Kłótnie w małżeństwie są... potrzebne! Jak kłócić się mądrze?

O różnicach w wychowywaniu dzieci między pokoleniem naszych rodziców i naszym opowiada prof. Anna Brzezińska. Czy to prawda, że niemowlę wpływa na sposób, w jaki inni się nim zajmują? To wspaniałe odkrycie psychologii rozwojowej. Dziecko to nie tylko ktoś, komu my zaspokajamy potrzeby. Już od urodzenia wymusza pewne zachowania z naszej strony. Jedno lubi być noszone, inne reaguje na to złością. Trzeba nauczyć się rozpoznawać, co nam sygnalizuje. Poza tym, kiedy dorosły pochyla się nad niemowlęciem, ono w wyraźny sposób okazuje swoje zadowolenie i radość. To zachęca do zabawy z nim, np. uśmiechania się, chowania twarzy za pieluszkę. Jeśli dziecko układa buzię w podkówkę, robi się niespokojne, rodzic zwykle zmienia zachowanie. Gdy obserwuje się taki kontakt nagrany na wideo, widać jak reakcje mamy lub taty dostrojone są do reakcji malucha. Tak zachowuje się dobry opiekun. Zły – nie czuje rytmu dziecka, więc zabawy często kończą się płaczem. Bywa też, że malec dostosowuje się do gorszego nastroju rodzica, np. smutku. Nawet już kilkumiesięczne niemowlę to odczuwa. Może się wydawać, że po prostu gorzej śpi czy je, a ono w taki właśnie sposób reaguje na zdenerwowanie dotykającej go mamy, na szorstki ton jej głosu. Jeśli ma ona dużo obowiązków i z żadnego nie może zrezygnować, łatwo wpędza siebie lub innych w poczucie winy. Jest ciągle napięta i dziecko to czuje. Wówczas znalezienie rozwiązania jest niezwykle trudne. Udaje się to zrobić, gdy mama ma wokół siebie dużo zrozumienia i wsparcia. Lepiej być przez godzinę tylko dla dziecka niż cały dzień obok niego? A co z poczuciem, że jest ono dla mamy najważniejszą osobą na świecie? Nawet jeśli mama wraca do domu dopiero wieczorem, może okazać dziecku, że jest dla niej najważniejsze. Dobrze, gdy zadzwoni w ciągu dnia, wyśle SMS, poprosi opiekunkę, by powiedziała: „Mamusia...

Jeśli przedszkolanka sygnalizuje ci, że twój kilkulatek ma problem w nawiązaniu kontaktu z kolegami albo w ogóle nie słucha jej poleceń, nie wpadaj od razu w panikę. Dzieci – tak jak dorośli – mają czasem problemy. Pamiętaj też, że zawsze powinnaś być adwokatem swojego dziecka. Pani zwraca ci uwagę, że jest nieposłuszne , za dużo płacze czy brzydko mówi ? Traktuj problem z powagą, postaraj się go rozwiązać, ale nigdy nie potępiaj dziecka. Ono także przeżywa stres związany z kłopotami. Jeśli nie ty, to kto inny będzie jego obrońcą i wsparciem? Dlatego przyjrzyj się problemowi dziecka i znajdź rozwiązanie. Dziecko bije innych w przedszkolu Każdemu dziecku zdarza się czasem uderzyć w kłótni kolegę czy siłą wydrzeć zabawkę. Bywają jednak takie kilkulatki, które nadużywają swojej siły i z tego powodu stają się dla innych niebezpieczne. Prawdopodobne przyczyny: Agresja dziecka może być wynikiem braku innych wzorców rozwiązywania problemów. Jeśli dwulatek widzi, jak w piaskownicy opiekunka pozwala na wyrywanie komuś łopatki, to zaczyna sądzić, że użycie siły po prostu się opłaca. Czasem taki brak pozytywnych zachowań dodatkowo jest wzmocniony werbalnym komunikatem. Kilkulatek wówczas słyszy, jak dorośli na widok agresywnego dziecka stwierdzają: „Bardzo dobrze, przecież musi sobie radzić w życiu!". Bywa jednak też tak, że bijące kogoś dziecko za wszelką cenę po prostu próbuje zwrócić na siebie uwagę dorosłych („Mama tak długo rozmawia z ciocią. Jak klepnę Karolinkę, to na pewno szybko skończy."). Możliwe rozwiązania: Pokazuj dziecku, jak ma rozwiązywać konflikty. Tłumacz też, jak czuje się osoba skrzywdzona. Powiedz, że uderzenie boli, jest także przykre i smutne. Jeśli dziecko traktuje bicie jako sposób kontaktu, pokaż jak może go nawiązać inaczej, np. głaszcząc po policzku czy podając rękę. Uświadom dziecku, jak wielka może...

Lubimy się skarżyć i narzekać, ale nigdy nie narzekamy na brak orgazmu, przynajmniej nie otwarcie. A przecież jedyną szansą na zmianę tej sytuacji jest otwarta rozmowa z partnerem. Dlaczego więc kobiety udają orgazm? Nie wiadomo o co chodzi z tym udawaniem orgazmu Nie da się tego przeżycia nie zauważyć, przeoczyć – to tak jak z wybieraniem butów... szukamy, szukamy, jedne podobają nam się bardziej inne mniej. Kiedy nas ktoś pyta, jakich szukamy, to nie potrafimy powiedzieć, ale jak już je zobaczymy, to wiemy, że to te i żadne inne się nie liczą. Statystyka wskazuje, że problemy z orgazmem mają częściej młodsze kobiety (w różnych raportach i badaniach 26–44 proc.) niż starsze (7–16 proc.). Oczywiście ma to związek z doświadczeniem i znajomością swojego ciała, ale badający zachowania seksualne odkryli, że kobiety, które szczytują łatwo i wielokrotnie, łączy jedna podstawowa cecha – biorą odpowiedzialność za swój orgazm. Nie polegają na telepatii, potrafią przekazać partnerowi, swoje odczucia, potrafią mu pomóc. Zaburzenia szczytowania – może to wina partnera? A co jeśli kobieta nie może osiągnąć orgazmu z tym akurat partnerem? Z poprzednim partnerem – czego oczywiście nie może powiedzieć nowemu – bez problemu i raz za razem rozkoszowała się seksem, a teraz rozczarowanie. Żeby nie sprawić mu przykrości... udaje orgazm. No i tu już trudniejsza sprawa, bo rada „zmień partnera” jest raczej nie na miejscu. Ale zawsze można spróbować nauczyć go czegoś nowego. Co daje udawanie orgazmu? Można w ten sposób uniknąć opinii „oziębłej”. Wyobraźcie sobie mężczyznę, który nigdy nie ma wytrysku – każdy pomyśli, że to z nim coś jest nie tak. Więc kobiety, by uniknąć oskarżeń partnera i szukania winy w sobie – udają, że nie mają zaburzenia szczytowania. A jeśli wina nie całkiem leży po stronie kobiety? Przy braku...