Kochanie, jestem w ciąży!

Przede wszystkim mąż Jeśli dziecko urodziło się w małżeństwie, za ojca "z urzędu" zostanie uznany mąż. Ma to miejsce nawet wtedy, kiedy małżonkowie ze sobą nie żyją. Podstawą do stwierdzenia, że ojcem dziecka nie jest mąż kobiety, jest albo rozwód, albo orzeczona przez sąd separacja. Jeśli kobieta będąc w ciąży rozwiodła się, a dziecko urodziło się nie później niż 300 dni od rozwodu, nadal uważa się, że ojcem tego dziecka jest jej były mąż. Jeśli jednak w czasie tych 300 dni kobieta wyszła powtórnie za mąż, za ojca dziecka będzie uznawany jej nowy małżonek. Jeśli dziecko urodziło się w małżeństwie, ale przed upływem 180 dni od jego zawarcia (czyli panna młoda musiała iść do ślubu w ciąży), a mąż złoży oświadczenie, że to nie jego dziecko, wówczas nie będzie uznany za ojca. Jego oświadczenie na nic się jednak nie zda, jeśli wiedział o ciąży i mimo to się ożenił lub współżył ze swoją przyszłą żoną, kiedy dziecko zostało poczęte. To można udowodnić w sądzie. Można domniemanemu ojcostwu danego mężczyzny zaprzeczyć lub je ustalić w postępowaniu sądowym. To nie jest ojciec Postępowanie o zaprzeczenie ojcostwa może zostać wytoczone przez wszystkie zainteresowane tym osoby i prokuratora. Domniemany ojciec ma na to sześć miesięcy od momentu, kiedy dowiedział się o urodzeniu dziecka. Matka dziecka może wytoczyć takie powództwo tylko w ciągu sześciu miesięcy od jego urodzenia. Może to zrobić także samo dziecko po dojściu do pełnoletności. Śmierć rodzica nie jest przeszkodą do przeprowadzenia procesu. Prokurator, jako stróż praworządności, może to zrobić zawsze. Jeśli sąd uzna powództwo o zaprzeczenie ojcostwa za uzasadnione, mężczyzna traci władzę rodzicielską i nie musi płacić alimentów. Mężczyzna uznaje dziecko Jeśli nie ma domniemania, że ojcem jest mąż matki, więc nie ma nikogo, kto oficjalnie zostałby...

Dziecko boleśnie odczuwa rozpad małżeństwa rodziców i, nawet po ich definitywnym rozstaniu, w głębi ducha wierzy, że mama i tata jeszcze się pogodzą. Niezależnie od wieku, dzieci nie potrafią pogodzić się z nieodwracalnością rozwodu. Dlatego, kiedy w domu pojawia się nowy partner mamy lub podczas sobotniego spotkania tata opowiada o nowej narzeczonej, niezabliźniona rana w dziecięcej duszy otwiera się na nowo. Nie oznacza to, że rodzice dziecka powinni czekać z nowym związkiem do pełnoletności malucha – smutna, samotna mama wcale nie jest dla dziecka lepszym towarzyszem, niż ta, zakochana w nowym partnerze. Rywal, czy sojusznik Po rozpadzie Twojego małżeństwa dziecko i Ty stanowiliście nierozłączną parę. Ono było dla Ciebie najważniejsze, z nim spędzałaś najwięcej czasu i to ono razem z Tobą decydowało o domowych sprawach. Pojawienie się nowego domownika może zachwiać nieco pozycję Twojej pociechy w domowej hierarchii, dlatego jego osoba witana jest z nieufnością. Malec, dla którego mama do tej pory stanowiła niepodzielną własność, teraz czuje nadchodzące zagrożenie. Uczucia i uwaga mamy, dotąd skupione na malcu, teraz będą podzielone między dziecko a jego dorosłego konkurenta. To dla tego pierwszego może okazać się trudne do przyjęcia. Dziecko może czuć się zazdrosne, opuszczone i niekochane przez Ciebie. Daje ujście swoim emocjom poprzez agresywne zachowanie, szczególnie w stosunku do "obcego", ale też i wobec "zdrajczyni" – jak o Was myśli szkrab. Aby obłaskawić nastawionego wrogo malca, Twój partner może sięgać po popularne sztuczki: od zwykłego lizusostwa aż do przekupstwa. Możesz przymknąć oko na te działania pod warunkiem, że Twój partner, w staraniach o sympatię dziecka, nie przekracza granicy własnych chęci i szczerości. Maluch z łatwością wyczuje fałsz i zniechęci się do nowego domownika. Porozmawiaj z dzieckiem Twój nowy związek...

Niedawno zostałam szczęśliwą mamą maleńkiej Tosi. Mój mąż początkowo nie chciał mieć dziecka, ale potem oswoił się i razem ze mną przeżywał czas ciąży. Mam jednak wrażenie, że nadal trudno mu się zaangażować i być tatą na 100%. Czy kobiety i mężczyźni aż tak bardzo inaczej do tego podchodzą? Beata z Torunia To, jakim ojcem będzie Pani mąż, a Pani matką, w dużym stopniu zależy od wcześniejszych doświadczeń: jak byliście Państwo wychowani, jaki mieliście kontakt z własnymi rodzicami. Ma na to wpływ także jakość Państwa związku. Wspólne ponoszenie odpowiedzialności, wzajemnie wspieranie się, rozmawianie o przeżyciach. Taka postawa bardzo pomaga być rodzicem. Mężczyznę wzmacnia jako ojca – troskliwego, wspierającego, rozumiejącego. Kobiecie zaś daje oparcie i pomaga poczuć się pewniej w początkowym okresie macierzyństwa. Ważne jest też, jak młodzi ludzie radzą sobie z presją ze strony otoczenia i wzorcami narzuconymi przez kulturę. Każde z Państwa inaczej myślało o nowej roli. Kobieta częściej wyobraża sobie, jak będziecie się zajmować maleństwem i troszczyć o nie. Mężczyzna – co wartościowego może mu przekazać, czy udźwignie nową odpowiedzialność, jak utrzyma rodzinę. Z pewnością uda się Państwu stworzyć zgrany rodzicielski duet, którego dziecko potrzebuje. Zaangażowanie obojga rodziców pozwala na bardziej wszechstronne poznawanie otoczenia i dostarcza bardziej zróżnicowanej stymulacji. Warto też dzielić się opieką. Psycholodzy, analizując zachowanie matek i ojców wobec małego dziecka, zwrócili uwagę na liczne podobieństwa. Widok niemowlęcia powoduje u mężczyzn, tak samo jak u kobiet, przypływ silnych, pozytywnych emocji. Tatusiowie dotykają swego dziecka podobnie jak mamy: od dotyku opuszkami palców do całej dłoni, od kończyn do głowy i twarzy. Słysząc płacz malucha, też reagują silnym pobudzeniem (podwyższone...