Kolory/Colours

1. Nie wmawiaj sobie, że jesteś wyrodną matką I nie pozwól na to, by wmówili ci to inni, że jesteś wyrodną matką, która porzuciła swoje maleństwo , aby piąć się po szczeblach kariery . Nie jesteś! Po prostu wróciłaś do pracy, a twojemu dziecku nie dzieje się żadna krzywda. 2. Nie odpuszczaj Twój pracodawca liczy na to, że skoro zdecydowałaś się na powrót do firmy , będziesz w stanie podołać obowiązkom. Staraj się wykorzystać czas w stu procentach (no, powiedzmy w 90). Jednak nie próbuj za wszelką cenę startować w konkursie na pracownika roku . Daj sobie trochę czasu na rozruch. 3. Nie opowiadaj non stop o dziecku Masz rację – twoje dziecko jest najpiękniejsze na świecie i z ogromnym wdziękiem potrafi wysmarować się przecierem z brokułów, ale uwierz nam na słowo – niektórzy pytają o nie tylko z grzeczności. Na pytanie: „Jak tam maluszek?” uśmiechnij się, powiedz, że rośnie jak na drożdżach, i nie rozwijaj tematu. Nigdy nie opowiadaj bezdzietnym koleżankom o szczegółach porodu (możesz w ten sposób odebrać im ochotę na powiększenie rodziny). 4. Nie wpatruj się godzinami w zdjęcie swojego smyka Bądźmy szczerzy – w zdjęcia, bo przecież masz ich co najmniej kilka  - prawda? Patrząc na te cudne dołeczki w policzkach, nie będziesz w stanie skupić się na raportach, projektach czy innych zadaniach. Możesz także się rozpłakać, co wpłynie niekorzystnie nie tylko na twój makijaż. 5. Nie zamartwiaj się I nie snuj czarnych scenariuszy w rodzaju: „O Boże, a co będzie, jeśli opiekun-ka/babcia się pomyli i zamiast kaszki poda Haneczce kleik z proszku do prania?”. Nic takiego się nie zdarzy. Nie będzie także trzęsienia ziemi ani trąby powietrznej. Możesz spokojnie skupić się na pracy . 6. Nie narzekaj To prawda, nie jest ci łatwo. Zarwane noce, życie w wiecznym biegu, poczucie, że nawalasz na wszystkich...

Przeczytaj także, jak chronić przed otyłością niemowlę 1. Nie martw się, że dziecko smukleje Gdy przestaje być niemowlęciem, jego ciało zmienia proporcje. To normalne.  2.Przyzwyczajaj do regularnych posiłków Dziecko  powinno jeść 5 posiłków dziennie: śniadanie, II śniadanie, obiad, podwieczorek, kolacja. Nie biegaj za nim z kanapką, nie przyzwyczajaj do ciągłego podjadania, bo nie będzie miało szansy zgłodnieć. Jeśli nie zjadło obiadu, niech poczeka na podwieczorek.  3. Nie popędzaj przy jedzeniu Maluch powinien jeść spokojnie, wszystko dokładnie żując. Badania nie pozostawiają wątpliwości: dzieci, które jedzą powoli, rzadziej są otyłe. 4. Nie zmuszaj Nie każ zjadać wszystkiego, co przygotowałaś. Pamiętaj, że małe dziecko ma mały żołądek. 5. Uważaj na napoje Nie dawaj maluchowi słodzonych, farbowanych napojów udających soki.    [CMS_PAGE_BREAK] 6. Nie pocieszaj i nie nagradzaj jedzeniem W ten sposób uczy się dzieci, że na smutek, stres, zdany (lub nie) egzamin najlepsza jest czekolada albo szturm na lodówkę.    7. Uważaj na słodycze Dziecko może je jeść, ale nie codziennie i nie workami! Poproś dziadków, by swoją miłość do wnuków wyrażali inaczej niż poprzez czekoladę i inne kaloryczne frykasy. Potrawy na słodko (naleśniki itd.) przyrządzaj tylko od czasu do czasu. Nie mogą być podstawą jadłospisu.  Przeczytaj, co można podarować dziecku zamiast słodyczy.  8. Karm zdrowo Stawiaj na jakość, nie ilość, wybieraj to, co wartościowe, unikaj wysoko przetworzonej żywności i pustych kalorii. Trzymaj z daleka od dań typu Fast food. Na spacery i wycieczki zabieraj kanapki i owoce, żeby nie kupować batonów i słodkich bułek, gdy zgłodniejecie. 9. Nie pozwalaj jeść przed telewizorem Posiłek to posiłek, a nie coś "przy okazji". Dobre nawyki są ogromnie ważne. Dzięki nim dziecko nie będize...

"A nie mówiłam...?" - ile razy usłyszałaś to od swojej mamy? A ile razy ty, gdy ona powiedziała: „A nie mówiłam?”, obiecałaś sobie, że nigdy nie będziesz taka jak ona? Scena pierwsza: trzydziestoparoletnia mama dwóch dziewczynek dzwoni do rodzinnego domu. Modli się, by odebrał tata, a nie mama. Bo gdy z nią rozmawia, natychmiast się denerwuje. – Krytykuje mnie – tłumaczy swoją niechęć. Scena druga: opowiadam o swojej mamie. Dwie koleżanki są zdziwione, że tak ciepło o niej mówię. Że one o swoich nigdy w ten sposób… Nie mogą się dogadać, nie tolerują, niszczą się, nie cierpią być w tym samym pomieszczeniu. Wtedy to ja się dziwię. Opowiadam o tym Julicie Wojciechowskiej, psycholożce. Trudno mi uwierzyć, że nie da się stworzyć zdrowych relacji z własną mamą. Czemu tak wiele matek ma pretensje do córek? Niektórym matkom trudno zaakceptować to, że ich córki, gdy dorastają, wybierają inną drogę, niż one im wskazywały. Że mają inne upodobania, wartości, pomysł na życie, karierę, wychowanie dziecka czy prowadzenie domu. Córka wymyka im się spod kontroli, nie potrzebuje już jej opieki. Staje się niezależna, wybiera to, co jest ważne dla niej, a nie dla matki. To trudny moment dla tej drugiej. Teoretycznie matka powinna zaakceptować to, że córka nie jest jej wierną kopią. Zaufać jej, ale też i sobie: „Tak wychowałam swoje dziecko, że jakąkolwiek podejmie decyzję, będzie ona dla niego dobra”. Jeśli matka nie podoła temu, to pojawia się konflikt. Każdy inny wybór córki potraktuje jak krytykę. Bo nie rozumie, że inny nie oznacza gorszy. Ani tego, że dziecko, chcąc określić własną tożsamość, musi oderwać się od mamy i określić ją po swojemu. Czyli brak matczynej zgody na inność córki oznacza początek pretensji? O wszystko. Że córka wybrała nie tego chłopaka, co powinna. Że nie poszła do tej szkoły, którą doradzała matka. A gdy...