"Halo tato" Konrada Kruczkowskiego to niby historie jakich wiele. Na przykład: ojciec opiekuje się synem, który ma zespół Aspergera. Albo inna: małżeństwo postanawia założyć rodzinę zastępczą. Albo: głuchej parze rodzi się dziecko… Konrad Kruczkowski, bloger i reporter, umie jednak z każdej z tych niby zwykłych historii wydobyć piękną przypowieść o życiu. Posłuchajcie, co mówi o swojej nowej książce – i o swoim ojcostwie.
Konrad Kruczkowski: Reporterzy za Małgorzatą Szejnert powtarzają jak mantrę, że reportaż musi być o czymś i o czymś jeszcze. W "Halo tato" ojcostwo jest tylko pretekstem do pokazania różnych zjawisk społecznych. Wbrew pozorom książka nie jest o tym, jak być dobrym tatą; raczej o tym, że wszyscy jesteśmy dziećmi naszych rodziców i warto się temu przyjrzeć.
– Jeśli ktoś kupi książkę z intencją, że to poradnik, to miło się zdziwi. Pierwsi czytelnicy "Halo tato" pisali albo dzwonili i mówili, że owszem, myślą o własnych dzieciach, ale przede wszystkim inaczej patrzą na własnych rodziców. Cieplej.
– Urodziny dziecka nie zmieniły moich relacji z tatą. Praca nad tą książką – tak. Złościło mnie, że tata jest lepszym dziadkiem niż był ojcem. Myślałem: "Gdzie byłeś 20 lat temu?" Pisząc "Halo tato", uświadomiłem sobie, że to nieuczciwe. Złe wspomnienia, szczególnie te dzieciństwa, mają właściwość dominacji nad dobrymi.
– Moje własne doświadczenie i doświadczenie wielu moich znajomych jest odwrotne. Kiedy rozmawiam z ludźmi o ich ojcach, to na początku wszyscy mówią to samo: że byli nieobecni, szorstcy. A jeśli rozmowa jest długa, to w pewnym momencie otwierają się szufladki pamięci. Okazuje się, że ten szorstki i nieobecny ojciec czasem brał na barana, innym razem opatrzył kolano. Nawet jeśli to są mikromomenty, to uczciwie jest o nich pamiętać. One pokazują, że miłość ojcowska, nawet jeśli skrajnie niedoskonała, to była. A to mocny fundament: wiedzieć, że byłem kochany.
– Jako dziecko nasiąkłem przekonaniem, że na akceptację i miłość należy zasłużyć. Najlepiej szczególnymi osiągnięciami. Z jednej strony to determinowało moje zawodowe sukcesy, z drugiej – za każdy z nich płaciłem cenę większą, niż to konieczne. Dzisiaj wiem, że to nie była intencja moich rodziców, tylko niefortunny wypadek przy pracy. Przeszłość nie jest czarno-biała. Nasi rodzice też nie.
– Wyrzuty sumienia, bo nie mógłbym zostać bohaterem własnej książki. Paradoksalnie, pisząc książkę o dobrych ojcach, sam stałem się ojcem nieobecnym. Każda rozmowa z tymi mężczyznami budziła we mnie poczucie winy. Oni mówili, co wspaniałego robią ze swoimi dziećmi, a ja za każdym razem, kiedy ich słowa rzeczywiście się potwierdzały – a sprawdzałem to bardzo dokładnie – myślałem: "K..wa, robię coś ważnego, ale jestem tutaj, w drodze, a w domu trzyletnie dziecko".
– Ale nie ma ojcostwa, rodzicielstwa, o którym można powiedzieć "z górki"! Dorosłość jest trudna.
– Mam takie zwichrowanie wewnętrzne – ale też temu w ogóle służy taki gatunek dziennikarski jak reportaż – żeby zajmować się wykluczonymi i pokazywać ich społeczeństwu. Wykluczonymi z różnych powodów. Na przykład takiego, że są głusi. Zwykle współczujemy głuchym ludziom, tymczasem bohaterowie mojego reportażu "Jesteśmy Głusi" zdecydowali się, że ich dzieci też będą głuche.
– Nie zgodzili się, żeby ich dzieciom wczepiono implant ślimakowy.
– Wydawało, ale pisząc o nich reportaż, przekonałem się, że wcale tak nie było. To jest tym gatunku ujmujące, że można zrozumieć innego. Okazało się, że ich decyzja była ze wszech miar mądra. Mamy tendencję do ocenianie ludzi przez pryzmat własnych doświadczeń i wyobrażeń. Jeśli po moim reportażu "Jesteśmy Głusi" ktoś ma więcej zrozumienia dla decyzji tych rodziców – cudownie. Albo przynajmniej jeśli ma pytania i wątpliwości.
– Nie tylko. W "Halo tato" jest też historia o ojcu, wychowującym syna z Zespołem Aspergera. Bardzo nie chciałem, żeby to był reportaż o Aspergerze, bo takich jest sporo. Sebastian, bohater tekstu, w pewnym momencie stwierdził: "Moje dziecko nie będzie narażone na stres". A więc to reportaż o wyrzekaniu się przemocy. Gdybym miał powiedzieć, czym kierowałem się w doborze bohaterów, to różnorodnością: chciałem pokazać, że życie nie jest równe; życie ojców też nie. I jeszcze, że dobry tata to nie jest tata od linijki.
Książkę „Halo tato” Konrada Kruczkowskiego wydało wydawnictwo Zielona Sowa.
Jako młody lub przyszły tata masz zapewne określone wyobrażenie na temat ojcostwa. Twoja wizja ojca jest prawdopodobnie zakorzeniona w dzieciństwie, a dokładnie relacjach z własnym ojcem. Wpływ na nią mają również oczekiwania społeczeństwa. Jeśli uświadomisz sobie swoje głęboko zakorzenione wyobrażenie na temat siebie roli ojca, masz większą szansę na stanie się takim tatą, jakim pragniesz być. Oto 5 powszechnych mitów na temat ojcostwa: 1. Ważne są jedynie uczucia przyszłej mamy Twoja partnerka jest teraz w centrum zainteresowania i nie ma w tym nic dziwnego. Jej ciało zmienia się, w jej organizmie zachodzą wielkie zmiany. Samopoczucie przyszłej mamy jest bardzo ważne, ale nie można zapomnieć o uczuciach taty. Mężczyźni rzadko przyznają się do lęku czy niepokoju, które mogą pojawiać się w nich na myśl o ojcostwie. - Czy zemdleję przy porodzie? Czy nie będzie komplikacji medycznych? Jak zmieni się mój związek? Czy będę mógł kontynuować karierę i być dobrym ojcem jednocześnie? - w przyszłych ojcach rodzi się wiele pytań i wątpliwości, do których nie zawsze się przyznają. Wielu mężczyzn nie chce dodawać przyszłej mamie zmartwień, dlatego nie rozmawia z nią o swoich obawach. Rada: Nie bój się, że obciążysz żonę! Kobiety z pewnością docenią szczerość swoich partnerów. Rozmowy o swoich obawach mogą pozytywnie wpłynąć na związek i zbliżyć was do siebie. Zobacz też: Tak macierzyństwo zmieni ciało kobiety - przerażające czy piękne - film 2. Noworodkowi potrzebna jest tylko matka Niesamowita więź między matką a dzieckiem, zwłaszcza jeśli maleństwo karmione jest piersią, może sprawić, że zaczniesz zastanawiać się, czy dziecko naprawdę ciebie potrzebuje. Pamiętaj, że jesteś ważną osobą w życiu noworodka i przebywanie z tobą działa na niego uspokajająco. Zobacz, jak reaguje na twój głos. Przyzwyczaiło się do jego...
Marcin to ciepły, pogodny i spokojny facet. Nie czaruje, mówi jasno, bez koloryzowania. Pewnie m.in. dlatego zjednał sobie tyle fanów. Zaproponowałam mu rozmowę trochę niekonwencjonalną – poprosiłam, by kończył wypowiadane przeze mnie zdania. Wyszedł z tego całkiem fajny kwestionariusz :) Bycie ojcem to... ...największe wyzwanie życia. Najtrudniejsze, ale też dające najwięcej satysfakcji. Moją słabą stroną jako taty jest... ...hmm, nerwowość. Dzieci pokazały mi, że mam całkiem spore jej pokłady. Wcześniej kompletnie nie zdawałem sobie sprawy, że mogę się tak denerwować. Ani praca w korporacji, ani relacje z innymi przypadkowymi ludźmi nigdy nie wzbudzały we mnie takich nerwowych reakcji jak w przypadku moich dzieci. Pewnie dlatego, że bardzo mi na nich zależy. Ktoś, na kim nam zależy, potrafi zdenerwować o wiele bardziej. Moje ulubione zajęcie z dziećmi to... ...odkrywanie świata. Bardzo szerokie pojęcie, ale te wszystkie momenty, gdzie widzę, jak dziecko wieczorem wie więcej, niż wiedziało rano, dzięki temu, że coś razem zrobiliśmy, to właśnie daje mi najwięcej satysfakcji. Chciałbym, żeby moje córki wyrosły na... ...samodzielnie myślące, kreatywne osoby, które nie boją się wyzwań, chcą i umieją przekraczać same siebie, nie stoją w miejscu, nie satysfakcjonuje ich marazm. Nie mam ambicji, by wykonywały jakieś niezwykłe zawody, były kimś ważnym, znanym. Mają realizować siebie. Tak jak ja. Jestem wdzięczny swojej mamie , że pozwoliła mi pójść na teologię, choć przecież to kierunek, z którego wyżyć się raczej nie da. Ale dzięki niemu wszechstronnie się rozwinąłem: filozoficznie, emocjonalnie, duchowo. I bardzo mi otworzył oczy na świat, dzięki czemu wiele różnych rzeczy mogę robić dobrze. Dlatego każda moja córka ma prawo wybrać swoją drogę. To ich decyzje i wszystkie będę wspierał. Chcę tylko, by miały poczucie szczęścia...
Mnóstwo rad, jak zajmować się małym dzieckiem, wywiady ze znanymi ojcami oraz odpowiedź na jedno z ważniejszych pytań – co robić, aby być dobrym tatą i... świetnym partnerem. A wszystko to bez zbędnego gadania – krótko, prosto i na temat. Tak, jak lubią faceci. „Tato, To Ja” to wydanie specjalne miesięcznika „Mamo To Ja” , które ułatwi każdemu mężczyźnie debiut w nowej życiowej roli - w roli ojca . Czy jest potrzebne? Nikt inny, tylko sami panowie patrzyli na nasz tytuł i pytali: „A dlaczego tylko mamo”? „A gdzie tata?". Dlatego odpowiadamy na ten męski głód informacji. – Ojcostwo jest obszarem bardzo zaniedbanym edukacyjnie. W Stanach Zjednoczonych dopiero w ostatnich latach zaczęły powstawać specjalne programy, które uczą mężczyzn , jak być rodzicem. W Polsce mamy jeszcze na tym polu dużo do zrobienia – mówi znany psycholog dr Tomasz Srebnicki, który zdradza nam, jak być fajnym ojcem. A my każdym kolejnym wydaniem „Tato To Ja”, które ukazuje się od 2014 r, staramy się dla Was tę lukę wypełniać. O czym m.in. piszemy w tym numerze: Instruktaże - jak kąpać dziecko , przewinąć, masować, chronić przed SIDS i przegonić kolkę Cezary Pazura jakiego nie znacie - wzruszająco o swoim dzieciństwie i tacierzyństwie Jak przetrwać z klasą ciążę partnerki i pobyt na porodówce Czym Pascal Brodnicki karmi swojego syna? Najważniejsze formalności po narodzinach - co, gdzie i kiedy załatwić (plus ściąga z urlopów dla ojców ). Szczery do bólu list mamy do taty - co siedzi w głowie każdej kobiety Jak mądrze wykorzystać 500 zł – radzi ekspert od finansów, autor nagradzanego bloga „Finanse bardzo osobiste” Jak to jest na tacierzyńskim - prawdziwa historia z trójką dzieci w tle. Co zamiast szumu suszarki i odkurzacza - sposoby na uśpienie dziecka Kamerki i nianie elektroniczne - co zrobić, by nikt nie...
