Szczęście – felieton czytelniczki

Co czujesz, gdy słyszysz płacz dziecka? Płacz dziecka może być cichym kwileniem albo rozdzierającym wrzaskiem . W przypadku pierwszego rodzaju płaczu w miejscu publicznym wiąże się on z pełnymi akceptacji i zrozumienia dla młodej mamy spojrzeniami przechodniów. Drugi zaś z płaczów działa zaskakująco odmiennie. Budzi złość , głównie Pań w średnim wieku, skierowaną wprost w oblicze młodej matki. Niezależnie, jak bardzo starasz się, by dziecko przestało płakać , jak mocno je tulisz, kołyszesz, jak bardzo wychodzisz z siebie, by zaspokoić potrzeby swojego dziecka , z minuty na minutę zbliżasz się do usłyszenia słów: - Niech Pani w końcu zrobi coś z tym dzieckiem, żeby przestało płakać! Bo ze mnie jest zła matka Pamiętam, jak dziś (mimo upływu nastu już lat), jak zimny pot spływał mi po plecach, z nerwów, jak rumieńce paliły moje policzki ze wstydu, że nie potrafię uspokoić własnego dziecka . - Jestem złą matką - myślałam. - Nie wiem, czego potrzebuje moje maleństwo. Nie potrafię mu pomóc. Zobacz też: Popsute dziecko - felieton matki po wizycie w szpitalu Wystarczyłaby mi obojętność Nie oczekiwałam wsparcia od obcych osób , ale nie spodziewałam się też takiego piętnowania . Wystarczyłaby mi ich obojętność. - Idźcie sobie dalej! - błagałam w myślach) - Nie patrzcie tak na mnie! Biegnijcie na autobus, metro, spieszcie się do pracy! Gromiące spojrzenia nie były jednak najgorsze. Mogłam przecież udawać, że ich nie widzę, bo całą uwagę i tak koncentrowałam na dziecku, ale słowa ... Te potrafiły zaboleć . Zaskakujące skąd w nas – kobietach, matkach , tak mało zrozumienia dla innych kobiet . Piszę o kobietach, bo chyba nigdy żaden mężczyzna nie skarcił mnie za bycie złą matką . Nigdy też inna młoda kobieta, nie była mi wroga, za to te, które wydawałoby się, że powinny wiedzieć, przez, co przechodzę, bo same...

Jak zostać najgorszą matką w Ameryce?  To wcale nie jest trudne. Można na przykład pozwolić 9-letniemu chłopcu wrócić samemu do domu kilka stacji metrem. Można pozwolić 7-letniemu dziecku wrócić do domu z placu zabaw oddalonego o 400 metrów. Można zostawić na 5 minut dwójkę dzieci w samochodzie  (trzylatka i dziesięciolatka), by w tym czasie odebrać z restauracji zamówione przez telefon jedzenie (nieważne, że starszy chłopiec ma komórkę, potrafi otworzyć drzwi samochodu, a na zewnątrz jest chłodno). To w Stanach Zjednoczonych powody, by oskarżyć rodziców o zaniedbania i postawić ich przed sądem. Brzmi niedorzecznie? Niestety to prawda.  Ta matka zwariowała... Lenore Skenazy , amerykańska dziennikarka, autorka książek, blogerka, założycielka ruchu Free Range Kids ( Dzieci wolnego chowu ) od kilku lat wspiera rodziców, którzy zostali za podobne działania postawieni przed sądem. Sama ma podobne doświadczenia. Kilka lat temu opublikowała w "New York Sun" felieton, w którym opisała, jak jej syn – wtedy dziewięcioletni – sam wrócił do domu metrem. Bardzo chciał być samodzielny i długo prosił rodziców, by się zgodzili. W końcu ustąpili – dali mu mapę, 20 dolarów (na wszelki wypadek, by ewentualnie mógł zamówić taksówkę). Gdy chłopiec szczęśliwie wrócił do domu, Lenore opowiedziała o tym doświadczeniu kilku koleżankom, które również miały dzieci – wszystkie uznały, że zwariowała . To zainspirowało dziennikarkę do napisania felietonu. W ciągu zaledwie kilku dni stała się antybohaterką. Mówiły o niej wszystkie media – okrzyknięto ją najgorszą matką w Ameryce . Jej postępowanie omawiali eksperci. Zapraszana do programów telewizyjnych musiała odpierać ataki, że naraża dziecko na niebezpieczeństwo. Była ciągle krytykowana i nie chodziło już o jazdę metrem (to był pretekst), ale o granice wolności, jaką mogą mieć amerykańskie dzieci....

„Potworaki usypiaki” to Pani pierwsza książka dla dzieci. Skąd pomysł, by stworzyć właśnie coś dla najmłodszych? To był pomysł moich menadżerek. Pomyślałam, że spróbuję, jak się nie uda, to trudno. Zagadnęłam moją Zosię, co by ją zainteresowało, o czym chciałaby przeczytać. Okazało się, że o potworach. Pisałam głównie nocami, kiedy wszyscy już spali, a następnego dnia konsultowałam to z córką, która stała się współautorką tych opowieści. Czasami się na coś nie zgadzała, dorzucała swoje pomysły. To książka, która porusza problemy bliskie rodzicom i dzieciom w każdym wieku.  Zgadza się. Niektóre z nich pojawiały się w życiu moich dzieci i stały się inspiracją. Poszperałam też w poradnikach psychologicznych, żeby sprawdzić, z czym inni mają kłopoty. Napisałam 18 historii, traktujących m.in. o braku tolerancji, kłamstwie, umiejętności dzielenia się, mówienia „nie” czy trudności w powiedzeniu „przepraszam”. Jest Pani kochającą, ale bardzo rozsądną mamą. Ma Pani receptę, jak zostać mamą idealną? Ktoś taki jak matka idealna nie istnieje. Staram się być sprawiedliwą, co przy dwójce dzieci bywa trudne. Zwłaszcza kiedy ma się w domu syna i córkę, których oprócz różnicy płci dzieli też różnica wieku. Przerabiam więc nieustanne porównywanie się i rozliczanie, czy na pewno rozdałam po równo. To dla mnie jedna z najtrudniejszych rzeczy, dlatego jestem chodzącym wyrzutem sumienia. Czyli matka nieidealna? Zdarza mi się popełniać błędy, ale często mówię dzieciom „przepraszam” i przyznaję się do winy, jeśli nawaliłam czy ich w czymś zawiodłam. Ale Zosia i Staś mnie rozgrzeszają. Mówią: „Spoko, mamo, nic się nie stało”. Jest Pani typem matki przyjaciółki?  Mama to mama, nie podejmuję się roli przyjaciółki moich dzieci. Bo z przyjaciółmi ma się inne relacje niż z dzieciakami. Potrzebne są granice,...