli więcej zwierząt (teraz mamy), nosiłyby pewnie imiona Zack (jeden z Power Regnersów), Ben 10,  a może nawet  R2 -T2 (robot ze Star Wars)... Polecamy także: Dziewczynki kochają różowy? Sprawdzamy   Skąd się biorą przedszkolne mody? Dlaczego nagle pojawia się  zbiorowe uwielbienie dla  jakiejś postaci z kreskówki czy filmu albo właśnie tej, a nie innej zabawki ? Dlaczego nagle wszystkie dziewczynki marzą o Barbie-Syrence, różowej spódniczce  albo Pet shopach,  wszyscy chłopcy  chcą bawić się bakuganami i właśnie taką a nie inną wyścigówką? –  To zupełnie normalne – tłumaczy Beata Płażewska, psycholog dziecięcy . -  W końcu my, dorośli, także ulegamy (w mniejszym lub większym stopniu) różnym modom: przeważnie nie nosimy spodni-dzwonów i kwiatów we włosach, łączymy salon z kuchnią (albo nie mielibyśmy nic przeciwko), oglądamy "Grę o tron". Nawet jeśli  w jakiś sposób wyróżniamy się otoczenia i tak szukamy „swoich” (ludzi, którzy tak jak my nie jadają mięsa, noszą dredy albo wynoszą telewizor na śmietnik itd),  bo nawet dorosłemu człowiekowi niełatwo być outsiderem. Dziecku tym bardziej. My, Spidermaniacy Przedszkolaki podążają za modą wyjątkowo ochoczo, bo właśnie uświadomiły  sobie, że są istotami społecznymi. –   Roczny czy nawet 2-letni brzdąc zajmuje się przede wszystkim sobą. Dziecko, które trafia do przedszkola , zaczyna interesować się tym,  co dotyczy innych dzieci i chce w tym uczestniczyć.  Chce wejść w grupę, odnaleźć się w niej – wyjaśnia psycholog. Gadżety to ułatwiają, bo są punktem  zaczepienia: można od nich zacząć rozmowę („Ooo, masz Spidermana, pokaż! A mój...