Ciężarna na łódzkiej porodówce wymagała pomocy... straży pożarnej

Mój mąż nie chce być przy narodzinach synka. Twierdzi, że nie jest w stanie przewidzieć swojej reakcji na widok krwi, mojego bólu itd. W pewnym sensie go rozumiem i nie chcę do niczego zmuszać. Ale nie chcę też być podczas porodu sama. Poprosiłam więc moją przyjaciółkę, by pojechała ze mną do szpitala. Czy dobrze zrobiłam? Małgosia z Olesna Jasne stanowisko męża w sprawie porodu Świetnie, że Pani mąż jasno określił swój stosunek do uczestniczenia w narodzinach synka. To ważne, bo osoba towarzysząca przyszłej mamie podczas porodu ma zwiększać poczucie bezpieczeństwa, kontroli nad sytuacją, mobilizować przyszłą mamę do korzystnego dla siebie i dziecka zachowania. Ma być wsparciem, a nie źródłem dodatkowego niepokoju czy obaw. A tak mogłoby być, gdyby wbrew swoim obawom mąż towarzyszył Pani przy narodzinach dziecka. W takiej sytuacji najlepiej jest, gdy przyszły tata zostanie w domu, mimo że porody rodzinne są ostatnio popularne. Przyjaciółka przy porodzie to dobry pomysł Ponieważ nie chce Pani rodzić sama, dobrze stało się, że poprosiła Pani przyjaciółkę, by towarzyszyła Pani podczas porodu w szpitalu . Druga kobieta może tak samo dobrze pomóc jak młody tata. Zwłaszcza że taka praktyka jest usankcjonowana tradycją. Jedne z pierwszych badań, które dostarczyły wiedzy o zaletach obecności przy porodzie osób spoza personelu medycznego, wcale nie dotyczyły zresztą przyszłych tatusiów. Analizowano wtedy rolę tzw. douli – kobiety bez przeszkolenia medycznego, która była z rodzącą przez cały poród, wspierając ją swoim zainteresowaniem, rozmową i dotykiem. Okazało się, że kobiety, którym towarzyszyła doula, rodziły krócej, a po porodzie chciały dłużej pozostać z dzieckiem. Jej obecność zmniejszała lęk i ułatwiała kobiecie dostosowywanie się do wskazówek położnych i lekarzy. Wyniki badań dotyczących douli pokazują, że obecność...

Kiedyś ludzie próbowali rozpoznać płeć dziecka po zachciankach ciążowych lub kształcie brzucha ciężarnej. Dziś mamy badanie ultrasonograficzne, czyli USG, dzięki któremu na długo przed porodem w wiarygodny sposób można określić, czy urodzi się chłopiec, czy dziewczynka.  To, kiedy dokładnie poznamy płeć dziecka, zależy między innymi od  doświadczenia lekarza,  jakości aparatu USG i od tego, czy to pierwsza, czy kolejna ciąża. Decyduje o tym też samo dziecko, a dokładnie pozycja, jaką przyjmuje podczas badania. Niektórzy rodzice mogą skorzystać również z innych metod poznawania płci niż USG. Wszystkie sposoby sprawdzania płci dziecka opisujemy poniżej. Spis treści:  Kiedy można poznać płeć dziecka? Kiedy widać płeć dziecka na USG? Czy na USG dopochwowym lepiej widać płeć dziecka? Czy lekarz wykonujący USG może się pomylić w ocenie płci dziecka? Test na płeć dziecka – czy warto zrobić? Jak rozpoznać płeć dziecka – przesądy Kiedy wykształca się płeć dziecka? Kiedy można poznać płeć dziecka - w którym tygodniu, miesiącu?  Płeć dziecka można poznać wtedy, gdy wykona się jedno z trzech opisanych niżej badań .  Pierwszym i najczęściej wykonywanym badaniem, które pozwala poznać płeć dziecka, jest USG . Aby lekarz mógł stwierdzić, czy urodzi się chłopiec czy dziewczynka, dziecko musi być tak ułożone, aby za pomocą ultradźwięków udało się wykonać przekrój podłużny płodu w linii środkowej jego ciała. USG w ciąży nie daje 100 procentowej pewności co do płci dziecka, zwłaszcza jeśli wygląda na to, że ma się urodzić chłopiec – czasami lekarze mylą pępowinę z penisem. Drugim badaniem jest amniopunkcja i badanie kariotypu dziecka . Amniopunkcję wykonuje się od 13. tygodnia ciąży zgodnie z kalendarzem ciąży. Pobiera się wtedy płyn owodniowy i...

Miałaś fachową i przyjazną opiekę w trakcie porodu? Masz szczęście! Okazuje się, że w wielu polskich szpitalach rodzące wciąż muszą borykać się z upokorzeniem, chamskimi odzywkami i brakiem wsparcia ze strony personelu. Poród to trauma? W tych szpitalach niestety tak... Fundacja Rodzić po Ludzku przeprowadziła ankiety wśród 1540 kobiet, które miały sprawdzić, jak wyglądają warunki na porodówkach. Okazało się, że w wielu dużych miastach sytuacja wciąż jest naprawdę zła, a najgorzej wypadły szpitale w Łodzi . Porody w takich miejscach mogą być traumami na całe życie. Oto, z jakim zachowaniem personelu medycznego spotykały się rodzące (niektóre z cytowanych przez nie wypowiedzi aż wstyd powtarzać). Fundacja Rodzić po Ludzku wystosowała do badanych szpitali podsumowanie wypełnionych na ich temat ankiet wraz z wnioskami o podjęcie działań naprawczych. Co piąta rodząca w łódzkim szpitalu doznała upokorzenia Z ankiet przeprowadzanych w łódzkich porodówkach wynika, że złe traktowanie rodzących jest tam na porządku dziennym. Aż 20 proc. kobiet słyszało od personelu medycznego obraźliwe sformułowania, a do co szóstej zwracano się w trzeciej osobie. Niektóre z cytowanych przez rodzące wypowiedzi lekarzy są wręcz szokujące. Jedna pacjentka Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki przyznała w ankiecie: „lekarz się śmiał, jak płakałam z bólu”. W Rydygierze rodząca usłyszała: „jak chłop pani dzieciaka robił, to nie bolało” , a inna: „urodzisz naturalnie choćbyś miała się tu zesrać”. Nie brakowało również obelg pod adresem kilogramów pacjentek. Jedna z nich napisała, że lekarz powiedział do niej: „Po co się chciało dzieci mieć? Trzeba było najpierw dupę odchudzić”. W ośrodku Madurowicza pacjentka usłyszała natomiast: „nie ja pani zrobiłem to dziecko, proszę się uspokoić”. Standardy opieki okołoporodowej to tylko teoria?...