Słodko, gorzko – felieton czytelniczki

Mam wspaniałego męża, którego bardzo kocham. Oboje od dawna pragnęliśmy dziecka. Mimo to, po kilku latach starań oraz niezliczonych badań, nie mogłam zajść w ciążę . Jedyne, co mi wtedy pozostało to zabieg in vitro lub adopcja. Kwalifikacja Adopcja była mi bliższa. Razem z mężem złożyliśmy wszystkie wymagane dokumenty i procedura ruszyła. Dziewięć miesięcy później usłyszeliśmy to długo wyczekiwane, magiczne słowo – kwalifikacja! Pomyślałam: "Nareszcie! Możemy być rodzicami !". Później wspólnie przeszliśmy kolejne szkolenie i kolejną kwalifikację,  tak aby w pełni przygotować się do roli rodziców. Wtedy już wyszkoleni i przebadani przez pedagogów i psychologów, czekaliśmy. To był okres ogromnej tęsknoty i przede wszystkim przygotowania. Pokoik dla dziecka był już od dawna gotowy -  nie różowy, nie niebieski, ale czerwono-żółty z misiami. Nie znając płci, chcieliśmy aby był uniwersalny. Decydujący telefon Dzień, który rozpoczął się na pozór normalnie, zmienił moje życie.  Jak co dzień rano, udaliśmy się z mężem do pracy. Na miejscu zwierzyłam się koleżance. Było mi ciężko, ponieważ nie mogłam doczekać się dziecka. Wiedziałam, że to już blisko, ale cały czas towarzyszyło mi nieustanne czekanie. Zadawałam sobie pytanie - ile jeszcze? Tydzień, miesiąc, a może rok? Natłok obowiązków w pracy sprawił, że nie zauważyłam kiedy zadzwonił mój mąż. Oddzwoniłam i usłyszałam: " Mamy syna ". Od razu zasypałam ukochanego pytaniami: "Jak, gdzie, kiedy go zobaczymy?" W odpowiedzi usłyszałam, że następnego dnia zostaliśmy umówieni na spotkanie. Powiedziano nam, że w ośrodku zobaczymy naszego chłopca. Pierwsze spotkanie "Boże oto nasz syn". To było pierwsze, o czym pomyślałam, kiedy moim oczom ukazała się właśnie karmiona główka. To była niezapomniana chwila , która już na zawsze pozostanie w mojej pamięci - miłość...

Minął 40. tydzień ciąży , emocje związane z czekaniem na poród sięgają zenitu. Niestety nic nie wskazuje na to, że w najbliższych dniach znajdę się w szpitalu. Mąż chyba bardziej ode mnie to przeżywa, widać, że się martwi. Wieczorem słyszę: "Kochanie, ale jutro, gdy wrócę z pracy, pojedziemy do lekarza i sprawdzimy czy wszystko jest w porządku?". Z uśmiechem odpowiadam: "Oczywiście" i zasypiam, jak niemowlę.  Pierwsze skurcze Następnego dnia budzę się o 6.00. Biorę relaksacyjną kąpiel, myję głowę i jem śniadanie. Mąż wyszedł do pracy, a ja zostałam w domu z naszym starszym synkiem. Tak słodko spał, że nie miałam sumienia go budzić. Błąkałam się po domu, po chwili zdałam sobie sprawę, że mam już dość regularne skurcze . Sięgnęłam po telefon i poprosiłam męża, by wrócił do domu. Zdążył popracować tylko 30 minut. Obudziłam synka, spakowałam go, bo po drodze do szpitala, musimy zawieźć do babci. To był prosty i szybki do zrealizowania plan, tak mi się wydawało. U babci spędziliśmy 15 minut, bo akurat musiała się z nami podzielić opowieściami o swoich porodach . Gdy byliśmy przy samochodzie, spotkaliśmy kolejnych członków rodziny (dalszych) i znowu opowieści o porodach, a czas nagli. Gdy już usadziłam się w samochodzie, okazało się, że po drodze musimy zatankować samochód. "O Boże! A jak będą korki?" - pomyślałam. " Czy zdążę na czas dojechać do szpitala? ". Skurcze były tak silne, że ciężko było mi myśleć pozytywnie. Czułam się tak, jakbym miała za chwilę urodzić. Na szczęście w miarę szybko dojechaliśmy do szpitala.  Liczę lampy na suficie Kolejka była długa, ale ja czekać nie mogłam, więc przepchałam się przez tłum matek. Większość z nich rodziła po raz pierwszy , to było widać. Zapukałam do gabinetu położnych, wsadziłam głowę do pokoju i powiedziałam: "Przepraszam, że przeszkadzam, ale ja rodzę". W...

Prawda jest taka, że oddałam własne dziecko. To był mój wybór. Nikt mnie nie zmuszał – sama podjęłam tę decyzję. Wtedy myślałam, że jedyną możliwą. Zawsze marzyłam, żeby mieć taką córeczkę – z czarnymi jak smoła loczkami i figlarnymi oczkami. Nieustannie uśmiechnięta, szybko zaczęła siadać, a teraz próbuje już stawiać pierwsze kroczki – nic dziwnego, że cała rodzina nie może powstrzymać się od zachwytów. Nawet Sebastian, starszy o siedem lat, po pierwszym szoku spowodowanym pojawieniem się siostrzyczki nie tylko ją zaakceptował, ale pokochał nad życie. Teraz z rozczuleniem przysłuchujemy się, jak uczy "swoje słoneczko" mówić pierwsze słowa. Tylko moja mama jakoś nie piszczy z zachwytu nad wnusią . I najgorsze, że wszyscy wiemy dlaczego... choć bardzo chcielibyśmy o tym zapomnieć. Tylko czy matka może zapomnieć? Moje początki z Tomkiem Bardzo wcześnie się zakochałam, pod koniec podstawówki. Ja i Tomek mieszkaliśmy na jednym osiedlu, znaliśmy się z widzenia, a kiedy Tomka karnie przenieśli do naszej szkoły (w poprzedniej wdawał się w bójki) zostaliśmy parą. Na początku, jak to dzieciaki, trzymaliśmy się za ręce i tańczyliśmy "wolne" na szkolnych dyskotekach. Nic złego nie robiliśmy, a mimo to moja mama nie lubiła Tomka . – Skrzywdzi cię, zobaczysz – mówiła często. – On jest nic dobrego i jego matka nic dobrego też nie jest. Z jakiej kto rodziny pochodzi taki wcześniej czy później się stanie. Słuchaj matki, a nie będziesz płakała. Ale ty chyba głupia jakaś jesteś, skoro tego nie widzisz – kończyła swoje wywody i wracała do pracy.   Mama prowadziła niewielki warzywniak na naszym osiedlu. Ojciec zostawił ją , kiedy ja i siostra byłyśmy małe. Nie pamiętam nawet jego twarzy. Podobno żyje gdzieś na Pomorzu z inną kobietą, ale czy to tylko plotki czy prawda? Pewnie dlatego mama zawsze była zgorzkniała i...