Powiedzmy sobie szczerze – mamy nigdy nie są zadowolone z apetytów swoich dzieci. Repertuar jedzeniowych problemów jest naprawdę duży: niektóre maluszki nie chcą nawet tknąć warzyw, inne jedzą tylko słodkie potrawy, jeszcze inne robią wrażenie, jakby w ogóle mogły obejść się bez jedzenia. Podpowiemy ci, jak uniknąć walki z kaprysami malucha nad talerzem i sprawić, by posiłki stały się dla wszystkich przyjemnością.
Posiłki to dla ciebie prawdziwa męka, bo trwają godzinami. Maluch wypluwa kaszkę, ucieka przed kanapką, zaciska usta na widok miski z zupką. Musisz dokonywać cudów, aby zechciał przełknąć choć parę łyżeczek. Najbardziej martwi cię, by przez takie niedojadanie nie rozwijał się gorzej od rówieśników i nie zaczął częściej chorować.
Dlaczego tak się dzieje? Być może maluch nie miał tak naprawdę szansy zgłodnieć? Jeśli nie zjadł porządnie śniadania, ale potem co chwilę dostawał coś małego do przegryzienia (chrupki, bananka, deserek), to o zjedzeniu całego obiadu też raczej nie będzie mowy. A może przyzwyczaił się do zabawiania w czasie posiłku? To częsty błąd mam i troskliwych babć, bo dziecko szybko się uczy, że posiłkowi towarzyszą jakieś atrakcje, ale też bardzo szybko się nimi nudzi. Potem je tylko wówczas, gdy rodzice naprawdę je czymś zadziwią lub posadzą przed telewizorem. Pamiętaj również, że brak apetytu bywa często reakcją na zbyt nerwową atmosferę w czasie jedzenia.
Co możesz zrobić? Nie zmuszaj dziecka, by zjadło więcej niż chce, nie pozwól też, aby posiłek kojarzył się ze stresem. Proponuj maluszkowi pięć małych posiłków dziennie, zawsze o tej samej porze, a pomiędzy nimi nie dawaj nic do podjadania (ogranicz też ilość soków przecierowych – są bardzo pożywne i kaloryczne). Zamiast zabawiać go przy jedzeniu, lepiej wyrobić nawyk wspólnego siadania do stołu – towarzystwo innych jedzących osób dobrze wpływa na apetyt niejadka. Warto też pozwolić maluchowi na samodzielność. Jeśli będzie mógł do woli sam grzebać łyżeczką w miseczce, zrozumie, że jedzenie może być przyjemnością, a nie katorgą.
Zobacz też: Małe dzieci, a takie wybredne przy jedzeniu. Jak z tym skończyć?
Gdy był niemowlęciem, pochłaniał papkę z brokułów czy marchewki z apetytem. Niechęć do warzyw zaczyna się zwykle w drugim roku życia. Maluch na widok gotowanych jarzyn odwraca ze wstrętem główkę, a na kanapce przeszkadza mu nawet listek sałaty.
Dlaczego tak się dzieje? Powodem często są złe nawyki. Skąd się biorą? Maluszek, który nauczył się już chodzić, zwykle jest tak zajęty poznawaniem otaczającego świata, że nie ma cierpliwości na spokojne zjedzenie posiłku. Wtedy zatroskana mama lub babcia podtyka mu różne smakołyki, żeby chętniej jadł. Dziecko przyzwyczaja się w ten sposób do słodkiego smaku i coraz mniej chętnie je warzywa.
Co możesz zrobić? Działaj sposobem. Przyrządzaj dania, które zawierają warzywa w zakamuflowanej formie. Dziecko może nie znosić surówki, ale chętnie zje omlet z aromatycznym szpinakowym farszem lub kanapkę z pastą z bakłażana i oliwek. Staraj się serwować warzywa w ciekawy sposób. Poszukaj przepisów na placuszki z cukinii lub ciasteczka marchewkowe. Zrezygnuj z rozgotowanych jarzynowych papek. Lekko chrupiące różyczki kalafiora czy brokułu z jogurtem lub serowym dipem na pewno będą bardziej smakować maluchowi. Są także zdrowsze, bo nie straciły tak wielu witamin w czasie gotowania. Nie zapominaj też, że przykład idzie z góry. Jeśli warzywa stale goszczą na rodzinnym stole, smyk prawdopodobnie chętniej po nie sięgnie. Szczególnie jeśli będzie mógł zajadać je z mamą i tatą przy wspólnym stole.
Około drugiego roku życia dzieci potrafią trzy razy dziennie jeść tę samą zupkę lub dzień zaczynać zawsze od twarożku. Zdarza się, że po jakimś czasie malec przenosi swoje upodobanie na inną potrawę i znowu upiera się przy niej przez dłuższy czas.
Dlaczego tak się dzieje? To dorośli o wiele bardziej niż dzieci lubią różnorodność – rozkoszują się bogactwem smaków i konsystencji potraw. Maluchy zaś wolą powtarzalność, bo dzięki niej czują się pewniej w świecie, w którym ciągle przecież odkrywają coś nowego.
Co możesz zrobić? Proponuj dania o podobnej konsystencji i smaku do ukochanej przez smyka potrawy. Ale nic na siłę. Zazwyczaj takie dziwactwa nie są groźne i z czasem przechodzą. Gdy od dłuższego czasu malec chce jeść wyłącznie określone potrawy, poradź się lekarza. Być może dziecko przez jakiś czas będzie musiało łykać witaminy.
Zobacz też: Jak przemycić warzywa i mięso do diety dziecka?
Dzieci często grymaszą i wybrzydzają przy jedzeniu, a rodzice skarżą się, że dziecko nie chce próbować nowych rzeczy. Czy u ciebie wygląda to podobnie? Wymyślasz nowe sposoby na przekonanie dziecka do spróbowania czegoś nowego, przemycasz warzywa , mięso... Czasem dochodzisz do kresu wytrzymałości, kiedy posiłki w twoim domu bardziej przypominają pole bitewne, niż okazję do bycia razem. Możesz przestać się zadręczać! Okazuje się, że niektóre dzieci nic na to nie poradzą, a wysiłki rodziców niewiele dadzą... Naukowcy odkryli, dlaczego niektóre dzieci wybrzydzają przy jedzeniu i nie chcą spróbować niczego nowego. Może to właśnie przypadek twojego dziecka? Podejście do jedzenia jest dziedziczne? Naukowcy z Wielkiej Brytanii donoszą na łamach The Journal Of Child Psychology and Psychiatry o wynikach swojego badania, które może wiele zmienić w życiu rodziców dzieci grymaszących przy jedzeniu . W badaniu przyjrzano się stylowi jedzenia prawie 2 tys. 16-miesięcznych bliźniąt – jedno- i dwujajowych. Naukowcy chcieli sprawdzić, jaką rolę pełnią geny w gotowości do próbowania nowego jedzenia i w wybrzydzaniu przy posiłkach. Wynik nie pozostawia wątpliwości: podejście dziecka do jedzenia jest w dużej mierze dziedziczne. Geny winne wybrzydzaniu przy jedzeniu Zdaniem naukowców 58 proc. przypadków niechęci do próbowania nowego jedzenia to właśnie wina genów. To samo dotyczy 48 proc. dzieci, które wybrzydzają przez posiłkach. Rodzice dzieci, które stwarzają takie problemy przy jedzeniu wiedzą, że nie jest łatwo – nie działają groźby, przekupstwo, negocjacje, łagodna perswazja – nic. Teraz przynajmniej połowa z nich może częściowo odpuścić, skoro wiedzą, że to kwestia genów. Uboga dieta zaszkodzi dziecku? W komentarzu do badania eksperci uspokajają rodziców: "O ile dieta dziecka zawiera produkty o dobrej wartości odżywczej, nawet jeśli jest...
Dzieci powinny zjadać codziennie 5 porcji warzyw i owoców . Co jednak zrobić, jeśli dziecko odmawia jedzenia warzyw i owoców? Jeśli to dotyczy twojego dziecka, wiesz, jak stresujące są pory posiłków i jakiego wysiłku wymaga od rodzica przekonanie dziecka do zjedzenia marchewki czy brokułów... A teraz mamy na dodatek doniesienia ze świata nauki, które mogą zestresować nas jeszcze bardziej: naukowcy z Anglii przeprowadzili badanie wśród 7 tys. dzieci w wieku od 2-7 lat i odkryli, że niejadkom brakuje niektórych cennych składników odżywczych . Jakich i jak temu zaradzić? Sprawdź. Jakich składników odżywczych brakuje niejadkom? Wybrzydzanie przy jedzeniu i odmowa jedzenia warzyw to rzeczywistość wielu naszych domów. W pewnym momencie cieszymy się, kiedy nasze dziecko zje cokolwiek, nieważne, czy będzie to warzywo czy sucha bułka... Brzmi znajomo? Niestety. Pocieszające jest to, że naukowcy z Bristolu twierdzą, że niejadki w sumie spożywają wystarczająco dużo kalorii. Gorzej, że zjadają mniej warzyw i owoców od dzieci, które nie grymaszą przy jedzeniu. A to niestety przekłada się na odpowiednią podaż składników odżywczych. W diecie niejadków brakuje: beta-karotenu – znajduje się m.in. w marchewce, pietruszce, papryce i morelach, odpowiada za zdrową skórę, kości i dobry wzrok, wspomaga układ odpornościowy; żelaza – znajduje się m.in. w fasoli, pietruszce, brokułach. Niedobory żelaza prowadzą do anemii; cynku – znajduje się w m.in. w sezamie, czosnku, arbuzach, migdałach i szpinaku, działa korzystnie na układ odpornościowy dziecka, dostarcza organizmowi energii, sprzyja zdrowemu rozwojowi kości. Uważa się, że jego niedobór w organizmie może obniżać apetyt (!). Naukowcy odkryli także, że w diecie niejadków jest zbyt dużo cukru , bo spożywają go więcej niż dzieci niegrymaszące w jedzeniu i w słodkich napojach. Co robić, kiedy dziecko...
Niestety, moje dziecko jest niejadkiem. Piszę „niestety”, bo miałam nadzieję, że mnie to nie spotka – gdy córcia była mała, nasłuchałam się opowieści o dzieciach, które nie chciały jeść. Boję się, że moja córeczka będzie miała przez to kłopoty ze zdrowiem. Dlatego biegam za nią, podtykam smakołyki, namawiam do próbowania różnych dań. Szkoda, że nic to nie daje. Córcia jak nie jadła, tak nie je. Co robić? Jak przekonać małą do jedzenia? Agata z Cieszyna Stałe pory posiłków, koniec z bieganiem z łyżką zupy, kontrolowanie przekąsek między posiłkami... To na pewno pomoże. Proponuję też zmienić postawę. To trudne, ale skuteczne. Czyli przez pewien czas lepiej nie robić z „niejedzenia” problemu. Nie zwracać uwagi dziecku, że nie zjada wszystkiego, a także starać się o miłą atmosferę w czasie posiłków. Jeśli smyk rozwija się dobrze, to jedzenie nie powinno być dla niego i dla rodziców udręką. Skończ z namawianiem... Najważniejsze – koniec z podtykaniem, nadskakiwaniem, proszeniem, zmuszaniem i bieganiem za dzieckiem z posiłkiem. Sprawiaj wrażenie, jakby wcale nie zależało ci na tym, czy maluch zje, czy nie. Postaw przed smykiem danie, powiedz „smacznego” i koniec. Jeśli zje – pochwal, jeśli nie – odstaw talerz bez komentarzy. Radzę też trzymać się stałych godzin posiłków i nie pozwalać dziecku na podjadanie. Pozwól, by dziecko zgłodniało. Wtedy na pewno zje z apetytem. Aldona ...i bądź konsekwentna To prawda, uganianie się za dzieckiem z jedzeniem nie ma żadnego sensu. Przekonałam się o tym całkiem niedawno. Moja córcia ma niespełna półtora roku i jest, a właściwie była niejadkiem. Postanowiłam coś z tym zrobić. Wyznaczyłam pory jedzenia. Jeśli córcia nie zjadła, musiała wytrzymać do następnego posiłku.Czasem marudziła, żebym dała jej coś słodkiego, lecz byłam konsekwentna. Nie ulegałam jej prośbom i kiedy...
