Premiera książki Doroty Zawadzkiej "Dziecko swoje prawa ma" – film

Nadwrażliwość jest problemem wielu dzieci. W towarzystwie czasem takie dzieci są traktowane jako  rozkapryszone albo nawet dziwolągi, no bo co to niby znaczy, że „niebieski boli"?  Ważna integracja sensoryczna Małe dzieci czasem mają problem z integracją sensoryczną , czyli nie potrafią określonych bodźców odczytywać w prawidłowy sposób (dziecko mówi, np. że niebieski je boli, nadmiernie odczuwa szorstkość materiału, smak potrawy itp.). To nie jest wada, jedynie problem rozwojowy (mózg nie jest jeszcze całkowicie dojrzały), który można trenować, ale najczęściej sam mija wraz z rozwojem dziecka.  Zrozum nadwrażliwca Jeśli masz w domu nadwrażliwe dziecko, przede wszystkim staraj się je zrozumieć. Jeśli twierdzi, że jakiś sweterek je gryzie, uwierz mu, a nie zaprzeczaj, że to niemożliwe, bo przecież ciebie nie gryzie. Dzieci wiele bodźców odbierają bardziej intensywnie. Coś, co dla nas nie jest gorące, dla dziecka może już takie być. Pamiętaj, że każdy ma swoją wrażliwość, dziecko też i należy mu na nią pozwolić. To nie niejadek to nadwrażliwiec Różnice w odbiorze bodźców często ujawniają się w sferze jedzenia. Są dzieci, które nie tkną np. zielonego ogórka, bo jest zimny i mokry, a te odczucia sprawiają mu przykrość (i nie jest istotne, że za te same cechy my ogórki kochamy). Są dzieci, które uznają jakąś potrawę za niesmaczną, choć nam smakuje, i mają do tego prawo! Dziecko, które nie lubi głaskania  Część nadwrażliwych dzieci bardzo nie lubi dotyku . Rodzice często się wtedy martwią, bo dziecko nie lubi się przytulać, nie chce być głaskane. Często w takich przypadkach pomaga nacieranie skóry gąbką czy szorstkim materiałem. Z jednej strony chodzi o to, by dziecko uwrażliwić na różne materiały, a z drugiej, by uniewrażliwić je na mocniejsze bodźce.  Postaw na rozwój polisensoryczny...

Napisałaś książkę dla rodziców 6-latków... – Od razu muszę ci przerwać, bo to nie jest książka dla rodziców 6-latków, a w każdym razie nie tylko dla nich. ”Misja: szkoła” to książka dla rodziców, których dziecko idzie do szkoły. To dziecko może mieć lat 5, 6, 7, a nawet 8, jeśli rodzice odraczali jego początek edukacji szkolnej. Co czytelnicy znajdą w Twojej książce? – Najważniejsze informacje o rozwoju dziecka i dużo podpowiedzi, jak ten rozwój można wspierać. Do tego piszę w niej, jak rozwijać zmysły dziecka, jego naturalne kompetencje i naturalną ciekawość świata. Szukałam takiej książki na naszym rynku i nie znalazłam – a skoro ja nie, to rodzice pewnie też nie znajdą. Szkoda, żeby byli skazani tylko na informacje z internetu, poszarpane, a często też na różnych portalach – sprzeczne same ze sobą. Mam wrażenie, że rodzice szukają informacji przed porodem i w pierwszych miesiącach życia dziecka. Potem ich zainteresowanie słabnie. Rodzice kilkulatków są przekonani, że już wszystko wiedzą. Przekonałam się o tym kilka lat temu, kiedy wchodziła w życie reforma "Sześciolatki do szkoły". Wtedy dla wielu rodziców stałam się wrogiem numer 1, bo głośno mówiłam, że dziecko w wieku 6 lat ma wszelkie kompetencje, żeby podjąć naukę szkolną. Ci, którzy się ze mną nie zgadzali, argumentowali, że tylko oni są w stanie stwierdzić, na jakim etapie rozwoju są ich dzieci. A tak nie jest? Uważam, że większość rodziców nie ma kompetencji, żeby ocenić rozwój własnego dziecka. Owszem, świetnie znają swoją córkę czy syna, ale nie są w stanie porównać ich na tle rówieśników. Nie mogą więc stwierdzić, czy dana umiejętność ich dziecka jest adekwatna do jego wieku czy nie. Czy np. jeśli ich dziecko umie narysować kółko, to jest to dużo czy mało. Dlaczego uważasz, że nie mają kompetencji? Dlatego, że przez lata często...

Jak co roku przyjechałam nad morze z moją akcją "Przytulmy lato" i jak co roku całymi dniami mogę przyglądać się jak odpoczywają polskie rodziny. W tym roku rzuciło mi się w oczy mnóstwo fajnych zmian: więcej placów zabaw i fajne oferty w hotelach dla dzieci, ale nadal jednak widzę też to, czego nie chciałabym widzieć. Zacznę może od tego, że w tym roku nad morzem nie ma typowej pogody, na jaką czeka statystyczny wczasowicz. Akurat dla mnie pogoda jest fantastyczna, bo spacerowa, natomiast takiej typowej lipcowej "smażalni" jeszcze nie było. Gdyby była, to można byłoby rozłożyć się na plaży, leżeć, relaksować i nic nie musieć. A jak nie ma pogody to musisz coś zrobić – i z dzieckiem, i z samym sobą. Więc co robią rodzice? Nie wpadnie im o głowy, żeby pójść na spacer na plażę, tylko biorą dziecko na miasto.  Nie wiem, jak dawno byliście nad morzem, ale jeśli nie byliście, to powinniście wiedzieć, że polskie morze w sezonie wygląda jak Stadion Dziesięciolecia za swoich "najlepszych" czasów. Stragan na straganie i jeszcze straganem pogania . Wysyp tandety – i nie mówię, że tak jest tylko u nas – być może rzeczywiście tak jest na całym świecie, ale ja w tej chwili mówię o tym, co jest tu i teraz.  Rodzice, idąc z dzieckiem środkiem tego wszystkiego, muszą na każdym kroku, przy każdym stoisku przeciwstawiać się temu swojemu dziecku: "Nie, nie, nie kupię ci, nie mam pieniędzy, zostaw, odłóż, nie dotykaj..." –  co powoduje frustrację, a co za tym idzie: krzyki i przemoc.  W ciągu pierwszych 2 tygodni mojej akcji "Przytulmy lato 2016" przynajmniej 20 razy zwróciłam uwagę rodzicom na ulicy, żeby nie bili dzieci! Nie: żeby nie krzyczeli na nie albo żeby nie szarpali dzieckiem: "Stań! Przestań! Uspokój się!" – tylko żeby nie bili. Ostatnio obiecałam sobie, że następnym razem – niech mnie do sądu poda – ale wyciągnę komórkę i...