Kroniki Archeo - recenzja serii książek dla dzieci

Wszystkich baśni jest dwieście. Na razie tom pierwszy (będą trzy). Poproście mamy, aby wam je przeczytały. To będzie długie czytanie, gdyż książka jest grubaśna. Albo zróbcie to sami, bo to opowieści dla wszystkich. Małych, średnich, i dużych.   W tomie pierwszym znajduje się sześćdziesiąt pięć baśni. Długich, krótkich, średnich, i bardzo tematycznie zróżnicowanych. Dzięki nim poznacie nieznane wam do tej pory księżniczki, odważnych młodzieńców, groźne potwory, przedziwne stwory, prastare legendy.  Szczerze mówiąc łatwiej by mi było wymienić tematy,  których w tych baśniach się nie porusza. Pewnie, że bywa również groźnie, ale na szczęście wszystko zawsze się dobrze kończy. Bywa także zabawnie, bo bohaterowie są przecież ludźmi z krwi i kości. Najważniejsze, że jest w tych historiach ogromnie dużo tajemnic, co mocno podkreślają ilustracje Giuseppe Marii Mitellego. Wprawdzie dorośli twierdzą, że są one mało wyraziste i zbyt poważne dla dziecięcego czytelnika, ale jestem pewna, bo mam małe czytelniczki w domu, że was zaintrygują. Teraz oddaję głos autorowi, bo jestem przekonana, że on najlepiej was zachęci do przeczytania tych baśni. A oto fragment Wujka wilka, który tylko troszeczkę przypomina znanego wam Czerwonego kapturka.   Była sobie raz dziewczynka łakomczucha. Pewnego dnia podczas karnawału pani w szkole mówi dzieciom: — Jeżeli dokończycie swoje robótki na drutach, dostaniecie racuszki. Ale dziewczynka nie potrafiła robić na drutach i poprosiła, żeby pozwolono jej pójść do ustępu. Zamknęła się w środku i usnęła. Kiedy wróciła do klasy, inne dziewczynki zjadły już wszystkie racuszki. A ona poszła do mamy wypłakać się i o wszystkim jej opowiedzieć. — Nie martw się, dziecinko. Usmażę ci racuszki — powiedziała mama. Ale mama była tak biedna, że nie miała nawet patelni. — Idź do wujka wilka i...

Akcja toczy się w XVIII wieku, w czasach, gdy po morzach świata grasowało wiele pirackich statków. Posłuchajcie, czyta Stanisław Biczysko. Będzie sporo emocji z dreszczykiem. Historię pirackiego skarbu opowiada Jim, główny bohater, a przy okazji powieściowy narrator. Chłopiec jest synem właściciela gospody, w którego ręce trafia mapa z zaznaczonym miejscem ukrycia skarbu pirata Flinta. Ta mapa zresztą narobi rodzinie sporo kłopotów. Na gospodę napadną bandyci, chłopiec z matką uciekną do najbliższej wioski. W domu dziedzica Jim zdradzi ,  że jest w posiadaniu pewnego kuferka, w którym znajduje się mapa. Przy okazji się dowie, że mapa wskazuje wyspę, na której ukryty jest skarb pirata. Dziedzic kupi statek Hispaniola, zwerbuje załogę, i wyśle ją  na poszukiwanie wyspy. Nie wie jednak biedaczysko, że wśród marynarzy znajdą się kompani pirata, którzy także marzą o zdobyciu skarbu. Jim też znajdzie się na statku, bo właściciel zatrudni go jako chłopca okrętowego. Na czele ekspedycji stanie kapitan Bill, osobistość wyjątkowo niechlujna, a funkcję kucharza okrętowego obejmie Długi John Silver bez nogi, z gadającą papugą na ramieniu, pirat podstępny i sprytny. Rozpoczyna się wielka przygoda pełna niebezpieczeństw, zagrożeń, zawirowań. A w samych ich centrum znajduje się Jim Hawkins, chłopiec odważny, ciekawy świata, i trochę szalony. Ta książka wciąga, bo pisarz potrafi tak budować fabułę, i tak prowadzić akcję, że czytelnik nie może się od niej oderwać. No bo jak się oderwać od tych pirackich opowieści, od tych pirackich piosenek, z których najbardziej znana to: Piętnastu chłopów na Umrzyka Skrzyni – Jo-ho-ho! I butelka rumu! Diabli i trunek resztę bandy wzięli. Jo-ho-ho! I butelka rumu! Proponuję wam wersję czytaną przez aktora. Stanisław Biczysko robi to znakomicie. Posłuchajcie. Wszak to klasyka gatunku. I jeszcze jedno. Książki mogą...

Nie lubimy dokładnie planować podróży ani spędzać ich w jednym miejscu, dlatego najczęściej wsiadamy do  samochodu i po prostu jedziemy – na Podlasie, w Bieszczady, ale także dalej, np. do Włoch, Chorwacji  czy Hiszpanii.  Dopiero na miejscu podejmujemy decyzję, gdzie zostać dłużej albo co dokładnie zobaczyć. W pierwszą długą trasę bez planu    wyruszyliśmy z synkiem, gdy  miał 2 i pół roku (wcześniej sami zjechaliśmy na podobnej zasadzie  Europę wzdłuż i wszerz, więc mieliśmy wprawę).  Dotarliśmy aż za Neapol. Bartek zniósł podróż znakomicie i świetnie się bawił! Zobacz także: Wakacje ze znajomymi - czy to się może udać? Noclegi Śpimy w hotelach, bungalowach na campingach i pokojach do wynajęcia, a na wszelki wypadek zawsze mamy w bagażniku niewielki  namiot . Nie rezerwujemy noclegów –  póki Bartek nie chodził do szkoły podróżowaliśmy poza sezonem, więc nie mieliśmy  z nimi problemów. Teraz czasem musimy ich trochę poszukać,  ale jeszcze się nie zdarzyło, żebyśmy zostali na lodzie. Uprzedzam: nie jest to opcja dla wymagających (trafiamy bardzo różnie, ale nam to kompletnie nie przeszkadza) i miłośników znanych kurortów (tam może być z noclegami spory problem). Posiłki Jemy w knajpkach (stawiamy raczej na te, w których jedzą miejscowi, a nie turyści, bo właśnie tam jest najlepsze, a w dodatku tańsze jedzenie), a na śniadania, podwieczorki itd. kupujemy coś, z czego da się przyrządzić prosty posiłek – owoce, pieczywo, sery itd.  Podróż Nie śpieszymy się. Nie staramy się robić po 1000 kilometrów dziennie, by jak najszybciej dotrzeć na miejsce, bo żadnego konkretnego miejsca nie mamy w planach. Często się zatrzymujemy. Zostajemy przynajmniej 2-3 dni w jednej miejscowości, żeby wypoczywać i rozglądać się po okolicy. Najbardziej lubimy jeździć wzdłuż wybrzeży, tak, by po drodze  zjechać na plażę,...